Το θέατρο Σαν Κάρλο, η όπερα της Νάπολης δηλαδή, είναι ένα από τα πολλά στολίδια της ιστορικής αυτής πόλης του νότου της Ιταλίας. Για μένα ήταν μια μοναδική εμπειρία, βρέθηκα σε έναν εντυπωσιακό χώρο που με ταξίδεψε τόσο στην ιστορία αυτού του υπέροχου τόπου, όσο και στην ιστορία της μουσικής.

Είχαμε κλείσει (από πολύ-πολύ καιρό πριν) εισιτήρια για την όπερα, ήταν η πρώτη μου κίνηση αφού πήραμε τα αεροπορικά για τη Νάπολη. Και ευτυχώς δεν έπεσα έξω. Η παράσταση ήταν ο Ντον Τζοβάννι του Μότσαρτ, από τις πιο γνωστές όπερες, ευχάριστη ακόμα και σε μη ειδήμονες της όπερας σαν κι εμάς. Το Teatro San Carlo είναι ένα επιβλητικό κτίριο στην καρδιά της πόλης, δίπλα στην πλατεία Plebiscito. Όταν φτάσαμε το προαύλιο ήταν γεμάτο από τον κόσμο που περίμενε να μπει. Ιταλοί στην μεγάλη τους πλειοψηφία, καλοντυμένοι και φασαριόζοι και ολίγοι τουρίστες σαν κι εμάς. Όταν πια μπήκαμε και βρήκαμε τις θέσεις μας, στον δεύτερο εξώστη κάθισα στην βελούδινη καρέκλα μου, ηρέμησα και άρχισα να κοιτάζω και να θαυμάζω κάτω την πλατεία και την σκηνή, γύρω μου τις πέντε σειρές – ορόφους από εξώστες και το βασιλικό θεωρείο στο κεντρικό σημείο πάνω από την πλατεία. Πορφυρό κόκκινο και χρυσό να κυριαρχούν στον χώρο, βελούδινες πολυθρόνες στην πλατεία, καλογυαλισμένες χρυσοποίκιλτες απλίκες ανάμεσα στα σεπαρέ των θεωρείων με τα περίτεχνα στηθαία, καθρέπτες με χρυσές κορνίζες σε κάθε σεπαρέ. Κι αφού όλα αυτά τα εντυπωσιακά με είχαν ήδη ξετρελάνει, ρίχνω το βλέμμα μου προς τα  πάνω και τί να δω… Μια φοβερή οροφή – πίνακα ζωγραφικής από τα χέρια του  Giuseppe Cammarano που απεικονίζει  τον Απόλλωνα να γνωρίζει στην Αθηνά τους πιο σπουδαίους ποιητές και καλλιτέχνες διαφόρων εποχών όπως ο Όμηρος, ο Δάντης, ο Βιργίλιος.

Η παράσταση του Don Giovanni ήταν θαυμάσια, η ώρα κύλησε σαν νεράκι αν και πρέπει να ομολογήσω ότι σε πολλές στιγμές τα μάτια μου και το μυαλό μου αποσπάστηκαν από την όπερα γιατί δεν χόρταινα την αρχοντιά και τον πλούτο του χώρου που λες και κράταγε μέσα του την ιστορία της άλλοτε κραταιάς και αριστοκρατικής Νάπολης.

Το θέατρο San Carlo είναι η παλιότερη όπερα του κόσμου. Χτίστηκε με εντολή του βασιλιά Carlo di Borbone σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Giovanni Antonio Medrano και εγκαινιάστηκε το 1737, 41 χρόνια πριν την Scala του Μιλάνου και 55 χρόνια πριν από την Fenice της Βενετίας! Η μεγάλη του πρεμιέρα έγινε στις 4 Νοεμβρίου του 1737, παρουσιάζοντας το έργο «Ο Αχιλλέας στην Σκύρο» του Pietro Metastasio, σε μουσική του Domenico Sarro.

Το 1816 καταστράφηκε μέσα σε μια ώρα από μια μεγάλη πυρκαγιά. Η  ανοικοδόμησή του  πραγματοποιήθηκε σε εννέα μήνες από τον αρχιτέκτονα Antonio Niccolini, διορισμένο από τον βασιλιά της Νάπολης Joachim Murat.

Η αίθουσα του Teatro San Carlo είναι φτιαγμένη σε σχήμα πετάλου -πράγμα πρωτοποριακό για την εποχή του-  με πέντε σειρές θεωρείων. Τα επόμενα θέατρα στην Ιταλία  και την Ευρώπη χτίστηκαν πάνω σε αυτό το μοντέλο. 

Αν κάποια στιγμή προγραμματίσετε ταξίδι στην ωραία Νάπολη, φροντίστε να κλείσετε και θέσεις για μια παράσταση όπερας ή μπαλέτου στο θέατρο Σαν Κάρλο. Μπορείτε βέβαια και να επισκεφτείτε τον χώρο πρωινές ώρες, αφού λειτουργεί και ως μουσείο με ξεναγήσεις, αλλά πιστεύω ότι αλλιώς θα το ζήσετε παρακολουθώντας μια παράσταση που έτσι κι αλλιώς είναι πάντα σπουδαίες και προσεγμένες παραγωγές. Για μας ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που την ονειρευόμουν πολύ καιρό και τελικά ήταν και υπεράνω των προσδοκιών μου.

Σημ. Στο τέλος της παράστασης οι ερμηνευτές και όλοι οι συντελεστές του έργου, αφού καταχειροκροτήθηκαν, εμφανίστηκαν στην σκηνή με ένα πανώ που έγραφε "Cessate il fuoco = Παύσατε πυρ" ως διαμαρτυρία για τους πολέμους σε Ουκρανία και Λωρίδα της Γάζας. Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή που συγκίνησε όλους τους θεατές που συνεχίσαμε να χειροκροτούμε για πολλή ώρα!

Κείμενο: Marlykon