Κάθε μέρα περνάει χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Οι φίλοι θα φύγουν, τα συνήθεια θα ξεθωριάσουν, όσα ήξερες θα ξεχαστούν, αλλά οι θύμησες θα μείνουν. 

Θα μείνει η γλυκιά γεύση των καλοκαιρινών απογευμάτων, των γλυκόλογων, και όσων νοσταλγείς κάθε φορά που θυμάσαι τα παλιά.

Μια φορά κάθε τόσο θα κάνεις τα ίδια πράγματα. Λαχταρώντας εκείνον τον τόπο, εκείνη τη συνήθεια, εκείνο το άτομο.

Δεν ξέρω αν είσαι εσύ, όμως σίγουρα κάτι από το υπερπέραν σε σπρώχνει να κοιτάζεις το παρελθόν.

Ίσως σαν άνθρωποι να χρειαζόμαστε το άγγιγμα ή έστω το χάδι των θυμήσεων μας για να μας θυμίζουν μια φορά κάθε τόσο ποιοί ήμαστε. Ίσως μόνο έτσι θα μπορούμε να βλέπουμε τι θα γίνουμε.

Όμως το τί θα γίνουμε θαρρώ βασίζεται στο παρελθόν.

Από πάντα ξέρουμε κάπου μέσα μας πού θα πάμε, και τί άνθρωποι θα καταλήξουμε. Κάπου μέσα μας νιώθουμε το τί μας επιφυλάσσει το μέλλον, ζώντας το παρόν μας. Απλώς δεν ξέρουμε το ενδιάμεσο.

Ποιοί άνθρωποι θα έρθουν μπροστά μας, τί υπέροχες μελωδίες θα ακούσουμε και τί κοσμοθεωρίες θα αναπτύξουμε;

Δειλά δειλά, οι ώρες, οι ημέρες και τα χρόνια περνάνε.

Κάποτε φτάνουμε στο σημείο που καταλαβαίνουμε.

Σε μια ξύλινη καρέκλα, ένα χαλαρό απόγευμα που θα γευόμαστε το δροσερό καρπούζι, νιώθοντας τον απαλό αέρα να μας κτυπάει το πρόσωπο, τότε θα είναι.

"Αυτός είμαι"

Σε μια απλή στιγμή μιας περίπλοκης ζωής θα αναγνωρίσουμε πως το παρελθόν έπλασε αυτό που είμαστε τώρα.

Και τότε θα δούμε πως όλα θα έχουν αλλάξει.

Κείμενο: Στέλιος Νικολάου (Νισολομού)