Ομολογώ πως το συγκεκριμένο τραγούδι δεν το γνώριζα, δεν είχε τύχει ποτέ μου να το ακούσω... Ο καλός φίλος Νικόλας από κάπου το ξέθαψε και βεβαίως εγώ ενθουσιάστηκα... Ο επίσημος τίτλος του είναι “Θέλω άντρα ν’αγαπάει “, αλλά μάλλον με τον καιρό επικράτησε το πιο πιασάρικο «Οι ντιντήδες». Την μουσική έχει γράψει ο μεγάλος Μανώλης Χιώτης και είναι αλήθεια ότι το τραγούδι είναι ένα ωραιότατο λαϊκορεμπέτικο.

Όμως το «δυνατό» σημείο του κομματιού, είναι οι στίχοι του, που τους έχει γράψει ο Νίκος Ρούτσος, στιχουργός (και όχι μόνον...αλλά δεν σας λέω τώρα, να τα διαβάσετε σε άλλο άρθρο...) μεγάλων επιτυχιών της εποχής (Απόψε κάνεις μπαμ, Τα πεταλάκια, Μάγισσες φέρτε βότανα, Ντερμπεντέρισσα, κ.ά.). Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού ήταν του 1950 από την Στέλλα Χασκίλ και τον Τάκη Μπίνη να σιγοντάρει, αλλά απ’ό,τι καταλαβαίνω, η πιο γνωστή πρέπει να είναι του 1958 από την Άννα Χρυσάφη, ενώ βεβαίως δεν έχουν λείψει και άλλες κατά καιρούς εκτελέσεις.

Αν ήθελα να το πάρω στα σοβαρά, θα έπρεπε να ανοίξω έναν λάκκο και να το χώσω μέσα το τραγούδι και δεν πα’ νά’χει κι ωραία μουσική κι ό,τι θέλει... Αλλά επειδή είμαι αλλέγρος άνθρωπος, το βλέπω από την αστεία του πλευρά ή και από την ηθογραφική του αν θέλετε. Μια γυναίκα λοιπόν, τραγουδάει κι απευθύνεται στη μάνα της (που την φαντάζομαι να τραβάει τα μαλλιά της, με όσα ακούει) για να της εξηγήσει ότι, τέλος πάντων, το ζύγισε καλά το πράγμα, και κατέληξε ότι δεν γουστάρει αυτούς τους μοντέρνους ντιντήδες που εσχάτως κυκλοφορούν (και που ,ίσως, λέω τώρα εγώ, σου κρατούν το χέρι ή σου ανοίγουν την πόρτα), αλλά προτιμά έναν άντρα, άντρακλα, παραδοσιακό, ζόρικο και αιμοβόρικο, με φιλότιμο και με βαρύ χέρι...αυτό φαίνεται πως θεωρεί και ως κύριο προσόν «ν’αγαπάει και να δέρνει» λέει...’Οχι «ν’αγαπάει και να φιλάει» π.χ. ή «ν’αγαπάει και να τραγουδάει»... όχι... «να δέρνει» τον θέλει, να την βαράει και να το φχαριστιέται... 1950, θα μου πείτε, συνέβαιναν αυτά. Κι ακόμα συμβαίνουν δυστυχώς, θα απαντήσω, αλλά ας μην τα κάνουμε και τραγούδι, ε;...

Αλλά μην πάτε μακριά... «Οι ντιντήδες», ίσως δεν ήταν και πολύ γνωστό κομμάτι. Δυστυχώς όμως υπάρχουν πολλά τραγούδια επιτυχίες στο ελληνικό ρεπερτόριο που διατυπώνουν παρόμοιες "απόψεις"και γούστα. Για παράδειγμα, όλοι μας ξέρουμε και έχουμε τραγουδήσει το σουξέ του Γιάννη Σπανού «Θέλω τα ώπα μου» σε στίχους του Αλ. Σακελλάριου. Στην ταινία του 1966 «Όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι» το τραγουδούσε η Άννα Φόνσου, ενώ την ίδια χρονιά το ηχογράφησε και το έκανε επιτυχία μεγάλη και η Δούκισσα. Χαρούμενο τραγουδάκι, όπου η πρωταγωνίστρια/ερμηνεύτρια μας απαριθμεί τα γούστα της και προς το τέλος μας πετάει κι ένα «Θέλω τα χάδια μου και την σφαλιάρα μου από τον άνθρωπο που αγαπώ»... Γούστα ήταν αυτά, ε;

Άμα παιδέψουμε λίγο το μυαλό μας, είμαι σίγουρη πως θα βρούμε κι άλλα τέτοια λαμπρά παραδείγματα στιχουργικής. Αντ’αυτού θα προτείνω ένα άλλο τραγούδι της εποχής εκείνης (1950), του Απόστολου Καλδάρα, σε στίχους Κώστα Μάνεση. Τραγουδά η Μαρίκα Νίνου. Λίγον καιρό πριν είχε ψηφιστεί νόμος που επέτρεπε στις ελληνίδες να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους και συνεπώς να έχουν δικάιωμα ψήφου. Παρατηρήθηκε όμως απροθυμία εγγραφής και δόθηκε και παράταση στην αρχική προθεσμία. Έτσι ο Κώστας Μάνεσης εμπνεύστηκε και έγραψε τους στίχους στο «Η γυναίκα που ψηφίζει» : Eίμαι η γυναίκα η μοντέρνα, που ψηφίζω, γλεντώ στα κέντρα, πίνω ουίσκι και καπνίζω, στην εξουσία κανενός πια δεν ανήκω, δεν έχει τώρα κάτσε κάτσε σήκω σήκω. Καλύτερη περίπτωση, δεν βρίσκετε;;;

Κείμενο: Marlykon