Δώδεκα η ώρα το βράδυ, αργά. Βάζω να δω για ακόμα μία φορά την αγαπημένη μου ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος».

Να θαυμάσω ξανά το αριστούργημα του παγκόσμιου σινεμά, τα φορέματα, τη σκηνοθεσία που για την εποχή της ειδικά ήταν άθλος, τις σπουδαίες ερμηνείες. Για ακόμα μία φορά θέλω να παρακολουθήσω τον τρελό έρωτα της Σκάρλετ Ο’ Χάρα και του Ρετ Μπάτλερ, να αντλήσω δύναμη από την αθάνατη ατάκα της ηρωίδας ‘’Αύριο είναι μία καινούργια μέρα’’. Η τιτάνια ερμηνεία της σπουδαίας Βίβιαν Λι πάντοτε μου δημιουργεί ανατριχίλα και ρίγος, λες και βλέπω την ταινία για πρώτη φορά.

Δώδεκα το βράδυ, αργά. Κοιτάζω το κινητό μου, κανένα μήνυμα. Κλαίγοντας για το δικό μου πληγωμένο έρωτα, αποφασίζω να δω ξανά τον απελπισμένο έρωτα του Ρετ Μπάτλερ, ο οποίος στο τέλος πριν χαθεί στην ομίχλη πετάει και ένα ‘’ειλικρινά, αγαπητή μου, δεν δίνω δεκάρα’’.

Μία φράση ορόσημο γα την ιστορία του σινεμά, φράση που είχε απειληθεί με πρόστιμο επειδή για την εποχή της θεωρήθηκε προκλητική και ασεβής. Με εναλλακτικές λύσεις όπως ‘’η αδιαφορία μου είναι απεριόριστη’’, ‘’μου είναι παγερά αδιάφορο’’, ‘’έχω εξαντλήσει τα περιθώρια’’.  Η παραγωγή –ευτυχώς για εμάς- αρνήθηκε και επέμενε πως η φράση έπρεπε να αναφερθεί όπως και στο αρχικό βιβλίο της Μάργκαρετ Μίτσελ. Είναι η φράση η οποία σόκαρε το κοινό της εποχής εκείνης –η λέξη damn μεταφράζεται και ως ανάθεμα στην Ελληνική γλώσσα- τόσο για την αυθάδεια, όσο και για το γεγονός πως ο Ρετ αφήνει την Σκάρλετ και δεν έχουμε το συνηθισμένο ‘’happy end’’ όπως στις περισσότερες ρομαντικές ταινίες. Η φράση αυτή είναι τόσο μοναδική, ώστε ψηφίστηκε από το Αμερικάνικο  στούντιο κινηματογράφου ως η ‘’σπουδαιότερη κινηματογραφική ατάκα όλων των εποχών’’.

Τι φράση! Πόσες φορές ο καθένας από εμάς δεν την έχει ψελλίσει;  Ο Ρετ κοιτάζει για τελευταία φορά την ανικανοποίητη Σκάρλετ, πετάει αυτή την ατάκα και χάνεται στην ομίχλη, δίνοντας μία διαχρονική ευκαιρία σε όλους εμάς των οποίων ο έρωτας ποδοπατήθηκε και πληγώθηκε,  να αισθάνεται επιτέλους δικαίωση.  Μετά από τέσσερις ώρες, οι οποίες συμπυκνώνουν τα δέκα χρόνια που έμεινε παντρεμένος με τη Σκάρλετ και αναζητούσε μάταια την αγάπη της στο βιβλίο, αποφασίζει να χαθεί και να αδιαφορήσει εντελώς για εκείνη. Ο Κλαρκ Γκέιμπλ έγινε το σύμβολο του καθενός από εμάς, ο οποίος έχει πληγωθεί βαθιά από τον άνθρωπο που αγάπησε, είναι ο ‘’πατέρας’’ κάθε πονεμένου από έρωτα στο παγκόσμιο σινεμά. Στη δακρυσμένη της ερώτηση ‘’εγώ τι θα κάνω; πού θα πάω;’’ εκείνος δεν κάμπτεται. Έχει ήδη αντέξει πάρα πολλά από την κακομαθημένη ηρωίδα.

Η Σκάρλετ δεν κατάφερε να φέρει πίσω τον Ρετ με τις ικεσίες της. Αλλά δεν μένει άπραγη, δεν κλαίει τη μοίρα της, δεν εγκαταλείπει τον αγώνα. Θα επιστρέψει στην Τάρα, τη γη των γονιών της, θα παλέψει και θα τον φέρει πίσω. Γιατί αύριο είναι μία καινούργια μέρα….

Ο Ρετ δεν είπε αυτή την ατάκα μόνο για εκείνον. Εκπροσώπησε διαχρονικά όλους εμάς που είδαμε τα αγνά μας συναισθήματα να ποδοπατούνται και να μην εκτιμώνται…

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη

https://www.facebook.com/mskampardoni