Αν υπάρχει ένα άλμπουμ που το άκουσμά του με συνεπαίρνει και με ξεσηκώνει ακόμη αυτό είναι το «The World Is a Ghetto»! Για πολλούς λόγους...

Όταν εμφανίστηκε στις βιτρίνες των δισκοπωλείων το 1972 και μόνο με το εξώφυλλό του έκανε τη διαφορά! Μια έντονη γραφιστική σύνθεση στους μελαγχολικούς τόνους γκρι-μπλε-μαύρου που δείχνει μια Rolls-Royce με σκασμένο λάστιχο μέσα σε ένα γκέτο. Δια χειρός Howard Miller. 

Η δεύτερη έκπληξη ερχόταν στο άκουσμα του δίσκου. Εθισμένοι μέχρι τότε στους καθαρά ροκ ήχους, μέναμε άφωνοι αλλά όχι ακίνητοι, γιατί είναι αδύνατον να ακούσεις αυτόν το δίσκο χωρίς να λικνιστείς. Τουλάχιστον! Νομίζω, ότι ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τέτοιο πάντρεμα ήχων, γιατί βέβαια ήταν και η πρώτη φορά που έγινε τέτοια μίξη διαφορετικών μουσικών ειδών : ροκ, funk, τζαζ, λάτιν, rhythm and blues, ψυχεδέλεια και ρέγκε όλα τα είδη ήταν παρόντα κι ας μην ήξερα τότε τα ονόματά τους. Το συγκρότημα λεγόταν War.

Απ' ό,τι έψαξα μετά, αρχικά το συγκρότημα λέγονταν Eric Burdon and War. Τον Eric Burdon τον γνώριζα καθότι ήταν η εμβληματική φωνή των Animals, του αγγλικού συγκροτήματος με τις πολλές επιτυχίες (It's My Life, Boom Boom, House Of The Rising Sun, Don't Let Me Be Misunderstood etc..).

Στο πρώτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 1970 με τίτλο Eric Burdon Declares "War" ξεχώρισε το Spill the Wine. Ψυχεδελικό ρόκ με πολλά κρουστά και την χαρακτηριστική φωνή του Burdon βεβαίως.

Μετά από δυο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι War μαζί του και στη μέση της ευρωπαϊκής περιοδείας τους, ο Burton αποχωρεί από την μπάντα. Και φτάνουμε στο 1972 όπου οι War κυκλοφορούν το LP «The World Is a Ghetto» και κατακτούν το ένα μετά το άλλο, τις καρδιές του κόσμου, χρυσούς δίσκους. Σύμφωνα με το περιοδικό billboard το 1973 ήταν το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι το έγκριτο περιοδικό Rolling Stone έχει κατατάξει το άλμπουμ τους στα 500 καλύτερα όλων των εποχών!

The Cisco Kid was a friend of mine. ΤΟ χορευτικό κομμάτι, δεν θέλεις να τελειώσει!

 Στο 10λεπτο ομότιτλο τραγούδι τους οι στίχοι μιλούν για τις σκληρές πραγματικότητες της ζωής στο γκέτο και τα αδιέξοδά τους συνενώνοντας στο άκουσμά τους φυλές ανθρώπων που ανήκαν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις αλλά που βίωναν, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, τα δικά τους αδιέξοδα από τη ζωή στις μεγολουπόλεις. 

Αυτή η πολυφυλετική μίξη μουσικών, ήχων, οργάνων και στίχων άνοιγε καινούργιους δρόμους. Είναι αυτό που αργότερα θα χαρακτηριστεί ως πολυπολιτισμικότητα, εδώ στην πρώιμη μουσική της έκφραση.

  Κείμενο: Μαριάννα Καραβασίλη