Στον κατάλογο του περιοδικού Rolling Stone με τα 100 καλύτερα κιθαριστικά σόλο, φιγουράρει στο νούμερο 25, τo Can’t You Hear Me Knocking των Rolling Stones. Ένα τραγούδι του 1970 (κυκλοφόρησε το ’71), διάρκειας 7.16 λεπτών, που βρίσκεται στο (για μένα καλύτερο τους άλμπουμ) Sticky Fingers.

Το 1969, αφού είχε αποχωρήσει από το γκρουπ (και λίγο μετά πέθανε) ο αρχικός τους ηγέτης και δεύτερος κιθαρίστας Brian Jones, την θέση του πήρε ο προερχόμενος από τους Bluesbreakers του John Mayall, Mick Taylor. ‘Ετσι λοιπόν, την άνοιξη του 1970 οι Rolling Stones βρίσκονται στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τα τραγούδια του Sticky Fingers. Είχε έρθει η σειρά του Can’t you hear me knocking. Ένα τρίλεπτο ροκ κομμάτι, που ξεκινούσε με μια – από ειδικά κουρδισμένη κιθάρα- φοβερή εισαγωγή από τον Keith Richards, ενώ λίγα δευτερόλεπτα μετά “όρμηξαν” τα ντραμς του Charlie Watts, για να υποδεχθούν (στα 0.30) την επιθετική φωνή του Mick Jagger που φωνάζει και παρακαλά κάποια κοπέλλα, φτιαγμένη και τρελλαμένη, όπως κι αυτός, να τον λυπηθεί, να του ανοίξει, να τον αφήσει να περάσει μέσα. Y’all got cocaine eyes-Yeah, you got speed-freak jive -Can’t you hear me knockin’ on your window-Can’t you hear me knockin’ on your door -yeah, throw me down the keys -Hear me ringing big bell tolls - Hear me singing soft and low - I’ve been begging on my knees - I’ve been kickin’, help me please - Hear me prowlin’-I’m gonna take you down-Hear me growlin’- Yeah, I’ve got flatted feet...

Τώρα,αυτούς τους στίχους με τα flatted feet κ.τ.λ. μην τους πάρετε κι 100% στα σοβαρά, αφού κανείς δεν είναι σίγουρος αν αυτά ήταν τα πρωτότυπα λόγια. Μια ιστορία λέει πως λίγο πριν βγει το Sticky Fingers, οι υπεύθυνοι είδαν πως δεν είχαν καταγραφεί οι στίχοι του Can’t you hear me knocking και κάποιων άλλων τραγουδιών. Αμόλυσαν λοιπόν τους υπαλλήλους να ακούσουν καλά το τραγούδι και να γράψουν τα λόγια. Κι αυτοί όλο κι όλο που μπόρεσαν να καταλάβουν προς το τέλος ήταν αυτό το Yeah, I’ve got flatted feet now. O Tζάγκερ πάλι, αν και επέμενε ότι αποκλείεται να είχε γράψει I’ve got flatted feet, δεν μπορούσε να θυμηθεί με τίποτα τί είχε γράψει, οπότε τί να κάνει, έμεινε με το flatted feet...

Λέγαμε λοιπόν πως τα φωνητικά του Τζάγκερ σταματούν κάπου στο 2.40, όπου και αρχίζει ένα ορχηστρικό μέρος με τον Rocky Dijon στα κρουστά, τον σαξοφωνίστα Bobby Keys σε ένα φοβερό, μοναδικό σόλο πάνω από τις κιθάρες του Richards και του Taylor, και τα κημπορντς του Billy Preston. Κι εκεί που νομίζουμε πως το τραγούδι θα τελειώσει (όπως και ήταν προγραμματισμένο εξ άλλου) στο 4:40 ο κύριος Taylor παίρνει το παιχνίδι πάνω του και συνεχίζει με ένα φοβερό και τρομερό (είπαμε, από τα καλύτερα στην ιστορία του ροκ) σόλο για περίπου δυόμιση λεπτά. Δυόμιση λεπτά, όπου στην πραγματικότητα έκανε το κέφι του, κι ο Richards συνέχιζε το αρχικό του ριφ, κρατώντας το ρυθμό, έτσι απρογραμμάτιστα, νομίζοντας μάλιστα ότι η ηχογράφηση είχε τελειώσει.  Κι έτσι, χωρίς να το ξέρουν, νομίζοντας ότι παίζουν για την πλάκα τους, έχοντας ο Μικ ξεχάσει ακριβώς τους στίχους του τραγουδιού, με το ασυνήθιστα γι’αυτούς μεγάλο κομμάτι, με το απίστευτο σόλο, που είχε και λίγο λάτιν στοιχεία μέσα (πολλοί μάλιστα έλεγαν ότι η κιθάρα του Taylor εδώ, θυμίζει πολύ Santana), έγραψαν ιστορία με το Can’t you Hear me Knocking!

Και εδώ οι Rolling Stones με τον Mick Taylor σε μια εκτέλεση του κομματιού στο Glastonbury Festival το 2013

Κείμενο: Marlykon