Θαυμάζω τους ανθρώπους εκείνους που μου έδειξαν πως δεν έχει σημασία το μεγάλο ύψος αλλά το σθένος και η ψυχή. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν και ο Τουλούζ-Λωτρέκ!

Τους ανθρώπους που ενώ μας χωρίζουν δεκαετίες, ακόμα και αιώνας ολόκληρος, η αγάπη και ο σεβασμός μου για το ταλέντο τους είναι τόσο μεγάλη ώστε να μπορέσει να καταργήσει τα όποια εμπόδια και να δημιουργήσει έναν αχρονικό άξονα επικοινωνίας και επαφής. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν και ο Toulouse-Lautrec, ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Ένας άνθρωπος που μου έδειξε πως η γενναία ψυχή μπορεί να κρύβεται μέσα σε ένα ασθενικό σώμα και όμως να συνεχίσει να έχει τη δύναμη και τη χαρά της δημιουργίας.

Δεν ήταν μόνο το ταλέντο του, αλλά ο συνδυασμός ζωής, προβλημάτων υγείας και έργου, αυτό που ανέκαθεν με ωθούσε στο να τον κατατάσσω στους αγαπημένους μου δημιουργούς. Για εμένα προσωπικά, ήταν η απόδειξη πως το ύψος έχει τη σημασία εκείνη που του δίνεις εσύ και πως το μεγαλείο και το ταλέντο μπορεί να κρυφτεί σε μικρά σώματα, τα οποία όμως έχουν τη δύναμη να δημιουργήσουν κάτι μεγάλο. Μέσα σε ένα σώμα το οποίο ήταν τόσο λεπτοκαμωμένο, μέσα σε ένα ύψος 1,5 μέτρου, μπόρεσε και φώλιασε το ταλέντο και η καλλιτεχνική ορμή. Ένα μάθημα για τους ανθρώπους, τον καθένα από εμάς, πως ο καθένας μας κρύβει μέσα του ένα μικρό διαμάντι. Αρκεί να το ανακαλύψει και να το αφήσει να βγει στην επιφάνεια.

Το μικρό του ύψος ήταν απόρροια κληρονομικότητας, διότι οι γονείς του ήταν πρώτα ξαδέρφια- ένα φαινόμενο που συνηθιζόταν εκείνη την εποχή για περιουσιακούς λόγους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει η φυσιολογική ανάπτυξη του σώματός του σε ηλικία μόνο 12 ετών.  Ίσως να ήταν και αυτός ο καταλυτικός ρόλος που έπεισε τον ίδιο να αφοσιωθεί ολόψυχα στη ζωγραφική – ίσως η Τέχνη να είχε επιλέξει αυτό τον τόσο επώδυνο τρόπο για να τον φέρει κοντά της.

Η εποχή που έζησε, εκείνο το Παρίσι που το χαρακτήριζε η ελευθερία και η έλλειψη ταμπού ή συστολής, ώθησε τον ίδιο να αποτυπώσει, χωρίς να κρύψει κάτι, από την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος και των διάφορων ενεργειών του. Εκεί μέσα στους οίκους ανοχής, γνώρισε γυναίκες και γνώρισε τον τρόπο ζωής τους, έμαθε περισσότερα για τις γυναίκες εκείνες που βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο. Η ομορφιά του γυναικείου σώματος, ο αυθόρμητος ερωτισμός, η έκδηλη σεξουαλικότητα και η απενοχοποίηση της ευχαρίστησης, η έντονη νυχτερινή ζωή, όλα αυτά υπάρχουν μέσα στο έργο του.

Η σφριγηλότητα του γυναικείου σώματος, το ερωτικός πάθος και η επιθυμία, σίγουρα έχουν γίνει αντιληπτά από τους γνώστες της τέχνης του. Αναμφίβολα, παραμένει ένας καλλιτέχνης που μπόρεσε να ισορροπήσει σωστά ανάμεσα στον μετά-ιμπρεσιονισμό και την ιαπωνική τέχνη, από την οποία υπήρξε βαθύτατα επηρεασμένος.

Το τέλος του ίδιου, δυστυχώς, ήταν σύντομο αφού έσβησε σε ηλικία μόνο 37 ετών από σύφιλη –ίσως και το πρόβλημα υγείας του να έπαιξε και αυτό σημαντικό ρόλο.

Ο Τουλούζ Λωτρέκ είναι εκείνος ο καλλιτέχνης που έζησε τη ζωή του με το πάθος, ξεπέρασε το όποιο εμπόδιο που θα μπορούσε να του στερήσει τη διάθεση για έργο και δημιουργία, καταφέρνοντας να μείνει στην Ιστορία ως ένας από τους καλύτερους και πιο ταλαντούχους ζωγράφους όλων των εποχών. Είναι ο δημιουργός της αφίσας του διασημότερου καμπαρέ όλων των εποχών, του Moulin Rouge, εκείνος που χωρίς ταμπού και αναστολές, ζωγράφισε τον έρωτα, το πάθος, τη συντροφικότητα.

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη