Ο κινηματογράφος ως μία τέχνη που αναπαριστά και την σκληρή πλευρά της ζωής, πρόβαλλε σκηνές βιασμού σε αρκετές ταινίες, δημιουργώντας πολύπλοκα συναισθήματα και εντείνοντας την πλοκή και την εξέλιξη της εκάστοτε ταινίας.

Ο βιασμός, τόσο ως πράξη όσο και ως κινηματογραφικό θέαμα, πάντοτε σοκάρει και προβληματίζει. Δεν πρόκειται για πράξη που σχετίζεται με το σεξ, αλλά με την επιβολή της σωματικής δύναμης και της ηδονής που απορρέει από την εξουσία σε έναν άλλο άνθρωπο. Ο κινηματογράφος ως μία τέχνη που αναπαριστά και την σκληρή πλευρά της ζωής, πρόβαλλε σκηνές βιασμού σε αρκετές ταινίες, δημιουργώντας πολύπλοκα συναισθήματα και εντείνοντας την πλοκή και την εξέλιξη της εκάστοτε ταινίας.

Κατά τρόπο μαγικό και οξύμωρο, οι δύο αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών, το Όσα Παίρνει ο Άνεμος και το Κάποτε στην Αμερική, περιείχαν δύο σκηνές βιασμού (αν και για την πρώτη ταινία, οι απόψεις πάντοτε είναι διφορούμενες). Ας δούμε αναλυτικά τη σκηνή βιασμού και στις δύο ταινίες, όπως και ανάλυση σχετικά με την ύπαρξη της συγκεκριμένης σκηνής και πόσο διαφοροποιείται και στις δύο ταινίες.

 Όσα Παίρνει ο Άνεμος- Η σκηνή με το κόκκινο φόρεμα στη σκάλα

Το Όσα Παίρνει ο Άνεμος, η κλασική ταινία και μεταφορά του ομώνυμου  βιβλίου της Μάργκαρετ Μίτσελ στη μεγάλη οθόνη, πραγματεύεται τη ζωή της κακομαθημένης καλλονής Σκάρλετ Ο’ Χαρά που είναι κρυφά ερωτευμένη με τον άνδρα της πρώτης της ξαδέλφης. Ωστόσο, την πολιορκεί ο Ρετ Μπάτλερ, ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να κατακτήσει την καρδιά και την αγάπη της. Το Όσα Παίρνει ο Άνεμος θεωρείται από πολλούς, ως η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, ένα επικό και διαχρονικό αριστούργημα που σφράγισε την Έβδομη Τέχνη και άφησε εποχή για την πρωτοποριακή του σκηνοθεσία και τα τρομερής δυσκολίας και έντασης γυρίσματα. 

Η γνωστότερη και διαχρονικά αμφίσημη σκηνή της ταινίας, αναμφίβολα, είναι η σκηνή στη σκάλα με το κόκκινο φόρεμα. Η συγκεκριμένη σκηνή περιγράφεται και στο βιβλίο και αν οι περισσότεροι αναγνώστες διέκριναν τη συγκατάθεση της Σκάρλετ, εν τούτοις, ποτέ δεν έγινε απόλυτα ξεκάθαρο αν υπήρξε βιασμός ή συγκατάθεση στην ερωτική πράξη.

Η ιστορία της σκηνής έχει ως εξής: ο Ρετ (Κλαρκ Γκέιμπλ), θυμωμένος για το γεγονός πως η Σκάρλετ θέλει ακόμα τον Άσλεϊ Γουίλκς και σε κατάσταση έντονης μέθης λογομαχεί με τη Σκάρλετ. Στη συνέχεια, την αρπάζει και φιλά ενώ τη μεταφέρει σηκώνοντάς τη με τα χέρια του στην κρεβατοκάμαρα με το κοινό να μένει με την απορία «τι απέγινε η Σκάρλετ». Η επόμενη σκηνή δείχνει τη Σκάρλετ να ξυπνάει χαρούμενη, να τραγουδάει και να δείχνει μία γυναίκα με σεξουαλική ικανοποίηση η οποία έζησε μία νύχτα έντονου πάθους. Ο Ρετ απολογείται και ζητάει συγγνώμη, ενώ η Σκάρλετ σε λίγο καιρό μαθαίνει πως εγκυμονεί το δεύτερο παιδί τους. Τόσο στην ταινία όσο και στο βιβλίο, είναι η σκηνή που καθορίζει όσο καμία άλλη τη σχέση τους, ενώ οι διφορούμενες απόψεις δεν πήραν ποτέ μία οριστική απόφαση: ήταν τελικά βιασμός ή όχι;

