Όσα sequel και αν κυκλοφόρησαν, η αλήθεια είναι μία: ο «Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» είναι η απόλυτη ταινία τρόμου! Καμία άλλη ταινία που ακολούθησε τη συγκεκριμένη ως συνέχεια, δεν κατάφερε να ξεπεράσει το πρωτότυπο!

Λίγες ταινίες έχουν επηρεάσει το είδος τους, όσο ο «Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» τις ταινίες τρόμου. Γυρισμένο το 1974 σε σκηνοθεσία του αμερικανού Τόμπι Χούπερ το "The Texas Chain Saw Massacre" όπως είναι ο αρχικός τίτλος είναι μία κατηγορία μόνο του.

Το μόνο που μου ξένιζε σε αυτή την ταινία ανέκαθεν, είναι το εξής: η ταύτιση της ψυχικής πάθησης με το έγκλημα, το γεγονός πως ο συγκεκριμένος τίτλος γέννησε και διαιώνισε μία ρατσιστική τάση απέναντι στην ψυχική πάθηση. Ο δολοφόνος ταυτίστηκε με σχιζοφρενή, μία φράση η οποία ακούγεται μέχρι σήμερα με αρνητική χροιά.

Ο τρόμος ξεδιπλώνεται όταν οι Sally, ο παραπληγικός αδελφός της Franklin και οι φίλοι τους Jerry, Kirk και Pam έρχονται αντιμέτωποι με τον Leatherface, έναν μανιακό κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίος φοράει μία μάσκα από ανθρώπινο δέρμα και μαζί με την οικογένειά του, απαγάγει, σκοτώνει και τεμαχίζει ανυποψίαστους ταξιδιώτες που θα βρεθούν στο δρόμο τους. Χαρακτηριστικό όπλο του Leatherface είναι το αλυσοπρίονο, ενώ και ως άλλα όπλα εξόντωσης χρησιμοποιεί το μαχαίρι και το σφυρί για να εξολοθρεύει τα θύματά του.

Ο συγκεκριμένος κατά συρροή δολοφόνος είναι δημιούργημα του Τόμπι Χούπερ και του Κιμ Χένκελ, οι οποίοι έγραψαν και το σενάριο της ταινίας. Ο χαρακτήρας της ταινίας εμπνεύστηκε από τον πραγματικό δολοφόνο Ed Gein, ο οποίος φόραγε τέτοιες μάσκες. Η ταινία έχει ένα ανύπαρκτο σενάριο θα μπορούσαμε να πούμε, αλλά ασχέτως του αν κάποιοι θεωρούν το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ταινίας αξιόλογο, εμένα πάντοτε μου έκανε εντύπωση το ιδιοφυές τέλος της.

Στο τέλος της ταινίας, η Sally, μοναδική επιζήσασα από τη δολοφονική μανία του Leatherface, δραπετεύει στο πίσω μέρος ενός περαστικού φορτηγού με τον ίδιο να επιδίδεται σε έναν  υστερικό χορό μανίας με το πριόνι, με έντονο θυμό και αίσθημα ήττας. Ο ήλιος ανατέλλει ως σύμβολο ελπίδας και ξημερώματος μίας καινούργιας ημέρας, ακόμα και μέσα σε μία δολοφονική, μανιώδη πραγματικότητα και ως σύμβολο ελπίδας μετά από τη νίκη του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης με τη διαφυγή της Sally.  Ο υστερικός χορός του Leatherface  αντικατοπτρίζει  τη βία που κυριαρχεί στην Αμερικάνικη κουλτούρα και είναι παράλληλα ένας συμβολισμός της άγριας, ακαλλιέργητης φύσης του ανθρώπου στην οποία τα ένστικτα κυριαρχούν της λογικής και του ανθρωπισμού. Η Sally γελάει ξορκίζοντας τα μαρτυρικά λεπτά που έζησε με την οικογένεια του Leatherface. Γελάει επειδή αισθάνεται πως τον «νίκησε». Και αυτό, είναι ένας συμβολισμός της νίκης του καλού επί του κακού.

Και μόνο για την τελευταία συγκλονιστική σκηνή, μπορώ να θεωρήσω τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι», ένα εξαίσιο δείγμα ταινίας τρόμου. Δεν έχει σκοπό να σε συγκλονίσει με το βαθυστόχαστο σενάριο ή να προβληματίσει και να σε κάνει να προβληματιστείς, αλλά να σε τρομάξει όσο περισσότερο μπορεί. Και αυτό το κατάφερε ανεπανάληπτα…

Η τελευταία σκηνή της ταινίας, ένα πρότυπο ανάμειξης βίας, ελπίδας, σκληρότητας και παράνοιας. Ίσως το καλύτερο τέλος σε μία ταινία τρόμου, all time classic :

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη