Μια ωραία μέρα που περιδιάβαινα σε κάποια κεντρική συνοικία του Βερολίνου, συνάντησα αυτό το άγαλμα που μου έκανε εντύπωση γιατί μου φάνηκε εκτός τόπου. Τι δουλειά είχε εδώ αυτός ο Γάλλος βασιλιάς που η πινακίδα στο βάθρο του τον αποκαλούσε μάλιστα και άγιο;

"Ο Άγιος Βασιλεύς Λουδοβίκος ο Ένατος της Γαλλίας με την σύζυγό του Μαργαρίτα (1215-1270)". Δεν είχα μαζί μου τα βιβλία που μετά μανίας διάβαζε ο πατέρας μου, τους "Καταραμένους βασιλείς" του Μωρίς Ντρυόν, για να δω αν ήταν μεταξύ αυτών. Αλλά άγιος και καταραμένος, μάλλον όχι...Κι έτσι το μόνο που μου έμενε ήταν το διαδίκτυο όπου έσπευσα να μάθω για τα έργα και τις ημέρες του. Η περίοδος της βασιλείας του θεωρήθηκε κάτι σαν χρυσούς αιών για την Γαλλία των μεσαιωνικών χρόνων από πολιτικής και οικονομικής πλευράς. Έκανε πολλές νομικές μεταρρυθμίσεις, καταργώντας ό,τι βάναυσο και άδικο υπήρχε στο δικαστικό σύστημα της χώρας του και υπήρξε πρότυπο για βασιλείς άλλων κρατών που συχνά τον καλούσαν να κάνει τον διαιτητή στις διαμάχες που είχαν μεταξύ τους. Όντας πιστός Χριστιανός δεν είχε μόνο θαυμαστές αλλά και αντιπάλους που κοροϊδευτικά τον αποκαλούσαν "καλόγερο βασιλιά". Ο ίδιος πέρασε αυστηρούς κανόνες κατά της βλασφημίας και δυστυχώς έβαλε και αυτός στο στόχαστρο τους Εβραίους της Γαλλίας. Είναι ο μοναδικός Γάλλος βασιλιάς που ανακηρύχθηκε άγιος. Η σύζυγός του, Μαργαρίτα της Προβηγκίας, επεδείκνυε κι αυτή χριστιανικό ζήλο, έτσι οι δυο τους ταίριαξαν τόσο πολύ ώστε να προκαλέσουν τον φθόνο της...πεθεράς, της μητέρας του βασιλιά δηλαδή, η οποία έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατάει τον σύζυγο μακριά από την σύζυγο. Ο Λουδοβίκος πέθανε στην Τυνησία το 1270 από δυσεντερία στην διάρκεια κάποιας σταυροφορίας.

Το άγαλμά του στο Βερολίνο βρίσκεται έξω από την Καθολική εκκλησία που φέρει το όνομά του. Η εκκλησία χτίστηκε στο τέλος του 19ου αιώνα και επιβλέπεται από Φραγκισκανούς μοναχούς. Το γιατί η καθολική κοινότητα αυτής της συνοικίας του Βερολίνου επέλεξε ν'αφιερώσει την εκκλησία στον συγκεκριμένο άγιο βασιλέα κατάφερα τελικά μετά από πολύ ψάξιμο να το μάθω. Η περιοχή λέγεται Wilmersdorf και θρυλείται ότι ο βασιλιάς δώρισε κάποτε την ασπίδα του με τον θυρεό των Βουρβώνων (τους γνωστούς τρεις κρίνους) σ'έναν ιππότη της φυλής των „Wilmerstorffer“ σαν ανταμοιβή για την ανδρεία και τις υπηρεσίες του.

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη   

www.litoseizani.com