Το Nights in white satin βέβαια, το ξέρετε όλοι. Μάλλον αυτό είναι και ο λόγος που ξέρετε τους Moody Blues. Καθώς επίσης και το Mellotron, το περίφημο όργανο- ορχήστρα, σήμα κατατεθέν του αγαπημένου ροκ συγκροτήματος.

Για να δούμε τώρα πόσα άλλα ξέρατε γι’αυτήν την υπέροχη, μελωδική, ρομαντική  και ολίγον δραματική τραγουδάρα που είχε γράψει ο άρτι αφιχθείς στο γκρουπ, Justin Hayward. O Justin λοιπόν που ήταν μόνον 19 ετών τότε είχε μόλις χωρίσει από μια σχέση του, αλλά και βρισκόταν στην αρχή μιας καινούργιας αγάπης. Κι έτσι ο δεκαεννιάχρονος αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφράσει αυτή την έντονα συναισθηματικά φορτισμένη φάση του γράφοντας ένα τραγούδι για έναν έρωτα δίχως ανταπόκριση…Αναρωτιέμαι πώς να φάνηκε αυτό στην καινούργια του φιλενάδα. Να σας πω τώρα και πού οφείλεται ο τίτλος του Nights in white satin, νύχτες στα λευκά σατέν δηλαδή. Ο δραστήριος Justin Hayward (19χρονος επαναλαμβάνω) είχε και μία άλλη φιλενάδα πριν από αυτές τις δυο που αναφέραμε, ίσως κι αυτήν που ονειρεύεται, η οποία του είχε κάνει δώρο ένα σετάκι λευκά σατέν σεντόνια. Ωραίο δωράκι για αυτές τις ηλικίες. Όμως ο Justin παρόλο που του άρεσαν πολύ στην εμφάνιση δεν τα χρησιμοποίησε γιατί κατά δήλωσή του, ήταν πολύ άβολα. Χωρίς να θέλω να απομυθοποιήσω αυτό το τραγούδι που υπεραγαπώ…θα μας τρελάνει ο ποιητής. Αυτά όσον αφορά τους στίχους του Nights in white satin.

Και η μουσική είναι κι αυτή του δεκαεννιάχρονου Justin. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1967. Επιτυχία μεγάλη όμως έκανε το 1972, στην δεύτερη έκδοση του και αφού είχαν “ανοίξει δρόμο” παρόμοιου ύφους - μεγάλα και δραματικά- τραγούδια (stairway to heaven, a whiter shade of pale, Layla).  Στο εξώφυλλο του δίσκου θα δείτε να γράφει ότι συμμετέχει η London Festival Orchestra, η οποία όμως ήταν ένα εφετζίδικο εύρημα της εταιρείας, αφού στην πραγματικότητα πρόκειται για τους επαγγελματίες session μουσικούς του στούντιο. Επίσης στο συγκεκριμένο τραγούδι  όλο αυτό το ορχηστρικό που ακούγεται δεν είναι καμμία απολύτως ορχήστρα, αλλά μόνον το Mellotron keyboard του Mike Pinder που έμελλε να καθορίσει τον ήχο των Moody Blues. Το τραγούδι ανήκε στο άλμπουμ Days of Future Passed, που είχε σαν βασική ιδέα τις διάφορες ώρες της ημέρας. Για παράδειγμα, Dawn Is A Feeling ,Tuesday Afternoon, ενώ το Nights in white satin ήταν τελευταίο στη σειρά εκπροσωπώντας τη νύχτα.

Εννοείται ότι ένα τόσο ωραίο και πετυχημένο τραγούδι σαν το Nights In White Satin γνώρισε πολλές καλές επανεκτελέσεις. Αυτές που άξιζαν πιο πολύ-κατά την ταπεινή μου γνώμη- ήταν η ντίσκο εκτέλεση από τον Giorgio Moroder (που το μετονόμασε σε Knights(=ιππότες) in white satin) και η πάρα πολύ καλή πανκ διασκευή των Dickies.

Αυτά τα ολίγα (ολίγα είναι για ένα τόσο σπουδαίο κομμάτι) είχα να σας πω για ένα τραγούδι που έχει μείνει στην ιστορία, που μας συγκινεί όσες φορές κι αν το έχουμε ακούσει, που σε κάποιους ή κάποιες από μας θυμίζει τα πρώτα μας πάρτι όπου λαχταρούσαμε να ακουστεί για να χορέψουμε μπλουζ με τα κορίτσια ή τα αγόρια που μας άρεσαν, που μας επιβεβαιώνει τέλος πάντων το μεγαλείο της μουσικής που αγαπάμε. Και που τρελαινόμαστε από την χαρά μας όταν βλέπουμε να το βάζουν στα playlists τους και τα παιδιά μας.

Κείμενο: Marlykon