Τόσο δα

Τόσο δα

Ένα στοχαστικό ποιητικό κείμενο για την ζωή, τον άνθρωπο, τις αξίες και τις αναζητήσεις.  "Αυτό που χρειάζεται για να απολαύσουμε τη ζωή μας, είναι κάτι τόσο δα, μα κιόλας τόσο μεγάλο."

 

Σ’ αυτή τη ζωή όλοι μας γεννιόμαστε με κάποιου είδους ικανότητα. 

Ίσως να είναι το μαθηματικό μας μυαλό, ή η δεξιοτεχνία μας με ένα μουσικό όργανο. Ακόμη καλύτερα μπορεί να είναι το πινέλο, που παρέα με τις πολύχρωμες μπογιές θα ζωγραφίσουν εκατοντάδες καμβάδες στη ζωή μας.

Ίσως κάποιοι από εμάς να έχουμε και κάποια άλλη διαφορετική δεξιοτεχνία, που δεν είναι τόσο χειροπιαστή. Όπως για παράδειγμα τον φιλοσοφικό σκεπτικισμό, ή ένα λογοτεχνικό μυαλό που δεν λέει να σταματήσει να κατακλύζει το νου μας με τις σκέψεις.

Όποιο χάρισμα, και όποια ικανότητα κι αν έχουμε όμως, πολλοί από εμάς θα εμπλουτίσουμε τις ικανότητες μας με μια κάποιου είδους φιλοδοξία.

Άλλοι θα αρκεστούν στα απλά πράγματα, όπως το να βιοποριστούν από τις δεξιότητες τους και να έχουν μια απλή ζωή με την οικογένεια τους, ενώ άλλοι δεν θα αρκούνται ποτέ, καθώς όσο ψηλά και αν φτάνουνε, πάντα θα θέλουν να φτάσουν στο επόμενο σκαλοπάτι.

Η αλήθεια όμως μία είναι.

Όποιου είδους ικανότητες και να έχουν όλοι τους, και όποιο είδος φιλοδοξίας και αν έχουν κρυμμένο μέσα στην ψυχή τους, στο ίδιο μέρος θα καταλήγουν.

Και δεν εννοούμε το υπερπέραν. Ο κόσμος είναι πολύ πιο απλός, ακόμη και στις απαντήσεις του.

Και οι δυο τους καταλήγουν στην απόλαυση.

Και οι δύο τους θα εκτιμήσουν τις γλυκιές στιγμές. Τα ηλιοβασιλέματα, τις βόλτες με το αμάξι, μια καλή ταινία, μια όμορφη μουσική, ένα γλυκό χάδι, η μια τρυφερή ματιά.

Τόσο αυτοί, όσο κι εγώ, όσο κι εσύ, και όσο και όλοι μας, τρέχουμε ολημερίς για να προλάβουμε κάτι.

“Πώς πρέπει να πράξω; Τί πρέπει να πω; Πώς να το επιτύχω;”

Ίσως να φταίει ο ίδιος ο κόσμος που κατακλύζουμε συνεχώς τα μυαλά μας με ερωτήματα, δικαιολογίες, αμφιβολίες, και τους ανέκαθεν δαίμονες που βασανίζουν άδικα, αλλά ανελέητα τις ψυχές μας.

Φοβόμαστε να μιλήσουμε, μην τυχόν και αυτό που θα πούμε, μας βγάλει έξω από το πλάνο των στόχων μας.

Αδυνατούμε να πράξουμε, μην τυχόν και αυτά που θα κάνουμε δεν ταυτίζονται με τις ικανότητες που πιστεύουμε πως κατέχουμε.

Αρνούμαστε να παραδεχτούμε στους εαυτούς μας τα λάθη μας, μην τυχόν και ανακαλύψουμε πως κάποια από τις δεξιότητες μας έχει κάποιο σφάλμα.

Αυτά είναι τα πιο μεγάλα μας σφάλματα σαν άνθρωποι.

Ίσως εάν καθόμασταν για μια ήσυχη στιγμή και σκεπτόμασταν τα πράγματα σαν αυτά που είναι, και όχι για αυτό που θα μπορούσαν ή που θα έπρεπε να ήταν, ίσως τότε να καταφέρναμε να βρίσκαμε αληθινή γαλήνη.

Ίσως τότε να απολαμβάναμε τα ηλιοβασιλέματα περισσότερο, και ίσως τότε να βλέπαμε πιο καθαρά τα τρυφερά μάτια που μας κοιτάνε κατάματα, λέγοντας μας “Αγάπησε με”.

Αυτά τα μάτια θα μας κοιτάνε πάντοτε, εάν δεν μιλήσουμε, εάν δεν πράξουμε, και εάν δεν συλλογιστούμε με τους εαυτούς μας.

Αλλά θα έρθει η στιγμή που θα τα κοιτάξουμε ξανά, απαντώντας ομοίως στα γλυκόλογα τους και στα δυνατά συναισθήματα τους.

Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή όμως ας πάρουμε ένα δευτερόλεπτο να θυμηθούμε, γιατί αρχίσανε όλα αυτά.

Γιατί ανακαλύψαμε τις δεξιότητες μας; Τί θέλουμε να κάνουμε με τις εκάστοτε ικανότητες μας; Πώς θα διαχειριστούμε τις σκέψεις μας;

Ακόμη και αν γίνουμε η πιο τέλεια μορφή του εαυτού μας, το τέλειο δεν θα το φτάσουμε ποτέ.

Και αυτές οι φιλοδοξίες; Δεν θα είναι ποτέ τόσο απλές όσο τις φανταζόμαστε, ποτέ δεν θα μπορούσαν να είναι, εξ άλλου. Ούτε όμως είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε πως το επόμενο σκαλοπάτι θα μας φέρει την πολυπόθητη απόλαυση.

Ο απέναντι λόφος δεν είναι πιο πράσινος, και η ήρεμη κοιλάδα δεν είναι ήρεμη τους βροχερούς χειμώνες.

Όμως, όπως είπαμε, οι απαντήσεις τουλάχιστον είναι απλές.

Γι’ αυτό, η απάντηση στα ερωτήματα που έχουν γεννηθεί στο μυαλό σας μετά από την ανάγνωση των παραπάνω, είναι εξίσου απλή.

Ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος να εφαρμόσεις τις ικανότητες σου. Ποτέ οι δεξιότητες σου δεν θα είναι τέλειες. Ποτέ δεν θα μπορείς να είσαι αλάνθαστος. Ούτε οι συνθήκες μπορούν να είναι ποτέ τέλειες. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να απολαύσεις τη στιγμή, να ζήσεις όσο πιο πλήρως μπορείς, με αυτά που έχεις γύρω σου αυτή τη στιγμή, και ανάπνευσε ήρεμα. Ο χρόνος μπορεί να έρχεται αργά και να φεύγει γρήγορα, όμως και η ζωή το ίδιο. Γι’ αυτό βρες την γαλήνη σου με τον εαυτό σου και μετά με τους γύρω σου. Και υπόσχομαι, όταν κοιτάξεις τα χαμόγελα τριγύρω σου, οι δεξιότητες, οι ικανότητες, τα λάθη, οι αδυναμίες, τα, τα, τα… Όλα θα στρώσουν. Και δεν χρειάζονται πολλά πολλά, παρά μονάχα κάτι τόσο δα, μα κιόλας τόσο μεγάλο.

Κείμενο: Στέλιος Νικολάου (Νισολομού)


Εκτύπωση   Email