Στους γατόφιλους αναγνώστες δεν χρειάζεται να απαριθμήσω τις ιδιότητες που θαυμάζουμε στις γάτες. Ισως πάνω απ’όλα μας γοητεύουν γιατί μια γάτα στο σπίτι είναι, όπως λέει η Πατρίτσια Χαίσμιθ, «ένα έργο τέχνης που κινείται, κοιμάται και διαρκώς αλλάζει». Απλώς να μοιραστώ δύο στιγμιότυπα από την ζωή με μία από τις γάτες μου.

Η γάτα μου. Κάθεται απέναντι μου στη ράχη μιας πολυθρόνας, κοιτώντας ίσια μπροστά της.Την καλώ με το όνομά της. Γυρίζει το κεφάλι και με κοιτάει. Ακίνητη, μόνο κάποια στιγμή μια ανεπαίσθητη κίνηση του ενός αυτιού, κάτι άκουσε που εγώ δεν άκουσα. Συνεχίζω να της μιλάω και συνεχίζει να με κοιτάει ατάραχη. Είναι λίγο ανησυχητικό αυτό το ψυχρό βλέμμα. Τι σκέφτεται; Σκέφτεται άραγε; Στο τέλος ενδίδει στα γλυκόλογά μου και μου χαρίζει ένα κλείσιμο των γατίσιων ματιών της. Με εμπιστεύεται. Μήπως με αγαπάει κιόλας αυτή τη στιγμή;

Η γάτα μου. Στριφογυρίζει ανήσυχη μέχρι να ξαπλώσω με το λάπτοπ στα πόδια μου. Αμέσως πηδάει στο κρεββάτι, πλησιάζει διακριτικά, πρώτα απλώνει διερευνητικά το ένα χεράκι επάνω μου και μετά στριμώχνεται ανάμεσα στο λαιμό μου και στο λάπτοπ. Το μετακινώ λιγάκι να της αφήσω χώρο να εγκατασταθεί. Κουλουριάζεται, τεντώνει το λαιμό της να την χαϊδέψω και γουργουρίζει υπόκωφα.

Προστατευμένη και ευχαριστημένη, ακουμπάει το κεφάλι πάνω στο χέρι της και κοιμάται βαθιά. Με προσεκτικές κινήσεις για να μην την τρομάξω, ανοίγω το συνδρομητικό κανάλι και παρακολουθώ μια αστυνομική σειρά, με το ρυθμικό γουργουρητό να μεταδίδεται στο στέρνο μου. 

Κείμενο: Μερόπη Σανοπούλου