Πόσο πρέπει να λείπει αυτή η εποχή! Η εποχή όπου η ραπ ήταν πραγματικά τέχνη και εξιστορούσε ιστορίες από τον πόνο την περιθωριοποίηση των μαύρων Αμερικάνων, της φτώχειας που βίωναν και του ρατσισμού του οποίου γινόντουσαν αποδέκτες.

Προσωπικά, ακούω όλα τα είδη μουσικής, κάνοντας όμως επιλογή στα ποιοτικά τους ακούσματα και τους πραγματικά σπουδαίους καλλιτέχνες του κάθε είδους.

Και στο είδος της ραπ (αν μπορεί να θεωρηθεί αυστηρά μουσικό είδος), δύο μύθους ξεχωρίζω: τον Notorious BIG (τον γνωστό Biggie Smalls) και τον Tupac.

Λυπηρό που η σημερινή ραπ έχει εκφυλιστεί τόσο πολύ, σε βαθμό όπου αναφέρεται μονάχα σε σεξ, σε χρήμα, σε αμάξια και ταχύτητα, χρησιμοποιώντας ύβρεις και αντιμετωπίζοντας τη γυναίκα ως ένα σεξουαλικό αντικείμενο. Και το ακόμα χειρότερο, να βλέπει κάποιος πλέον πόσο μουσικά στερημένες είναι οι νέες γενιές σε αυτές τις εποχές. Προτιμώ να ακούω τους καλλιτέχνες που μου προσφέρουν κάτι ουσιώδες –και στο συγκεκριμένο είδος, αυτοί οι δύο καλλιτέχνες που προείπα, με έχουν καλύψει.

«Αφιερωμένο σε εκείνους τους δασκάλους που μου έλεγαν πως θα γίνω ένα τίποτα, σε εκείνους τους ανθρώπους που ζούσα δίπλα τους και ζητιάνευα για φαγητό επειδή προσπαθούσα να ταΐσω την κόρη μου», τραγουδάει ο Notorious BIG στο ίσως καλύτερο rap κομμάτι όλων των εποχών, το Juicy. Ένα αριστούργημα όχι μόνο της ραπ αλλά όλης της Μουσικής, στο οποίο περιγράφει τη φτώχεια και την ανέχεια που ο ίδιος βίωνε μέχρι να γίνει γνωστός καλλιτέχνης.

Γιατί ο Κρίστοφερ Τζορτζ Λατόρ Γουάλας (το πραγματικό του όνομα) ή το διαφορετικό του καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Biggie Smalls, έκανε στίχους για τη ζωή και τα σκοτάδια της. Για τις δικές του οδυνηρές εμπειρίες, για το πώς οδηγήθηκε στη φυλακή, για τη φτώχεια και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Και για αυτό, παραμένει ακόμα ζωντανή η παρουσία του στην παγκόσμια μουσική.

Όσο για τον Tupac, τι να πω; Πραγματικά, τον θεωρώ μία εξαιρετικά σημαντική μουσική προσωπικότητα, ενώ τα κομμάτια του έχουν τη δύναμη να σε μεταφέρουν στη σκληρή πραγματικότητα δίχως καλλωπισμούς και ωραιοποιήσεις, αλλά με μία παράλληλη αισιοδοξία και χαμόγελο.

Ένας 21χρονος Tupac γράφει ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ, το «Brenda’s Got A Baby», το οποίο πραγματεύεται την αληθινή ιστορία ενός 12χρονου κοριτσιού που κυοφορεί παιδί από τον ξάδερφο της και γεννά τελικά, έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να υποστηρίξει οικονομικά. Η στηλίτευση της κοινωνικής και οικονομικής βοήθειας σε άπορες μητέρες είναι το κύριο θέμα.

Ο Tupac υπήρξε σπουδαίος κοινωνικός ακτιβιστής ο οποίος μέσα από τους στίχους του μιλούσε για τον πόλεμο, για τα παιδιά που υποφέρουν, για την κακοποίηση.

Και οι δύο μύθοι της ραπ σκηνής δολοφονήθηκαν εκείνη τη στιγμή που η καριέρα τους βρισκόταν στο απόγειο της. Και οι δύο άφησαν μία βαριά κληρονομιά και θεωρούνται –δικαίως- οι σπουδαιότερες μορφές της ραπ όλων των εποχών...

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη