Ανάμεσα στα πολλά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, που κατά κανόνα είναι εύθυμα και αισιόδοξα, εντοπίσαμε δυο παλιά λαϊκά πονεμένα και κυριολεκτικά βγαλμένα απ’τη ζωή της εποχής εκείνης. Και τα δυο μιλάνε για τον καϋμό της ξενιτειάς και την στενοχώρια της μάνας που δεν έχει το παιδί της κοντά της, αυτές τις γιορτινές μέρες που όλος ο κόσμος χαίρεται.

Το πρώτο, από το μακρινό 1955, είναι το Σημαίνουν οι καμπάνες, σε μουσική του Στέλιου Χρυσίνη και στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη. Το ερμηνεύει η Καίτη Γκρέυ. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά,καμπάνες θα χτυπήσουν, πόσες μανάδες καρτερούν, τα παλληκάρια τους να ειδούν, στα σπίτια να γυρίσουν.

Το δεύτερο, είναι του 1962, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά ο τίτλος,  ένα ζεϊμπεκικο του Θόδωρου Δερβενιώτη, σε στίχους και πάλι του Χρήστου Κολοκοτρώνη. Το τραγουδά η υπέροχη Γιώτα Λύδια. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά κι ο μετανάστης μακριά, στα έρημα τα ξένα.Δίχως μανούλα κι αδελφή, δίχως γυναίκα και παιδί,γιορτάζει πικραμένα.

Τα δυο τραγούδια μοιάζουν καταπληκτικά, όχι μόνο στιχουργικά, που θα το περίμενε κανείς αφού είναι του ίδιου στιχουργού, αλλά και μουσικά. Ειδικά στην αρχή, μπορεί και να μπερδευτείς και να νομίζεις ότι είναι ένα και το αυτό. Αλλά δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά... Είναι δυο ωραία λαϊκά, από δυο εξαιρετικές τραγουδίστριες που με την ερμηνεία τους αναδεικνύουν τις δυσκολίες και τα βάσανα εκείνων των καιρών.

Κείμενο: Marlykon