Ένας ζωγράφος που δεν παύει να με μαγεύει με τα έργα του, είναι ο Giorgio de Chirico, που τον θεωρούμε κατά κάποιο τρόπο και δικό μας αφού γεννήθηκε στον Βόλο και σπούδασε στην Αθήνα.

Ως γνωστόν ο πατέρας του  ήταν μηχανικός στους σιδηροδρόμους και επέβλεπε την κατασκευή του δικτύου της Θεσσαλίας. Ο μικρότερος αδελφός του Giorgio, ο Alberto Savinio, υπήρξε σημαντικός διανοούμενος της εποχής.

Αν σας ενδιαφέρει η τέχνη, σίγουρα θα απορροφηθείτε από την τέχνη του Giorgio de Chirico, από την μεταφυσική ζωγραφική του με τις φιγούρες που έχουν κεφάλια σε σχήμα αυγού, με τα αρχιτεκτονικά συμπλέγματα που αποτελούν απαραίτητο στοιχείο σε κάθε πίνακα, από τα περήφανα άλογα και από τους δρόμους που οδηγούν στο άπειρο ή στο πουθενά. Υπάρχει μια ερημιά και μια ακινησία στα έργα του. Πόσα πράγματα λέει στον θεατή αυτή η ερημιά, αυτή η ακινησία... Πολύ περισσότερα απ’όσα αισθάνονται την ανάγκη να πουν οι καθηγητές και οι τεχνοκρίτες, πολύ περισσότερα απ’όσα μπορώ να πω κι εγώ μ’αυτό το κείμενο.

Στην Ελλάδα έχουν γίνει στο παρελθόν αρκετές αξιόλογες εκθέσεις αφιερωμένες στον Ντε Κίρικο, ενώ ο καλός σκηνοθέτης Δημήτρης Μαυρίκιος είχε φτιάξει μια ωραία ταινία με τίτλο Aenigma Est για τον Ιταλό ζωγράφο.  

Συναρπαστικό είναι και το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ντε Κίρικο «Αναμνήσεις από τη ζωή μου» που είχε κυκλοφορήσει κάποτε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ύψιλον. Γιατί εκτός των άλλων, ο Giorgio de Chirico υπήρξε και καλός συγγραφέας.

Χάρη στον σύνδεσμο που ακολουθεί, μπορείτε να εμβαθύνετε κι άλλο στο έργο του Ντε Κίρικο, επισκεπτόμενοι το ίδρυμα που δημιούργησε ο ίδιος μαζί με την γυναίκα του Ίζα.

https://fondazionedechirico.org/