'Ενα ποίημα του πρόωρα χαμένου Γιώργου Σαραντάρη (1908-1941) εμφατικό για την ουσία της ποίησης.

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε,
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα,
παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους,
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού.
 
Σημαίνει πως φοβόμαστε
και η ζωή μάς έγινε ξένη,
ο θάνατος βραχνάς.

 (γραμμένο το 1938, από την ποιητική συλλογή "Σαν πνοή του αέρα". Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ, 1999).

Ο Γιώργος Σαραντάρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 20 Απριλίου 1908 και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της σύντομης ζωής του εκτός Ελλάδας. Από οικογένεια ευκατάστατη πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ιταλία όπου και σπούδασε Νομικά. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση αλλά και φιλοσοφικά και λογοτεχνικά δοκίμια στα ιταλικά. Εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1931 φέρνοντας ένα αέρα διαφορετικό τόσο με την αβρή συμπεριφορά του, την ιδιότυπη εκφορά της ομιλίας του, όσο και με τους ευθύβολους στίχους του. Η  ποίησή του, νεωτεριστική για εκείνη την εποχή, δεν έγινε αποδεκτή από τους περισσότερους ομότεχνούς του. Τα στοιχεία υπαρξισμού και κοινωνικής ευαισθησίας που κουβαλούσε, ήταν πρωτόγνωρα για το αθηναϊκό λογοτεχνικό περιβάλλον. 

Αν και η φιλοσοφική στάση ζωής του επέτρεπε να διακρίνει τον παραλογισμό των πολέμων, σαν ένθερμος πατριώτης, με μια αγάπη για την Ελλάδα όπως την συναντάμε στους περισσότερους 'Ελληνες του εξωτερικού, πολέμησε σε μάχιμη θέση στο αλβανικό μέτωπο και αυτό παρά την εύθραυστη υγεία του. Οι κακουχίες που αντιμετώπισε όμως στα παγωμένα βουνά της Αλβανίας, η βρογχοπνευμονία αρχικά και ο κοιλιακός τύφος ενδονοσοκομειακά τον οδήγησαν εξαντλημένο στον θάνατο, πίσω στην Αθήνα στις 25 Φεβρουαρίου 1941. 'Ενα θάνατο σχεδόν απαρατήρητο από τον πνευματικό κόσμο της εποχής που σκόρπισε θλίψη στους λιγοστούς φίλους του μόνο. Η αναγνώριση της αξίας του έργου του λεπτοκαμωμένου και μικρού το δέμας αλλά ψυχωμένου ποιητή ήρθε πολύ αργότερα.

Στον θάνατο του Γιώργου Σαραντάρη αναφέρεται στα "Ανοιχτά Χαρτιά" (Εκδόσεις 'Ικαρος, 1974)  ο Οδυσσέας Ελύτης, που στην ποίηση του Σαραντάρη ανίχνευσε απαντήσεις σε δικά του ερωτήματα για την ουσία της ποίησης.  "Θέλω απροκάλυπτα να καταγγείλω το επιστρατευτικό σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη και που, δεν ξέρω πως, κατάφερε να κρατήσει στα γραφεία και τις επιμελητείες όλα τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραυστο διανοούμενο που μόλις στεκόταν στα πόδια του, που όμως είχε προφθάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της".

Κείμενο : Μαριάννα Καραβασίλη

Το απόσπασμα από τα "Ανοιχτά Χαρτιά" είναι από την wikipedia.