Η Τζουλιέττα Μασίνα έδωσε εξαιρετικές ερμηνείες στα έργα του Φεντερίκο Φελλίνι : Le notti di Cabiria, La Strada, Giulietta degli spiriti, Ginger e Fred. Μικροκαμωμένη, αεικίνητη, ένα κλαράκι θάλεγες με μάτια- κάρβουνα αναμμένα, μια γυναίκα στον αντίποδα όλων των γυναικείων φαντασιώσεων του σκηνοθέτη–συζύγου της.

Le notti di Cabiria, σε σκηνοθεσία του Federico Fellini. Η ταινία γυρίστηκε το 1957, απέσπασε πολλά βραβεία όπως και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1958. Η Giulietta Masina έχει το ρόλο της αφελούς, καλόκαρδης πόρνης που παλεύει για να πραγματώσει το όνειρο της, όπως κάθε άλλη κοπέλα τίμια ή μη. Να "αποκατασταθεί" ή όπως εξομολογείται και η ίδια "Να παντρευτεί και να ζήσει ευτυχισμένη". Χτίζει με τις οικονομίες της ένα σπιτάκι στα περίχωρα της Ρώμης (προσέξτε την ομοιότητα με το σπιτάκι της “Ευδοκίας” του Αλέξη Δαμιανού), ερωτεύεται, ονειρεύεται, παθιάζεται και τελικά βιώνει την καταβαράθρωση των προσδοκιών της.

Την υπέροχη μουσική, όπως σε όλες σχεδόν τις ταινίες του Φελίνι, έγραψε ο Nino Rota. Το σενάριο-που βασίστηκε σε μια ιδέα του Φελίνι- συνυπογράφει ο Pier Paolo Pasolini, που λίγα χρόνια αργότερα μας έδωσε τα εμβληματικά Accattone και Mamma Roma, πριν περάσει σε άλλα πιο σύνθετα αριστουργήματα.

 Aργά χθες το βράδυ, ξαναβλέποντας την ταινία οι «Νύχτες της Καμπίρια» παρέλασαν από μπροστά μου. Κι ήταν αυτή η παρέλαση γεμάτη από τις εικόνες μιας πάμπτωχης και αντιφατικής Ρώμης του 1957 που ακόμη έγλυφε τις πληγές που της άφησε ο πόλεμος. Πλούσιοι, φτωχοί, ανέστιοι, πόρνες, τρωγλοδύτες, άγιοι και απατεώνες, μάμπο και λιτανείες, αμαρτίες και εξιλέωση, ξεδιπλώθηκαν με τον τρόπο του Federico, τον μοναδικό.

Με υλικά ονείρου δηλαδή!

  Κείμενο: Μαριάννα Καραβασίλη