Αφού άρχισα να βαριέμαι τις αμέτρητες σειρές που ίσως και να έχουν αρχίσει να γίνονται κουραστικές κι αφού εξάντλησα όλες τις καινούργιες ταινίες, έστρεψα το βλέμμα μου στο “σιγουράκι”, τον παλιό ασπρόμαυρο κινηματογράφο. 

Είδα λοιπόν πολλά παλιά αγαπημένα που είχα ξαναδεί, είδα και κάποια που ήταν στην λίστα “πρέπει να δω”, είδα και μερικές σαχλαμαρίτσες και ανακάλυψα και μερικούς θησαυρούς. Το “Σκοτεινοί Δολοφόνοι” (Sweet smell of success) ήταν ο ένας απ’αυτούς. Νουάρ δράμα του 1957 σε σκηνοθεσία Alexander Mackendrick, σενάριο των Clifford Odets και Ernest Lehman και πρωταγωνιστές τους Τόνυ Κέρτις και Μπαρτ Λάνκαστερ. Μην σας ξεγελάσει ο ελληνικός τίτλος, κανένας δολοφόνος δεν υπάρχει και φόνος μηδέν. Σκοτεινή ατμόσφαιρα μόνον, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας που εκτυλίσσεται στη Ν.Υόρκη, στους δρόμους και στα νυχτερινά κλαμπ που δείχνουν σαν τόποι εγκλήματος. Ο Τόνι Κέρτις είναι ο Σίντνεϊ Φάλκο, ένας δημοσιογράφος που πουλάει εκδουλεύσεις στους πελάτες του που ζητούν να γίνουν ¨θέμα” στον τύπο και προσπαθεί να πιάσει την καλή, πάση θυσία. Ο Λάνκαστερ είναι ο J.J. Hunsecker, ο ισχυρός και σαδιστής αρθρογράφος του Μπρόντγουεϊ που περνά τις νύχτες του πλέκοντας ιστούς σαν την αράχνη, μέσα στα κλαμπ. Ένας κακός,διεφθαρμένος, υποχθόνιος κόσμος που δουλεύει όλο το βράδυ για να βγουν οι ειδήσεις των πρωινών εφημερίδων. Μοναδική αχτίδα καλωσύνης, η αδελφή του J.J. ερωτευμένη με έναν τζαζ μουσικό. Ένας δεσμός που δεν αρέσει στον μεγάλο αδελφό ο οποίος βάζει τον Falco να κάνει ό,τι μπορεί για να τον διαλύσει. 
Ρεσιτάλ ηθοποιίας και από τους δυο  πρωταγωνιστές. Ο Κέρτις έκανε τον ρόλο της καριέρας του, τόσο πειστικός γλοιώδης αδίστακτος. Κι ο Λάνκαστερ φοβερός μεγαλοδημοσιογράφος-καρχαρίας που καθορίζει ειδήσεις και καριέρες. Ο τρίτος πρωταγωνιστής του έργου είναι η φωτογραφία του James Wong Howe.  Πολλές από τις σκηνές έχουν μια περίεργη φωτεινότητα, σαν να δίνουν φως του πάγου. Οι εσωτερικοί χώροι μοιάζουν να φωτογραφήθηκαν με έντονο φως φθορισμού. Και ο Burt Lancaster φωτίζεται από την κορυφή, φαίνεται να έχει σκιές στο πρόσωπό του.  
Ακόμα και η μουσική επένδυση ήταν εξαιρετική και “προχωρημένη”. Συνθέσεις του Elmer Bernstein και τζαζ κομμάτια ερμηνευμένα (μέσα στο έργο) από το Κουιντέτο του Chico Hamilton που κυκλοφόρησαν σε δύο άλμπουμ το 1958. 
Η ταινία ήταν σαφώς πρωτότυπη και πρωτοποριακή για την εποχή της. Ωμή και καταγγελτική. Με σοβαρές, απαιτητικές ερμηνείες και τεχνικά άρτια. Επιτυχία δεν είχε. Πάτωσε στα ταμεία. Ως συνήθως, πέρασαν τα χρόνια για να εκτιμηθεί όπως της άξιζε. Σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Δεν είναι ένα απλό φιλμ νουάρ, είναι κάτι το ιδιαίτερο.