Λογοτεχνία

Πέντε γυναίκες συγκαταλέγονται στους 36 αθάνατους ποιητές του Μεσαίωνα στην Ιαπωνία που έγραψαν στίχους με την ποιητική μορφή waka.

Την δεκαετία του ’90 είχα ανακαλύψει και διάβαζα μετά μανίας τα βιβλία της Κάτιας Αντωνοπούλου. Τα ταξίδια της στην Ινδία, στο Αφγανιστάν, στην Κίνα και σε άλλα μέρη της γης, σ’εξωτικά και δύσβατα σημεία, η παρουσία της στην γραμμή του πυρός σε εμπόλεμες περιοχές, η αφήγησή της σαν χείμαρρος χωρίς τελείες και κόμματα, η παρεμβολή προσωπικών ιστοριών, συναισθημάτων χωρίς φιλτράρισμα, με είχαν μαγέψει. Τα ταξίδια, βέβαια, ήταν ο πρώτος μαγνήτης, αλλά και η αυτοβιογραφία η έντιμη, χωρίς προσωπική λογοκρισία, μου έδειχναν έναν αντισυμβατικό και γενναίο χαρακτήρα, γενναίο από κάθε άποψη.

"Τι είναι η ειρήνη;" και άλλα αντιπολεμικά ποιήματα της Λητώς Σεϊζάνη.

Στεκόταν η μητέρα βουρκωμένη

Πάνω απ'το φέρετρο του γιού της

Είχε στα χέρια της μία φωτογραφία δική του

Κορνιζαρισμένη

Του γιού της, του φαντάρου, ετών εικοσιπέντε

Δεκαπέντε ποιήματα και ποιητικά κείμενα από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας

Μερικοί άνθρωποι διακρίνονται για το χιούμορ τους που αναβλύζει πηγαίο σε κάθε στιγμή της ζωής τους, στα εύκολα και στα δύσκολα.

Ήτανε η ώρα μία τα χαράματα. Η μητέρα του καθότανε στο πάτωμα, θηλάζοντας το νεογέννητο μωρό της, και εκείνο έπαιζε σιωπηλά με κάποια άλλα παιδιά που είχαν καθίσει δίπλα του προ ολίγου.

Σκέψεις και συναισθήματα από την ανάγνωση του βιβλίου της Ούρσουλα Ντόιλ.  Ένα βιβλίο που αποθησαυρίζει μια εξαιρετική γκάμα ερωτικών επιστολών από διάσημους άνδρες. 

Κάποτε ο συγγραφέας Ρόαλντ Νταλ έγραψε το παρακάτω ποίημα σχετικά με τους κινδύνους που έκρυβε η πολλή τηλεόραση για τα παιδιά. Αν ζούσε σήμερα θα σκεφτόταν κάτι αντίστοιχο για τα κινητά. Είναι παράξενο να βλέπουμε τα παιδιά -και τους μεγάλους- να σκύβουν πάνω από μια τόσο μικρή οθόνη, με έναν αυχένα χαμηλωμένο, με δυο μάτια ζαλισμένα, με αντίχειρες που παίρνουν φωτιά. Ήδη αυτός ο σκυμμένος αυχένας που δεν θυμίζει πια ανθρώπινη στάση έχει αρχίσει να δημιουργεί προβλήματα στο ανθρώπινο είδος. Ας δούμε, όμως, τι έγραφε ο Ρόαλντ Νταλ το 1964:  

Μέχρι πρότινος πιστεύαμε ότι οι άντρες δεν κλαίνε αλλά μια ποιητική ανθολογία που κυκλοφόρησε με τίτλο «Ποιήματα που κάνουν τους μεγάλους άντρες να κλαίνε», μας έκανε να το ξανασκεφτούμε.