Λογοτεχνία

Ο Αλέξανδρος Μάτσας υπήρξε λογοτέχνης και διπλωμάτης. Αν και κατατάσσεται στην Γενιά του '30 το έργο του διαφοροποιείται αισθητά από αυτήν.

Μια λίστα από αγαπημένα βιβλία, κλασσικά, παιδικά, αστυνομικά και άλλα. 

Είχα κάποιες επιφυλάξεις για το αν ήθελα να διαβάσω το τελευταίο βιβλίο της Amélie Nothomb με τίτλο Δίψα. Ο λόγος ήταν ότι με έχουν κουράσει λιγάκι οι ιστορίες με λεπτομέρειες για την ζωή του Ιησού. Πώς δηλαδή ήταν κανονικός άνθρωπος και παντρεμένος με την Μαρία Μαγδαληνή, πώς έτρωγε, πώς κοιμόταν κ.ο.κ. Θα προτιμούσα να Τον αφήσουμε στην θέση που κατέχει τόσους αιώνες, αν όχι για όλους, τουλάχιστον για όσους πιστεύουν.

Τη χρονιά που πέρασε αποφάσισα να διαβάσω δυο κλασσικά μυθιστορήματα που θεωρούνται εκ των ών ουκ άνευ στην παγκόσμια λογοτεχνία. Την Άννα Καρένινα του Τολστόη και τη Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ. Τα δυο βιβλία έχουν παρόμοιο θέμα, τη συζυγική απιστία εις βάρος του άντρα σε μια εποχή που τα ήθη σκανδαλίζονταν από μια τέτοια πράξη.

Ήξερα ότι κάποτε θα ερχόταν η ώρα που θα ξεκινούσα να διαβάζω Σαραμάγκου και περίμενα αυτή την ώρα πώς και πώς. Ξεκίνησα με το βιβλίο «Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέϊς».

Τα κτίρια της Πάτρας ζωντανεύουν μέσα από της σελίδες ενός μυθιστορήματος.

Συμβουλές συγγραφής από την Γερμανίδα λογοτέχνιδα και σεναριογράφο Doris Dörrie

Το ποίημα που θα διαβάσετε παρακάτω, το έγραψα μια μέρα στη Θεσσαλονίκη, στο φοιτητικό μου σπίτι της Νέας Εγνατίας. Ως κόρη των Αθηνών, είχα μια αδυναμία σ’αυτό το ποίημα κι όταν μεγάλωσα αποφάσισα να το συμπεριλάβω στην δεύτερη ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Ο Κορτέζ και ο Πιζάρρο», ένα λεπτό βιβλιαράκι που βγήκε σε λίγα αντίτυπα, για τους φίλους μου μόνο, από τις εκδόσεις Δόμος. Το ποίημα απηχεί τις εντυπώσεις μου –πολύ φρέσκιες εκείνη τη στιγμή- από μια επίσκεψη, ίσως την πρώτη μου, στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, του νεκροταφείου της αρχαίας Αθήνας.

«Το σώμα – λέει – στη γενική: του σώματος και γενικά το σώμα άλλη λέξη πυκνότερη δεν έχω παίρνω τη νάϋλον σακκούλα μπαίνω στα λαϊκά εστιατόρια μαζεύω ψαροκόκκαλα για τις άγριες γάτες της γειτονιάς στα διαλείμματα – λέει – κουβεντιάζω με τους μουσικούς στα σκοτεινά παρασκήνια τι απέραντη απόσταση διανύω απ’ το σώμα έως το σώμα σου»

Γιάννης Ρίτσος, ‘Μικρή σαΐτα σε κόκκινο μείζον’

Το βιβλίο αυτό της Γιουρσενάρ είχα διαβάσει παλιότερα σε άγουρη ηλικία και δεν του είχα δώσει σημασία. Το ξαναδιάβασα σήμερα, μετά από προτροπή κάποιου γνωστού μου και το βρήκα ενδιαφέρον, καλογραμμένο, συγκινητικό.