Κάθε φορά που παίρνω την πάνινη τσάντα που έχω γεμίσει με διάφορα σκουπίδια του σπιτιού μου, προς ανακύκλωση...

...και ψάχνω με τις ώρες έναν μπλε κάδο να τα πετάξω, έναν μπλε κάδο που να μην είναι φίσκα γεμάτος και να μην χωράει ούτε σπίρτο ή έναν κάδο που να περιέχει μόνον ανακυκλώσιμα σκουπίδια (κι όχι όλα τα σκουπίδια του σπιτιού, επειδή ο πράσινος κάδος δεν χωρούσε άλλα ή ήταν λίγο πιο μακριά), κάθε φορά λοιπόν που ζω αυτή την μικρή περιπέτεια στους δρόμους των περίφημων βορείων προαστείων, όπου όλη τους η χλίδα και η πολυτέλεια έγκειται στα ακριβά καφέ, τα πολυτελή σπίτια, τις «φτιαγμένες» κυρίες και τα ακριβά αυτοκίνητα, σκέφτομαι κι αναπολώ τον ωραίο εκείνο καιρό των παιδικών μου χρόνων που η μητέρα μου με έστελνε για ψώνια στο παντοπωλείο, στον φούρνο και στην ΕΒΓΑ της πλατείας Κολιάτσου.

Τα αναπολώ τα χρόνια εκείνα, γιατί θυμάμαι πως για να πάω στον μανάβη ή στον μπακάλη, έπαιρνα μαζι μου ένα μικρό μωβ διχτάκι που χώραγε στην τσέπη μου, αλλά είχε τέτοια ελαστικότητα που έβαζα μέσα όλα τα ψώνια. Τα μαναβικά ήταν σε χαρτοσακούλες, τις οποίες η μαμά χρησιμοποιούσε για να τυλίξει τον άνιθο ή τον μαϊντανό και μετά έβαζε μέσα τα φλούδια από πατάτες, κρεμμύδια κ.λπ. καθώς μαγείρευε. Έτσι κάθε χαρτοσακούλα είχε μεγάλη διάρκεια ζωής μέσα στο σπίτι μας κι αργούσαμε πολύ να τις πετάξουμε. Και το τυρί, το σαλάμι, τις σαρδέλες μας τα τύλιγε σε λαδόχαρτο ο μπακάλης, το οποίο και δεν πετάγαμε, κάπου θα χρησίμευε. Τις ελάχιστες δε, νάυλον σακούλες που είχαμε, τις φυλούσαμε με μεγάλη προσοχή, τις χρησιμοποιούσαμε ξανά και ξανά, ώσπου να φθαρούν και τότε κατέληγαν σακούλες σκουπιδιών. Σήμερα έχουμε σακούλες για τον σκουπιδοτενεκέ της κουζίνας, σακούλες για το καλαθάκι της τουαλέτας, για το καλάθι του γραφείου, τις οποίες μαζεύουμε και βάζουμε μέσα σε μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών με πλαστικό κορδόνι...ανακυκλώσιμη όμως...Κι έχουμε και τα χίλιων ειδών και μεγεθών σακουλάκια για τα τρόφιμα στην κατάψυξη, στο ψυγείο ή στο ντουλάπι.

Παρομοίως αναπολώ και θυμάμαι τα περασμένα κάθε φορά που ακούω για τα πλαστικά μπουκαλάκια νερού και αναψυκτικών και τα τενεκεδένια βέβαια της μπύρας, της σόδας κ.λπ. που καταστρέφουν το περιβάλλον και που πρέπει οπωσδήποτε να τα ανακυκλώνουμε. Θυμάμαι, λοιπόν, τις ωραίες γυάλινες μπουκάλες της (σούπερ τρέντυ τότε) κόκα κόλας, της λεμονίτας και του κρασιού ακόμα, που όταν τέλειωναν τις επιστρέφαμε στο κατάστημα. Τώρα μόνο σε κάτι μπύρες και σόδες γίνεται αυτό, αλλά όλο και λιγότερο. Κι αναρωτιέμαι, γιατί άραγε όλες αυτές οι μεγάλες ή μικρές εταιρείες αναψυκτικών δεν αποφασίζουν να καταργήσουν τα πλαστικά μπουκάλια και να επιστρέψουν στα πολλαπλών χρήσεων γυάλινα; Παρά βλέπω π.χ. κάτι εμφιαλωμένα νερά να αναγράφουν «Για κάθε μπουκάλι νερό ΧΧΧ, προσφέρουμε 0,0001 ευρώ στον ΨΨΨ οργανισμό για το περιβάλλον» και διάφορα άλλα τέτοια, να μην τα χαρακτηρίσω... Άσε πια εκείνα τα φρούτα και τα λαχανικά τα συσκευασμένα σε πλαστικό. Ή το ψωμί του τοστ ή τα παξιμαδάκια που είναι τυλιγμένα σε πλαστικό κι από πάνω δεύτερη στρώση άλλου πλαστικού, να μην το σκάσει το ψωμί και φύγει. Γιατί άραγε δεν μπορεί να έχει μονό περιτύλιγμα, να μην πω δηλαδή και χάρτινο; Το γιατί νομίζω το καταλαβαίνουμε όλοι, δεν θέλει πολύ μυαλό... Money makes the world go round, που λέει και το τραγουδάκι...

Για να μην σας ζαλίζω και πολύ δηλαδή, καταλαβαίνετε τί θέλω να πω. Ναι μεν τον παλιό εκείνο τον καιρό δεν ζούσαμε με τόσες ανέσεις, γκατζετιές και σκατολοΐδια που ζούμε σήμερα, αλλά ξέραμε από οικονομία, οικιακή οικονομία, ίσως γιατί ήταν ανάγκη, ίσως και γιατί εκτιμούσαμε περισσότερο τα υλικά μας αγαθά και κατά συνέπεια και το περιβάλλον. Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που ψάχνω να βρω άδειο μπλε κάδο.

Κείμενο: Marlykon