Άλμπερτ Φίννεϋ (1936 -2019) )

Άλμπερτ Φίννεϋ (1936 -2019)

Δυστυχώς θα ξεκινήσω με την συνηθισμένη μου εισαγωγή «τί να πρωτογράψεις για έναν ηθοποιό σαν κι αυτόν;». Κάτι όμως πρέπει να γράψω, γράφουμε για τον έναν και για τον άλλο χθεσινό, μικρό, τυχαίο και δεν θα πούμε κάτι για τον Άλμπερτ Φίνεϋ;

Γεννημένος στο Salford, του Lancashire της Αγγλίας, σπούδασε στην Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών. Ξεκίνησε την καριέρα του στο θέατρο ως σαιξπηρικός ηθοποιός και το 1960 πήρε έναν μικρό ρόλο στο The Entertainer του Tony Richardson δίπλα στον Laurence Olivier. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο Saturday Night and Sunday Morning (του Karel Reisz), παίζοντας τον Άρθουρ Σήτον, έναν τορναδόρο που «αρνείται να αφήσει τα καθάρματα να τον κάνουν σκόνη» (“let the bastards grind you down”). Η ταινία θεωρήθηκε ως ένα από τα πρώτα πορτραίτα της νεολαίας της εργατικής τάξης και ο Finney ο πιο πειστικός από τους βρετανούς "θυμωμένους νέους".

 

 

Μαζί με τους σύγχρονούς του Peter O'Toole, Richard Burton και Richard Harris, ο Finney βοήθησε να οριστεί μια περίοδος όπου το κέντρο των κινηματογραφικών επιχειρήσεων μετατοπίστηκε προς το Ηνωμένο Βασίλειο.  Ήταν κομμάτι ενός νέου κύματος άγγλων ηθοποιών που «έβγαζαν» ένα οργισμένο σεξ απήλ. Ήταν ένα κίνημα που ξέφευγε από την βαριά, δυνατή ερμηνεία των Laurence Olivier και John Gielgud και έφερε κάτι που παρέπεμπε στην γοητεία του εργάτη, του χειρωνάκτη που κάτι σιγοκαίει μέσα του.

To 1963 κατέκτησε και το αμερικανικό κοινό με το Tom Jones και πάλι σε σκηνοθεσία Tony Richardson. O Finney και ο Richardson έγιναν “πρόσωπα κλειδιά” του αγγλικού νέου κύματος του κοινωνικού ρεαλισμού. Ύστερα από την επιτυχία του Tom Jones, o Finney απέφυγε να πάρει κι άλλους ρομαντικούς ρόλους. Ήθελε να παρουσιάσει μια ποικιλία χαρακτήρων, όπως του ψυχοπαθούς στο Night Must Fall (του Karel Reisz, 1964), του Σκρουτζ, στο ομώνυμο μιούζικαλ του 1970 (του Ronald Neame), του ιδιόμορφου Ηρακλή Πουαρώ στο Έγκλημα στο Οριάν Εξπρες (Σίντνει Λιούμετ, 1974) και βέβαια του πομπώδους θεατρικού ηθοποιού στο Αμπιγιέρ του Peter Yates (1983), ίσως του πιο «θεατρικού» και εντυπωσιακού του ρόλου στο σινεμά. Προσωπική μου αδυναμία ήταν το Κάτω απ’το ηφαίστειο του John Huston, μια ατμοσφαιρική ταινία που εκτυλισσόταν την ημέρα των ζωντανών νεκρών σε μια μικρή πόλη στο Μεξικό, όπου έκανε τον αυτοκαταστροφικό αλκοολικό διπλωμάτη. Στον ρόλο της συζύγου του ήταν η Ζακλίν Μπισέ, ενώ εξαιρετική ήταν και η μουσική επένδυση του Alex North.

Απ’όλες αυτές τις επιλογές φαίνεται καθαρά ότι ο Finney δεν επιζητούσε την φήμη, την απέκτησε όμως λόγω του ταλέντου του. Πήρε μέρος και σε πολλά άλλα κινηματογραφικά έργα: Erin Brogovich του Steven Soderbergh, 2000, Shoot The Moon (Alan Parker, 1982), Miller’s Crossing (J.&E. Coen 1990), Skyfall (Sam Mendes 2012), σε τηλεοπτικές ταινίες και σειρές (My Uncle Sillas, The Gathering Storm, Nostromo, Cold Lazarus) και βέβαια πρωταγωνίστησε και σε πολλές σημαντικές θεατρικές παραγωγές κλασικών κυρίως έργων (Πολύ κακό για το τίποτα, Ο Βυσσινόκηπος, Luther, The Country Wife κ.ά.)

Δεν κέρδισε κανένα βραβείο Όσκαρ, παρόλο που είχε προταθεί 5 φορές. Είχε παντρευτεί 3 φορές και αποκτήσει δύο παιδιά (ένα από τον πρώτο του γάμο και ένα εκτός γάμου). Η δεύτερη σύζυγός του (1970-1978) ήταν η γνωστή γαλλίδα ηθοποιός Ανούκ Αιμέ.

Ο Albert Finney πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου 2019, σε ηλικία 82 ετών, ύστερα από προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό.

Είπαμε από την αρχή, ο Albert Finney ήταν από τους καλλιτέχνες για τους οποίους μπορείς να γράψεις πολλές-πολλές σελίδες, αλλά τί νόημα θα είχε; Προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν συντομότερη, για να σας αφήσω να (ξανα)δείτε μία προς μία τις εξαιρετικές του ταινίες. Εγώ θα ξεκινήσω με το τηλεοπτικό Gathering Storm, όπου ο Finney υποδύεται τον Γουίνστον Τσώρτσιλ.

Κείμενο: Marlykon


Εκτύπωση   Email