Το βιβλίο του μαξιλαριού περιέχει παρατηρήσεις και σκέψεις που κατέγραψε η Σέϊ Σόναγκον, η οποία διατέλεσε κυρία της αυλής της Τεϊσι, συζύγου του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, μεταξύ των ετών 990 και 1002 στο Κυότο.

Πρόκειται για μια συλλογή δοκιμίων, καταλόγων, ανεκδότων, ποιημάτων και περιγραφών, λίγο-πολύ ασύνδετων μεταξύ τους. Είναι ένα ιδιότυπο ημερολόγιο της Σόναγκον που διαγράφεται μέσα απ’τις σελίδες του σαν μια ενδιαφέρουσα λογοτεχνική μορφή, η οποία παρέχει στους επιγόνους και αρκετά ιστορικά στοιχεία για την εποχή της. Κι ενώ Το βιβλίο του μαξιλαριού γράφτηκε μόνο για προσωπική διασκέδαση της Σόναγκον, κάποια στιγμή κατά λάθος αποκαλύφθηκε στα μέλη της αυλής όταν η κάτοχός του το ξέχασε πάνω σ’ένα μαξιλάρι που η ίδια είχε βγάλει για κάποιον επισκέπτη. Εκείνος, παρά τις ικεσίες της, το πήρε μαζί του. Έτσι το βιβλίο της παραμένει ακόμα και σήμερα, δέκα αιώνες μετά την συγγραφή του, διάσημο σ’ολόκληρο τον κόσμο.

Το βιβλίο του μαξιλαριού έδωσε έμπνευση και στον γνωστό Βρετανό σκηνοθέτη Peter Greenaway που γύρισε μια ταινία μ’αυτόν τον τίτλο.

Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά στο ποιητικό ύφος της Σέϊ Σόναγκον μέσα από δυο διαφορετικά αποσπάσματα:

Του κόκκορα η φωνή 

Μέσα στη νύχτα

Μπέρδεψε όσους άκουγαν

Αλλά στις πύλες της Οζάκα

Δεν απατώνται ποτέ οι φρουροί.

*

Το καλοκαίρι είναι πιο όμορφο τα βράδια

Τις φεγγαρολουσμένες νύχτες…

Ακόμα κι όταν είναι σκοτεινά

Ακόμα και χωρίς φεγγάρι είναι υπέροχα

Όταν παντού τριγύρω βλέπεις τις πυγολαμπίδες

Έστω μια-δυο απ’αυτές να πετούν εδώ κι εκεί

Με τα φώτα τους.

Κι είναι επίσης θαυμάσια όταν βρέχει.

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

Πρώτη δημοσίευση: www.peopleandideas.gr