Φαντάζομαι έναν Άγιο Πέτρο να την υποδέχεται στις πύλες του παραδείσου και να καρφώνεται στις φοβερές της γάμπες, μονολογώντας από μέσα του «ύπαγε οπίσω μου…»

Την φαντάζομαι να μπαίνει μέσα και να τραντάζει το χώμα με τις τακούνες της. Να μαζεύεται κόσμος γύρω της, και να τους λέει πώς θα τους τραγουδήσει το Proud Mary όπως μόνο εκείνη ήξερε “we're gonna take the beginning of this song And do it easy But then we're gonna do the finish rough This is the way we do "Proud Mary". Και το αγγελικό κοινό από κάτω να σπαρταρά τη στιγμή που κορυφώνεται το τραγούδι κι από “nice and easy” γίνεται “rough”.

Το ξέρω, το έχω ζήσει αυτό το υπέροχο σοκ, στ’αλήθεια, στην πραγματικότητα. Στο κατάμεστο γήπεδο της ΑΕΚ το καλοκαίρι του 1990, τότε που η Tina Turner ήταν το πιο λαμπρό αστέρι. Στην μοναδική συναυλία που έδωσε στην Ελλάδα και εγώ ήμουν μέσα σ’αυτό το τρελαμένο από την ενεργητικότητα και το πάθος της πλήθος. Έχω δει πολλές συναυλίες, ειδικά παλιότερα δεν έχανα καμμία. Εκείνη η εμφάνιση της Tina Turner δεν ξεχνιέται με τίποτα. 51 ετών τότε, με το σούπερ μίνι, τις γόβες, το λιονταρίσιο μαλλί και τον αέρα της επιτυχίας και της ελευθερίας. Λίγο μετά την κυκλοφορία του L.P. “Foreign affair” που περιείχε τα The best , Steamy wndows, I don’t wanna lose you.

Ακόμα έχω ζήσει και την εμπειρία να ακούσω στο ραδιόφωνο για πρώτη φορά την διασκευή της στο έτσι κι αλλιώς υπέροχο soul κομμάτι του Al Green, το Let’s stay together. Ήταν η επιστροφή της Tina Turner στη μουσική σκηνή to 1983, λίγα χρόνια μετά τον χωρισμό της από τον βάρβαρο παλιάνθρωπο σύζυγό της (αλλά επίσης σημαντικό καλλιτέχνη) Ike Turner. Και μετά να στήνομαι στις λιγοστές ραδιοφωνικές εκπομπές με ξένα τραγούδια, μήπως και το πετύχω να το ξανακούσω, ώσπου ήρθε στα ελληνικά δισκοπωλεία το άλμπουμ Private Dancer. Το φοβερό και τρομερό Private dancer με την ομώνυμη τραγουδάρα μέσα που άμα σας δείξω το βινύλιο, θα το λυπηθείτε από τις χαρακιές που έχει από τα πολλά παιξίματα.

Το κείμενο αυτό, όπως ήδη καταλάβατε, δεν έχει σκοπό να σας παρουσιάσει την ζωή και το καλλιτεχνικό έργο της Tina Turner. Όλοι μας τα έχουμε διαβάσει και ακούσει πολλές φορές από την στιγμή που ανακοινώθηκε ο θάνατός της. Όμως η είδηση αυτή με στεναχώρησε και μου έφερε δάκρυα στα μάτια κι ας ήξερα ότι ήταν 83 ετών και άρρωστη. Ήταν από τις τραγουδίστριες που αγαπούσα ιδιαίτερα, ήταν η αφορμή να ψάξω, να μάθω και να αγαπήσω την soul μουσική και την rhythm’n’blues επίσης, την μαμά του ροκ. Την θαύμαζα που είχε βρει την δύναμη να παρατήσει το τέρας σύζυγό της και μαζί την πρώτη της (πολύ σπουδαία) καριέρα. Τρελαινόμουν από ενθουσιασμό, με την ζωντάνια της, την αυθεντικότητα και τη φωνάρα της φυσικά. Κι ακόμα βέβαια τρελαίνομαι, δεν σβήνουν αυτές οι αγάπες. Και για όλα αυτά την ευχαριστώ πολύ!

Κείμενο: Marlykon