Η διάσημη Βελγίδα συγγραφέας Amélie Nothomb μιλάει στο βιβλίο της Une forme de vie (Μια μορφή ζωής) για την τέχνη της αλληλογραφίας αλλά και για μια άλλη μορφή τέχνης, πολύ διαφορετική.

Σε ένα κείμενο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, η Α.Nothomb περιγράφει τους λόγους που την κάνουν να επιδίδεται με ζήλο στην αλληλογραφία από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα. Εξηγεί πως πολλοί άνθρωποι την πλησιάζουν μέσω επιστολών, θέλοντας να της ζητήσουν απλώς την προσοχή της, να της εκφράσουν τον θαυμασμό τους ή να την παρακαλέσουν να τους δώσει χρήματα ή κάτι άλλο.

Ο Αμερικανός στρατιώτης που είναι σταθμευμένος στο Ιράκ, της ζητάει να του συμπαρασταθεί στο δράμα που ζει. Δεν είναι τόσο η φρίκη του πολέμου ούτε η ανία που τον κάνουν να της γράψει. Το πρόβλημά του είναι ότι τρώγοντας το απαίσιο φαγητό που τους σερβίρουν, έχει γίνει παχύσαρκος. Τα περιττά κιλά του είναι τόσα πολλά ώστε νοιώθει πως κουβαλά επάνω του έναν ακόμα άνθρωπο.

Αυτόν τον δεύτερο άνθρωπο της φαντασίας του τον βλέπει σαν μια θηλυκή σύντροφο, την οποία ονομάζει Σεχραζάντ. Είναι η γυναίκα του ή η ερωμένη του.

"Είναι φορές που λέω στον εαυτό μου πως η Σεχραζάντ είναι κάποια από τις Ιρακινές που σκότωσα χωρίς να τις δω. Δεν μιλώ μεταφορικά όταν λέω ότι κουβαλάω το βάρος του εγκλήματός μου...Μισώ την παρουσία μου στην Βαγδάτη. Ταυτόχρονα, όμως, δεν έχω μεγάλη όρεξη να επιστρέψω στη Βαλτιμόρη. Δεν έχω πει στους δικούς μου ότι έχω πάρει πάνω από 100 κιλά, η αντίδρασή τους με τρομοκρατεί. Αδυνατώ να μπω σε δίαιτα. Δεν θέλω να χάσω την Σεχραζάντ. Αν αδυνατίσω, θα είναι σαν να τη σκοτώνω για δεύτερη φορά".

Η συγγραφέας συγκινείται από το πρόβλημά του και αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον τρόπο που ο ίδιος το προσεγγίζει. Το υπέρβαρο σώμα του ο Αμερικανός στρατιώτης το βλέπει σαν μια μορφή αντίστασης. Δεν θέλει ν'αδυνατίσει. Απεναντίας θα κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρήσει και ει δυνατόν ν'αυξήσει το βάρος του. Η Nothomb συμφωνεί και τον προτρέπει να συνεχίσει την ιδιόρρυθμη διαμαρτυρία του κατά της πολεμοχαρούς πατρίδας του. Του προτείνει μάλιστα να παρουσιάσει την προσπάθειά του αυτή σαν εικαστικό project, σαν έργο τέχνης σε μια γκαλερί του Βελγίου.

Εκείνος δέχεται και της στέλνει μια φωτογραφία του...

Το βιβλίο έχει απρόσμενη εξέλιξη και ανακινεί επίσης πολλά άλλα θέματα εκτός από τα δεινά του πολέμου, την σημασία της αλληλογραφίας και της φιλίας. Δεν είναι τυχαίο που η A.Nothomb έχει κάνει τέτοιο πάταγο με τα λογοτεχνικά της έργα. Από την πρώτη παράγραφο τραβάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον κάνει να αναρωτηθεί τι ενώνει τους δυο επιστολογράφους, πού θα οδηγηθεί άρα γε η ιδιόρρυθμη σχέση τους...

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη