Στην πόλη Ρέγκενσμπουργκ της Βαυαρίας πάνω στον Δούναβη, εκεί που υπάρχουν πολλές  εντυπωσιακές καθολικές εκκλησίες, ξεχωρίζει ένα σπίτι με μια χαρακτηριστική τοιχογραφία στην πρόσοψή του.

Σ’αυτήν απεικονίζεται η μάχη του Δαυίδ με τον Γολιάθ. Το οίκημα είναι πολύ παλιό, του 1260, αλλά η ζωγραφιά του γίγαντα που κοιτάζει απειλητικά τον Δαυίδ είναι μεταγενέστερη, του 1573. Το κτίσμα φέρει το όνομα «σπίτι του Γολιάθ».

Παρατηρώντας την εικόνα αυτή, κάνω σκέψεις για την δύναμη –σωματική, οικονομική, ψυχολογική-για την εξυπνάδα, για την πονηριά, για την αρετή και την κακία.

Μου έρχεται η ιδέα για ένα στιχάκι:

«Ο Δαυίδ με την σφεντόνα

Νίκησε τον Γολιάθ τον αλαζόνα».

Αναρωτιέμαι πόσο υπερφυσικά σωματώδης να ήταν άραγε ο Γολιάθ και αναζητώ πληροφορίες στο αγαπημένο μου εγκυκλοπαιδικό λεξικό της Πρωίας.

«Γολιάθ: περίφημος Φιλισταίος γίγας, ύψους τεσσάρων πήχεων και μιάς σπιθαμής, όστις προκαλέσας τους Ισραηλίτας εις μονομαχίαν, εκ της οποίας θα εξηρτάτο η τύχη των αντιπάλων στρατευμάτων (Ισραηλιτών-Φιλισταίων) και συμπλακείς προς τον νεαρόν Δαυίδ εφονεύθη υπ’αυτού δια σφενδόνης.»

Θα πρέπει να ήταν γύρω στα τρία μέτρα αυτός ο γίγαντας, λοιπόν. Προφανώς πίστευε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να τον νικήσει. Αλλά δεν είχε σκεφτεί ότι ο Δαυίδ θα είχε τέτοια ευστοχία στο σημάδι και τέτοια γενναιότητα στην ψυχή του. Με μια κίνηση ο Δαυίδ, ο νεαρός βοσκός και μουσικός (που θα γινόταν στη συνέχεια βασιλιάς του Ισραήλ και προφήτης) τερμάτισε τον πόλεμο μεταξύ των Ιουδαίων και των εχθρών τους, των Φιλισταίων, εξοντώνοντας τον γίγαντα. Ο ίδιος ο Δαυίδ δεν είχε σπαθί, μόνο σφεντόνα. Αλλά, αφού σκότωσε τον Γολιάθ, του πήρε το σπαθί και του έκοψε το κεφάλι.

Την ιστορία πάντα την αναφέρουμε με τρόπο διδακτικό για να υπενθυμίσουμε ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε κάποιους ανθρώπους. Αυτούς που δεν υπερηφανεύονται, που δεν λάμπουν, που είναι στη σκιά. Καμμιά φορά αυτοί οι μικροί το δέμας, αυτοί που δεν κάνουν πολλή φασαρία, μπορούν να νικήσουν έναν υπερόπτη και γεμάτο αυτοπεποίθηση Γολιάθ.