Ένα από τα έργα που πραγματικά απόλαυσα την χρονιά που πέρασε ήταν το A Star is Born. Το βρήκα απολαυστικό κυρίως γιατί είχε υπέροχη μουσική, την υπόθεση την ήξερα έτσι κι αλλιώς.

 Το “Shallow” ήταν από τα καλύτερα τραγούδια του 2018, κι όχι μόνον αυτό, αλλά και το “Always Remember Us This Way” και το “I’ll never love again”. Και ήταν αποκάλυψη για μένα ο Bradley Cooper ως σκηνοθέτης, αλλά και ως τραγουδιστής και, κυρίως, η Lady Gaga ως ηθοποιός.

Όμως, το A Star Is Born είναι το τέταρτο ρημέικ της ταινίας. Μάλιστα, το τέταρτο. Αυτό εδώ βέβαια ήταν κυρίως βασισμένο στο τρίτο κατά σειρά A Star Is Born, του 1976. Kris Kristofferson (τί ωραίος που ήταν, ε;) και Barbra Streisand (υπέροχη, μοναδική, πολυτάλαντη και μπορώ να γράφω τα ατελείωτα γι’αυτήν)  σε σκηνοθεσία Frank Pierson. Βέβαια οι κριτικοί της εποχής (κλασικά) το είχαν θάψει (5,3/10 μέσος όρος βαθμολογίας κριτικών), ως μη ποιοτικό, μη υψηλών νοημάτων και μη κουλτουρέ σκηνοθεσίας, αλλά ποιός νοιάστηκε;... Ταινία και soundtrack έσπασαν ταμεία και νομίζω το άξιζαν. Η ποιότητα δεν κρύβεται απαραίτητα στο «περίεργο», στο αργό και στο ακαταλαβίστικο, αλλά (και) στο ρομαντικό, στην καλή παραγωγή, τις ερμηνείες και (γιατί όχι) και στα απλά, συνηθισμένα της ζωής. Τον μεγάλο έρωτα, την δόξα που τυφλώνει, την επιμονή που κινεί βουνά, την αποτυχία, την λάμψη που δεν είναι πάντα χρυσός. Και στην προκειμένη περίπτωση, η ποιότητα βρισκόταν και στα φοβερά τραγούδια,  Watch Closely Now, Queen Bee, Lost Inside of You και το αξεπέραστο Evergreen.

Ευτυχώς το A Star Is Born του 1954, είχε ικανοποιήσει τους κριτικούς. Και το κοινό εννοείται... Σκηνοθεσία του George Cukor (ήταν το πρώτο του μιούζικαλ και το πρώτο του έγχρωμο), η Judy Garland στον ρόλο της ανερχόμενης τραγουδίστριας Vicki Lester και ο σπουδαίος James Mason (νομίζω θα τον έβαζα σε μια λίστα με τους 10 καλύτερους ηθοποιούς ever) στον ρόλο του αλκοολικού ηθοποιού Norman Maine που σιγα-σιγά ξεπέφτει. Μια σπαραξικάρδια ιστορία αγάπης, μέσα στον άκαρδο κόσμο της showbiz, πλαισιωμένη από αξέχαστη μουσική και τραγούδια. Σημειώστε ότι το έργο ήταν από τις πιό ακριβές παραγωγές που έγιναν ποτέ στο Χόλυγουντ (είχε κοστίσει 5 εκατομμύρια δολλάρια), ήταν αρχικής διάρκειας 196 λεπτών, το ψαλίδισαν στα 182 για την πρεμιέρα, το ξανά-ψαλίδισαν χωρίς την άδεια του Cukor από φόβο μήπως δεν πάει καλά εισπρακτικά, ώσπου το 1983, ο καλός κύριος (και ιστορικός κινηματογράφου) Ronald Haver, βρήκε τις κομμένες σκηνές και το επανέφερε στα αρχικά του 182 λεπτά.

H Janet Gaynor ήταν η πρώτη Vicki Lester και ο Fredrick March ήταν ο πρώτος  Norman Maine στο A Star Is Born του 1937. Η παραγωγή ήταν του David O. Selznick και η σκηνοθεσία του William A. Wellman. «Μην περιμένετε να δείτε άλλη μια Σταχτοπούτα» λέει το τρέιλερ «Αντίθετα θα συγκλονιστείτε από το τίμημα που πρέπει να πληρώσει κανείς με πόνο και δάκρυα για κάθε στιγμή θριάμβου στο Χόλυγουντ». Για σκεφτείτε, μια υπερπαραγωγή του 1937 (η μοναδική έγχρωμη-Technicolor της Janet Gaynor και η πρώτη του Fredrick March, για να καταλάβουμε για τί εποχή μιλάμε) να τοποθετεί μια ιστορία αγάπης μέσα στην «πραγματικότητα» του Χόλυγουντ και του κόστους της καριέρας και της δόξας.

Και επειδή, εκτός από το Χόλυγουντ, υπάρχει και το φαντασμαγορικό Μπόλυγουντ, οφείλω να σας πω ότι υπάρχει και ένα πέμπτο A Star Is Born, το Ινδικό Aashiqui 2, απ’όπου προέρχεται και η μεγάλη επιτυχία “ Tum Hi Ho” (μην γελάτε, είναι πολύ καλό το τραγουδάκι)!  Ένα μιούζικαλ του 2013, του Mohit Suri με πρωταγωνιστές τον Aditya Roy Kapur και την  Shraddha Kapoor. Είναι η ιστορία αγάπης δυο ηθοποιών, του Rahul και της Arohi. Ένας μεγάλος έρωτας, που όπως φαντάζεστε, ταράζεται από τα προβλήματα αλκοολισμού του Rahul. Δεν έχω δει το έργο (και για να είμαι ειλικρινής δεν σκοπέυω και να το δω, βαριέμαι τα Μπόλυγουντ), αλλά διάβασα ότι το σενάριο στηρίζεται «επίσημα» στις ταινίες του 1954 και του 1976, που σημαίνει ότι έχουν πληρώσει δικαιώματα σεναρίου. Κι αν αναρωτιέστε γιατί Aashiqui 2 (κι όχι 1 ή 3), είναι γιατί είναι συνέχεια (sequel) του μιούζικαλ του 1990 “Aashiqui”. Με λίγα λόγια το Aashiqui 2, είναι έργο με βαριά κληρονομιά!

  Κείμενο: Marlykon