Τέτοιον γλυκό ήχο από κλαρίνο δεν έχετε ξανακούσει. Εγώ πάντως σίγουρα δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο! Αλλά το κλαρίνο το Νίκου Καρακώστα, έχει μια ομορφιά, μια ελαφράδα, σου προκαλεί απίστευτη ευθυμία και κέφι!

Για να εξηγηθούμε, δεν είμαι και πολύ φαν του κλαρίνου ούτε και του δημοτικού τραγουδιού. Όχι πως δεν μ’αρέσει, αλλά δεν είναι το αγαπημένο μου. Όμως…Το Πάσχα που μας πέρασε, ανήμερα της Λαμπρής και καθώς πηγαίναμε με το αυτοκίνητο σε ένα χωριό της ορεινής Ναυπακτίας, ακούγαμε έναν τοπικό ραδιοσταθμό με πολύ ωραίο πρόγραμμα, ταιριαστό στην γιορτινή αυτή μέρα. Τσάμικα, νησιώτικα, συρτά, Παπα-Λάμπραινα, Μαντήλι καλαματιανό, Καπετάν Ανδρέα Ζέπο και λοιπά ξεσηκωτικά. Και ξαφνικά παίζει ένα ορχηστρικό, γνωστή μελωδία, σόλο κλαρίνο που κυριολεκτικά με μάγεψε. Έκανα το γνωστό «γκουγκλάρισμα» και βλέπω Νίκος Καρακώστας «το γαϊτανάκι» ! Τί ωραίος, χαρωπός και γλυκός ήχος ήταν αυτός! Καμμία σχέση με τα κλαρίνα που συνήθως ακούμε, που είναι λίγο κλαψιάρικα, κάπως θυμίζουν αμανέδες. Μας κόλλησε στο μυαλό το «Γαϊτανάκι» και στο κινητό έπαιζε ξανά και ξανά! Καταλαβαίνετε ότι τις επόμενες μέρες βούτηξα στα you tube, Wikipedia κ.λπ. προσπαθώντας να ακούσω όσο περισσότερο Καρακώστα μπορούσα αλλά και να μάθω και κάποια πράγματα γι’αυτόν τον φοβερό δεξιοτέχνη!

Ο Νίκος Καρακώστας είχε γεννηθεί κάπου μεταξύ 1881 κα 1885 στο χωριό Κρανιά Τρικάλων και μεγάλωσε στον Δομοκό. Ήταν τσαρουχοποιός στο επάγγελμα, όπως και ο πατέρας του, που έπαιζε και βιολί στα πανηγύρια. Όταν παντρεύτηκε πήγε μόνιμα στη Λαμία. Στον Δομοκό, στην Λαμία και στα πανηγύρια των χωριών που πήγαινε, άκουγε τα κλαρίνα και ενθουσιαζόταν. Κι έτσι αποφάσισε να μάθει να παίζει αυτό το όργανο που του άρεσε τόσο. Αυτοδίδακτος εννοείται, ήταν όμως τόσο καλός που έγινε περιζήτητος. Ώσπου το 1934 ήρθε στην Αθήνα να δουλέψει στον ξακουστό Έλατο, στο ιστορικό κέντρο παραδοσιακής μουσικής! Πρώτη φορά που έβαζαν κλαρίνο σε μαγαζί της Αθήνας. Ως τότε είχαν μόνο σαντούρια και βιολιά. Τα κλαρίνα ήταν για τα πανηγύρια και τα θεωρούσαν ολίγον «μπας κλας»…

Ο Καρακώστας έπαιζε τραγούδια από όλες τις περιοχές της Ελλάδας, κάτι όχι πολύ συνηθισμένο τότε. Έδινε το δικό του χρώμα σε ό,τι έπαιζε κι ήταν και άριστος στους αυτοσχεδιασμούς. Στον Έλατο έκανε τρανταχτή επιτυχία κι ο κόσμος πήγαινε στο μαγαζί ειδικά για τον Καρακώστα! Συνεργάστηκε δισκογραφικά με πολλά μεγάλα ονόματα της εποχής όπως ο Γιώργος Παπασιδέρης, η Γεωργία Μυττάκη, η Ρίτα Αμπατζή κ.ά. Επίσης δίδαξε και πολλούς μετέπειτα φημισμένους κλαρινίστες, όπως τον Σωτήρη Σγούρο και τον Τζάρα. Ο Καρακώστας πέθανε τις Απόκριες του 1955 πάνω σε ένα  γλέντι. Είχε ζητήσει να γράψουν πάνω στον τάφο του: "Εγώ φτωχός γεννήθηκα φτωχός και θα πεθάνω μα μερακλής να γράψετε στον τάφο μου απάνω".

Ο Νίκος ή Νικόλας Καρακώστας υπήρξε μεγάλη μορφή του δημοτικού μας τραγουδιού και το παίξιμό του είναι εύκολα αναγνωρίσιμο. Αν ακούσετε δυο-τρεις φορές τα τραγούδια του θα το διαπιστώσετε. Αυτοί που ξέρουν, λένε ότι είναι το καλύτερο κλαρίνο που γνώρισε η Ελλάδα!

Ακούστε τον και είμαι σίγουρη ότι θα σας μαγέψει, όπως με συνεπήρε και μένα!

Κείμενο: Marlykon