Στην εποχή που γυρίστηκε το Όσα Παίρνει ο Άνεμος (1939), υπήρχε ακόμα δριμύς ο ανδρικός σοβινισμός και η χειραφέτηση και αυτοδυναμία της Σκάρλετ (πρωτοφανής για τα παγκόσμια κινηματογραφικά δεδομένα), δεν αναιρεί το γεγονός πως ο άνδρας ακόμα λειτουργούσε με αυταρχισμό και εξουσιαστική διάθεση. Η δημοφιλέστατη αυτή σκηνή της ταινίας, δημιούργησε αμφίδρομες αντιδράσεις, καθώς πολλοί θεώρησαν πως προάγει τη συζυγική βία και την επιβολή σεξουαλικής βίας από τον δυνατό σωματικά σύζυγο στην πιο αδύναμη σωματικά γυναίκα. Η συγκεκριμένη σκηνή θεωρείται πως ενθάρρυνε το μύθο εκείνο.

Υπάρχει, φυσικά, η διαφορετική άποψη  πως είναι ωραίο να σου δείχνει κάποιος πιο «άγρια» την αγάπη του. Στο έργο της Μάργκαρετ Μίτσελ, η Σκάρλετ αγκαλιάζει και εκείνη τον Ρετ δείχνοντας μία προθυμία στη σεξουαλική ένταση. Σε αντίθεση με την ταινία, που κάτι τέτοιο δεν προβλήθηκε.

Η αλήθεια είναι πως αυτή η τόσο διάσημη αλλά και διφορούμενη σκηνή της πιο δημοφιλούς ταινίας όλων των εποχών, αποτελεί ένα κράμα δυναμισμού, πάθους, ζήλιας και θυμού.

 Κάποτε στην Αμερική-Ο βιασμός στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου

 Η αγαπημένη μου ταινία μαζί με το Όσα Παίρνει Ο Άνεμος, ένα βίαιο αριστούργημα που τη θεωρώ την πιο δραματική και άρτια γκανγκστερική ταινία όλων των εποχών. Ο Σέρτζιο Λεόνε και η μουσική του  Ennio Morricone, δημιουργούν ένα αριστούργημα που συνδυάζει χαμένες αγάπες, γκανγκστερικές παρέες, προδομένες φιλίες και σπασμένα όνειρα, με τον Robert De Niro σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του.

Ο Noodles David Aaronson συναντάει μετά από χρόνια τον παιδικό του έρωτα, Deborah. Δειπνούν μαζί και κατευθύνονται στην παραλία, όπου ο ίδιος είναι απίστευτα τρυφερός και ρομαντικός. Μέχρι τη στιγμή που εκείνη του ανακοινώνει ότι θα φύγει την επόμενη ημέρα για να ακολουθήσει καριέρα στο Χόλυγουντ…

Η συνέχεια είναι ακόμα πιο σοκαριστική, καθώς ο Noodles τη βιάζει με βιαιότητα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, αφήνοντας την ίδια διαλυμένη μέσα σε λίγα λεπτά.

Για ποιο λόγο ο μεγάλος Leone έδειξε μία τόσο βίαιη εικόνα σε μία ευαίσθητη σκηνή, όπου ένα επικίνδυνος γκάνγκστερ που μόλις έχει αποφυλακιστεί, βιάζει τη γυναίκα που αγαπάει;

Πίστευα πάντοτε πως ο Leone έβαλε τη συγκεκριμένη σκηνή για να αναδείξει τη βίαιη πλευρά του Noodles; ο ίδιος όσο και αν αγάπησε, όσο και αν ερωτεύτηκε, όσο και αν έδειξε ευαισθησία και ρομαντισμό, παρέμεινε ένας άγριος γκάνγκστερ. Βίασε, σκότωσε και λήστεψε ανθρώπους. Παρόλα αυτά, αισθανόσουν ακόμα μία συμπόνια για αυτόν, όταν έβλεπες να αποχαιρετά τη Deborah…

Οι σκηνές βιασμού –ή σκηνές που αφορούν γενικότερα το θέμα του βιασμού- πάντοτε σοκάρουν, προβληματίζουν και δημιουργούν σκέψεις για την αλλαγή ή αναβάθμιση της κινηματογραφικής πραγματικότητας…

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη