Την εποχή που κυκλοφόρησε αυτό το τραγούδι, στην αστική Αθήνα του ’60, πολύς κόσμος άκουγε μόνο ελαφρά μουσική. Οι γυναίκες φορούσαν μεσάτα φουστάνια, μυτερές γόβες και ήταν, σχεδόν όλες ερωτευμένες με τον γοητευτικό ηθοποιό Δημήτρη Χορν!
Το ημερολόγιο έγραφε 4 Οκτωβρίου 1971 , όταν οι ανερχόμενοι Λονδρέζοι Pink Floyd πάτησαν την ζεστή άμμο του αρχαίου θεάτρου της Πομπηίας , για να παρουσιάσουν ζωντανά ένα από τα πιο προοδευτικά album όλων των εποχών.
Αν υπάρχει ένα άλμπουμ που το άκουσμά του με συνεπαίρνει και με ξεσηκώνει ακόμη αυτό είναι το «The World Is a Ghetto»! Για πολλούς λόγους...
Αδιαμφισβήτητα, η μουσική αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μορφές τέχνης, που αναπτύχθηκε στο μέγιστο βαθμό, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Για την πλειοψηφία συνιστά αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας , καθώς συνδέεται σημαντικά με την συναισθηματική νοημοσύνη και επηρεάζει ως επί το πλείστον το ιδιοσυγκρασιακό μοντέλο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αυτό το χειροκρότημα που αντηχεί στο τέλος κάθε άριας και κάθε σεξτέτου, αυτό το ενθουσιώδες χειροκρότημα έρχεται ν’ανταμείψει βέβαια τους συντελεστές της αποψινής παράστασης.
Στην καρδιά της Πλάκας στα χρόνια της δικτατορίας. Εκεί όπου με οδηγό τη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου η ψυχαγωγία ήταν μυσταγωγία και ανάταση ψυχής!
Φαντάζομαι έναν Άγιο Πέτρο να την υποδέχεται στις πύλες του παραδείσου και να καρφώνεται στις φοβερές της γάμπες, μονολογώντας από μέσα του «ύπαγε οπίσω μου…»
Τέτοιον γλυκό ήχο από κλαρίνο δεν έχετε ξανακούσει. Εγώ πάντως σίγουρα δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο! Αλλά το κλαρίνο το Νίκου Καρακώστα, έχει μια ομορφιά, μια ελαφράδα, σου προκαλεί απίστευτη ευθυμία και κέφι!
Τα Ιταλικά τραγούδια έχουν, νομίζω, μια ιδιαίτερη θέση στις ελληνικές καρδιές μας. Βεβαίως και στη δική μου. Εκείνα δε τα παλιά της δεκαετίας του ’60, τα πολύ ρομαντικά, τα τραγουδισμένα από τις Ιταλικές φωνάρες της εποχής, με κάνουν να λιώνω.
Στείλτε το άρθρο ή την συνεργασία σας