Μας αρέσει να πατάμε επάνω στον άλλον, να του ξεσκίζουμε τις σάρκες, είναι εθνικό μας σπορ το να προσπαθούμε πάντοτε να βρούμε το κακό. Τελικά, σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν;

Η εμφάνιση της Madonna στη Eurovision, προκάλεσε θύελλα αρνητικών αντιδράσεων: έτρεξαν όλοι οι χρήστες πίσω από την ανωνυμία του πληκτρολογίου να στάξουν φαρμάκι, να γράψουν ‘’τελειωμένη, άφωνη, ξεχασμένη’’ και άλλα τόσα…

Ούτε εμένα μου άρεσε η Madonna, όχι μόνο σε αυτή την εμφάνιση, αλλά και γενικότερα-  προσωπικά, θεώρησα αυτή της τη στιγμή, μία από τις χειρότερες της καριέρας της συνολικά. Δεν μπορώ να την αποδομήσω όμως ως pop είδωλο ή να διαγράψω μεμιάς την καλλιτεχνική της πορεία.

Η Madonna δεν υπήρξε ποτέ ‘’η φωνή’’, για εμένα υπάρχουν άλλες σταρ με περισσότερο ταλέντο στην pop μουσική. Είναι  όμως μία εκρηκτική show woman με πρωτοφανή αισθητική, πρωτοποριακά video clips και με την επαναστατική της μορφή κατάφερε να αναβαθμίσει γενικότερα το ρόλο της γυναίκας στην pop μουσική. Υπήρξε μία αιρετική σταρ, πάντοτε ήξερε πώς να τραβάει τα βλέμματα επάνω της και να παίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το παιχνίδι της δημοσιότητας. Είναι μία εμβληματική σταρ, αυτό είναι γεγονός που δεν αμφισβητείται… Παραμένει, μία προσωπικότητα της μουσικής που πάντοτε ξέρει να εγείρει τα πλήθη, να εκτελεί εντυπωσιακές χορογραφίες και να μαγνητίζει –ακόμα και αν δεν τα πηγαίνει πάντοτε καλά..

Ακόμα και αν η εμφάνισή της ήταν άσχημη και ατυχής, όλο αυτό το μίσος φανερώνει το πόσο μας αρέσει να μειώνουμε συνολικά την πορεία κάποιου. Μας αρέσει, τελικά, να τρώμε τις σάρκες του άλλου για να πάρουμε εμείς να πάνω μας και τονώσουμε τον χαμηλό εαυτό μας.

Τελικά, σκοτώνουμε τα άλογα όταν μεγαλώσουν;

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη