Λογοτεχνία

Διαβάζοντας πάλι Σαραμάγκου και συγκεκριμένα το «Περί τυφλότητος» (Blindness στο αγγλικό αντίτυπο που έχω στα χέρια μου), έκανα κάποιες σκέψεις περί αθεΐας και περί θρησκευτικής πίστης. 

Ένα ποίημα της Λητώς Σεϊζάνη, από την ποιητική της συλλογή "Το αντίδοτο της λύπης" 

Έτσι ονομάζει στο ποίημά του ο Αλέξανδρος Μπάρας τα μπρούτζινα ρόπτρα των παλιών σπιτιών που είχαν σχήμα χεριού.

Τρία ποιήματα της Άλντα Μερίνι, μεταφρασμένα από την Λητώ Σεϊζάνη

Η μαμά σ’ ένα πούλμαν
Ελλήνων τουριστών
με υπόκρουση κλαρίνα
καθ’ οδόν προς Βουδαπέστη.

«Διάβασα Iστορία, λιγάκι από υποχρέωση, αλλά δεν έχει τίποτα να μου πει που δεν θα με στενοχωρήσει ή δεν θα με ενοχλήσει. Καυγάδες παπών και βασιλέων, πόλεμοι και λοιμοί καλύπτουν κάθε σελίδα. Όλοι οι άντρες άχρηστοι και σχεδόν καμμία γυναίκα πουθενά -είναι πολύ κουραστικό. Συχνά σκέφτομαι γιατί είναι τόσο βαρετή όταν μεγάλο μέρος της πρέπει να είναι επινόηση.» Τζέϊν Ώστεν, Northanger Abbey.

 Μια ερμηνευτική προσέγγιση της νέας ποιητικής συλλογής του Βαγγέλη Χρόνη.

Ιδού μερικοί ακόμα στίχοι από την αρχαία Αίγυπτο. Η ποίηση που ακολουθεί είναι ερωτική και ο "αδελφός" και η "αδελφή" δεν είναι πραγματικά αδέλφια αλλά δυο ερωτευμένοι.

Πολυγραφότατος, πολυμαθής και βαθυστόχαστος, ο Τόμας Χάρντυ (1840-1928) καταπιάστηκε με την ποίηση, το μυθιστόρημα και τα διηγήματα. Είναι κοινός τόπος για όσους μελετούν το έργο του να λένε πως ο ίδιος πίστευε ότι πρωτίστως ήταν ποιητής και θεωρούσε την ποίηση την πιο σημαντική λογοτεχνική έκφανση.

Η μητέρα του κλαίει καθώς τον αποχαιρετά αλλά η γιαγιά του τού λέει: ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ.