Μπορεί ένα νεκροταφείο να είναι ένα «διασκεδαστικό» αξιοθέατο; Και όμως, μπορεί.

Το κοιμητήριο Père Lachaise στο Παρίσι αποτελεί την «τελευταία κατοικία» πάμπολλων επωνύμων, πράγμα που κάνει την επίσκεψη εκεί, ένα κυνήγι θησαυρών, αφού σε κάθε δεύτερη γωνιά ανακαλύπτεις και κάποιον άλλον τάφο ενός αγαπημένου σου συγγραφέα, καλλιτέχνη, πολιτικού και επιτάφια γλυπτά αριστοτεχνικά φτιαγμένα ή και υπερβολικά περίτεχνα. Και βέβαια είναι το κοιμητήριο με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στον κόσμο.

Η ονομασία του πρόέρχεται από τον Père François de la Chaise που ήταν εξομολογητής του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ’ και ζούσε στην περιοχή αυτή. Το 1804 ο Μέγας Ναπολέων έδωσε εντολή να φτιαχτεί στον χώρο αυτό ένα νεκροταφείο, αφού αυτό που ήταν μέσα στο Παρίσι δεν αρκούσε πια. Επειδή όμως ήταν πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης, δεν κατάφερε παρά να προσελκύσει 13 μόνο «πελάτες» στον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του. Οι υπέυθυνοι λοιπόν, σκέφτηκαν κάτι πανέξυπνο. Ξέθαψαν τους «διάσημους» Μολιέρο και Jean de La Fontaine από άλλα νεκροταφεία και τους μετέφεραν στο Père LaChaise. Το κόλπο έπιασε κι από τότε όχι απλά αυξήθηκε η «πελατεία», αλλά σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι επώνυμοι ζητούσαν όταν έρθει εκείνη η ώρα να ταφούν στο Père Lachaise. Από τότε ο δήμος αναγκάστηκε όχι μια, αλλά πέντε φορές (1824, 1829, 1832, 1842 και 1850) να κάνει επέκταση του κοιμητηρίου, με αποτέλεσμα σήμερα να μετρά περίπου ένα εκατομμύριο «πληθυσμό».  

Χάρτες για να μπορεί ο κόσμος να εντοπίζει εύκολα τους τάφους που τον ενδιαφέρουν είναι αναρτημένοι στις εισόδους του νεκροταφείου, αλλά και στο διαδίκτυο. Από την επίσκεψή μου εκεί, διαπίστωσα ότι οι πιο δημοφιλείς τάφοι ήταν αυτοί του Όσκαρ Ουάιλντ, της Εντίθ Πιάφ και βέβαια του Τζιμ Μόρισον, ο οποίος μάλιστα είναι και περιφραγμένος γιατί για πολλά χρόνια οι επισκέπτες άφηναν εκεί κάθε λογής πράγματα (γράμματα, δίσκους,βιβλία, ναρκωτικά για νά’χει να πορεύεται ο εκλιπών) ακόμα και κατασκήνωναν εκεί, έπιναν, έκαναν σεξ, τραγουδούσαν, ώσπου η οικογένειά του διαμαρτυρήθηκε. Άλλοι διάσημοι που θα «συναντήσετε» εκεί είναι ο Σοπέν, ο Μπαλζάκ, ο Ντελακρουά, ο Προυστ, ο Μπελλίνι, ο Ζυλμπέρ Μπεκώ, Ισιδώρα Ντάνκαν, Ρενέ Λαλίκ, Μοντιλιάνι, Ζαν Μορεάς και πάρα - πάρα πολλοί άλλοι.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τοίχος των κομμουνάρων ή «Τοίχος των Ομόσπονδων», όπου πραγματοποιήθηκε η τελευταία μαζική σφαγή 147 Κομμουνάρων το 1871 και σήμερα υπάρχει μνημείο αφιερωμένο στην Παρισινή Κομμούνα και όπου γίνονται και εκδηλώσεις από τα κομμουνιστικά κόμματα.

Επίσης υπάρχει ο μελλοντικός τάφος του Αντρέ Σαμπό (γεν. 1941), φωτογράφου που ειδικεύεται στα νεκροταφεία και έχει στήσει σε ένα παρεκκλήσι μια φωτογραφική μηχανή από γρανίτη κι έχει βάλει μάλιστα και κωδικό QR που τον «περιμένουν» όταν εγκαταλείψει τον ωραίο αυτό κόσμο...

Κείμενο: Marlykon