Ένας πρωτόγονος άνθρωπος που ανακαλύπτει τη γραφή; Ή είναι κάτι άλλο; Στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, αυτό το γλυπτό ενός σκυμμένου ανθρώπου που γυμνός γράφει συγκεντρωμένος στις πλάκες της αυλής, μου τράβηξε την προσοχή.
Είναι ένα παιδί που μαθαίνει να γράφει ή μήπως ένας προϊστορικός κάτοικος των σπηλαίων που δοκιμάζει να απεικονίσει τον κόσμο γύρω του; Το θέαμα ενός ανθρώπου που γράφει με συγκινεί όπως και να’χει. Αυτή η κίνηση, η προσπάθεια να δημιουργήσεις με τον κώδικα της γραφής κάτι λογικό και κατανοητό στους άλλους για πρακτικούς λόγους αλλά κυρίως η γραφή ως συγγραφή, η δημιουργία ποιημάτων και άλλων λογοτεχνικών κειμένων περικλείει όλη την ιστορία του νοήμονος ανθρώπου που θέλει να καταστήσει αθάνατη τη σκέψη του, εκφράζοντάς την με το μέσον που λέγεται αλφάβητο. (Έργο του Gerhard Thieme, 1968)
Το γλυπτό της άλλης φωτογραφίας από μακριά το πέρασα για άνθρωπο αληθινό, για έναν άστεγο που σπρώχνει ένα καροτσάκι του σούπερ μάρκετ. Η φιγούρα του σκυφτού άντρα που τα βάσανα της ζωής και η απεχθής καθημερινότητα τον έχουν λυγίσει, το σκουφί για τις κρύες και σκληρές νύχτες του χειμώνα, τα ρούχα ατημέλητα και βρώμικα, κι αυτό το καρότσι που έχει γίνει κάτι σαν σύντροφός του, συμπαραστάτης του, και περιέχει συνήθως κουβέρτες και σακκούλες με τρόφιμα, ό,τι με λίγα λόγια μπορεί να θεωρήσει δικό του, μου έφεραν στο μυαλό εικόνες από πραγματικούς αστέγους. Το γλυπτό τοποθετήθηκε μυστηριωδώς και παρανόμως σε κεντρική τοποθεσία της Βρέμης το 2020. Κανείς δεν ξέρει ποιος καλλιτέχνης το δημιούργησε. Πάντως, παρά το ότι δεν δόθηκε άδεια, οι αρχές αποφάσισαν να το κρατήσουν. Κάποια στιγμή εκλάπη το καροτσάκι του σούπερ-μάρκετ αλλά σύντομα αντικαταστάθηκε με ένα καινούριο. Ίσως να το πήρε ένας πραγματικός άστεγος, με σάρκα και οστά, που το είχε ανάγκη…
Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη
Στείλτε το άρθρο ή την συνεργασία σας