Μουσική

Το ιταλικό ελαφρό τραγούδι των 60ς και των 70ς, υπήρξε -και πάντοτε θα είναι το αγαπημένο των Ελλήνων. Al Bano, Sergio Endrigo, Nico Fidenco, Adriano Celentano, τα τρελά σέικ και κυρίως τα μελιστάλακτα υπερ-ρομαντικά κομμάτια, δηλαδή όλα αυτά που αποκαλούμε «κλασσικό» ιταλικό τραγούδι ήταν από τις μεγάλες αδυναμίες των Ελλήνων.

Στα χρόνια της δικτατορίας οι Έλληνες έβρισκαν χίλιους τρόπους για να μπάσουν στη χώρα την απαγορευμένη από το στρατιωτικό καθεστώς μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Πόσο πρέπει να λείπει αυτή η εποχή! Η εποχή όπου η ραπ ήταν πραγματικά τέχνη και εξιστορούσε ιστορίες από τον πόνο την περιθωριοποίηση των μαύρων Αμερικάνων, της φτώχειας που βίωναν και του ρατσισμού του οποίου γινόντουσαν αποδέκτες.

Τρεις υπέροχες άριες της μπαρόκ μουσικής, δύο του Χαίντελ –παρόμοιες μεταξύ τους- και μία του Βιβάλντι, μας μαγεύουν και μας προκαλούν μια συγκίνηση άνευ προηγουμένου. Αρκεί να μην είμαστε ερωτευμένοι χωρίς ανταπόκριση γιατί εκεί μπορεί να μας οδηγήσουν στην κατάθλιψη.

Ό,τι διαβάσετε εδώ είναι 100% βγαλμένα από την μεγάλη μου αδυναμία στον Τόλη Βοσκόπουλο. Συνεπώς αν δεν σας άρεσε ο Τόλης, μην συνεχίσετε. Εγώ τον αγαπούσα πολύ, με συγκινούσε ο θεατρικός τρόπος που ερμήνευε τα τραγούδια του, με καθήλωνε σχεδόν.

Πραγματικά, πώς να αισθάνεται κάποιος ο οποίος βρίσκει αυτό που ψάχνει μετά από σχεδόν μία εικοσαετία; Το οτιδήποτε, μία ταινία, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ένα αγαπημένο πρόσωπο που αναζητά εναγωνίως;

Ποιούς τραγουδιστές ξέρετε να έχουν κλείσει πρόγραμμα εμφανίσεων και μάλιστα στους καλύτερους συναυλιακούς χώρους, μέχρι και τον Ιούλιο του επόμενου έτους; Μήπως την Lady Gaga; Τον Weeknd; Την Dua Lipa ίσως; Τη Νατάσσα Μποφίλιου; Tην Billie Eilish; Μπα...Κανένας απ’αυτούς, ούτε ροκάς, ούτε ποπ, ούτε ράπερ, ούτε λαϊκός, μόνο μία σοπράνο. Μία σοπράνο φαινόμενο της εποχής μας που αν και πολλοί, πολύ αμφισβητούν το μέγεθος της αξίας της, έχει καταφέρει το πλατύ κοινό να την λατρέψει και έχει κερδίσει και πάρα πολλούς κριτικούς και «ειδικούς»...

Ομολογώ πως το συγκεκριμένο τραγούδι δεν το γνώριζα, δεν είχε τύχει ποτέ μου να το ακούσω... Ο καλός φίλος Νικόλας από κάπου το ξέθαψε και βεβαίως εγώ ενθουσιάστηκα... Ο επίσημος τίτλος του είναι “Θέλω άντρα ν’αγαπάει “, αλλά μάλλον με τον καιρό επικράτησε το πιο πιασάρικο «Οι ντιντήδες». Την μουσική έχει γράψει ο μεγάλος Μανώλης Χιώτης και είναι αλήθεια ότι το τραγούδι είναι ένα ωραιότατο λαϊκορεμπέτικο.

Ένα τραγούδι που μοιάζει ερωτικό, έχει ειπωθεί ότι στην πραγματικότητα είναι λόγια που απευθύνει ο Θεός στον άνθρωπο. Από τον Franco Battiato που πέθανε στις 18 Μαϊου 2021. Ο ίδιος ο Battiato είπε γι'αυτό το τραγούδι ότι το έγραψε έχοντας μια ιδιαίτερη έμπνευση που ήρθε σαν φως και τον άγγιξε. Τους στίχους τους έγραψε μαζί με τον Manlio Sgalambro. 

Το Nights in white satin βέβαια, το ξέρετε όλοι. Μάλλον αυτό είναι και ο λόγος που ξέρετε τους Moody Blues. Καθώς επίσης και το Mellotron, το περίφημο όργανο- ορχήστρα, σήμα κατατεθέν του αγαπημένου ροκ συγκροτήματος.