Το μεγαλείο της Φύσης και ο μαγικός κόσμος των ζώων, ιδιαίτερα των αλόγων, όπως τα αποτύπωσε με μοναδικό ρεαλισμό ο George Stubbs, Άγγλος ζωγράφος του 18ου αιώνα!

Η φύση είναι τέλεια και ατελής, ήρεμη και άγρια, λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες. Είναι γλυκιά, είναι σκληρή και κινείται με νόμους σκληρής επιβίωσης στους οποίους ο δυνατός πολλές φορές κυριαρχεί επί του αδύναμου. Είναι απίστευτα τρυφερή αλλά και απίστευτα ανηλεής.

Στο φυσικό περιβάλλον, θα δούμε τον αδύναμο να χρησιμοποιείται ως βρώση του δυνατού και η σάρκα του ενός να γίνεται η επιβίωση του άλλου. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι πρωταρχικό και δεν υπόκειται σε συναισθηματισμούς και έλεος; υπάρχει η δίψα για καταβρόχθιση της σάρκας σε πολλά είδη του ζωικού βασιλείου και αυτό, όσο και να μας σοκάρει, είναι η αιτία επιβίωσής τους.

Ο George Stubbs (1724-1806) άφησε εποχή με τους υπέροχους πίνακές του που αποτύπωσαν με μοναδικό ρεαλισμό τον μαγικό κόσμο των ζώων, ιδιαίτερα των αλόγων, για τα οποία έτρεφε μεγάλη αγάπη στο να τα ζωγραφίζει. Φιλοτέχνησε επίσης πίνακες με λιοντάρια, ρινόκερους, τίγρεις, μαϊμούδες.

Ο Stubbs, αν και δεν ανήκει στις πιο γνωστές μορφές της τέχνης, διαχρονικά σαγηνεύει εκείνους που θα έρθουν σε επαφή με το έργο του. Η λεπτομερής αποτύπωση του σώματος του αλόγου, οι φλέβες που χαρακτηριστικά αποτυπώνονται, η έμφαση στη λεπτομέρεια, όλα αυτά δείχνουν πως εκτός από καλλιτεχνικό οίστρο είχε ασχοληθεί και με τη μελέτη του υπέροχου αυτού ζώου σε ιατρικό και ανατομικό επίπεδο.

Ο εκπληκτικός του πίνακας Whistlejacket, είναι ίσως η ωραιότερη και πιο λεπτομερής αποτύπωση ενός αλόγου σε καλλιτεχνικό πίνακα. Η κίνησή του, η περηφάνεια του, το ατίθασο βλέμμα ποτέ δεν αποδόθηκαν στον καμβά με τόση δεξιοτεχνία.

Οι πίνακες του George Stubbs είχαν εκτιμηθεί από την αριστοκρατική τάξη της εποχής εκείνης. Ο αυτοδίδακτος ζωγράφος μπορεί να μη χαίρει της αναγνώρισης στο βαθμό που άλλα ιερά τέρατα της ζωγραφικής έχουν, αλλά κατέχει μία αξιοσημείωτη θέση στη Βρετανική τέχνη μέχρι και σήμερα. 

Ο πιο αγαπημένος μου πίνακάς του, εκείνος που αναδεικνύει την αγριότητα που υπάρχει στη φύση απέναντι στον άκαμπτο νόμο της επιβίωσης, είναι το Λιοντάρι που επιτίθεται σε Άλογο. Φιλοτεχνημένος το 1765, αναπαριστά την επιβολή του άγριου ζώου απέναντι στο πιο αδύναμο, με τα νύχια του πρώτου να έχουν εισέλθει στο δέρμα του ζώου και τα δόντια του να ξεκινάνε να το κατασπαράσσουν.

 Αυτός ο πίνακας θα μπορούσε να συμβολίσει και να αποτελέσει μία μικρογραφία της κοινωνίας μας, η οποία από πολλούς χαρακτηρίζεται "ζούγκλα'' και στην οποία ο δυνατός εκμεταλλεύεται τη δυσμενή θέση του πιο αδύναμου.

  Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη