Ερωτικό τρίο σε mainstream ταινία του 1933, γίνεται; Και βέβαια γίνεται και με έναν τρόπο εξαιρετικό και διόλου σκανδαλιστικό μάλιστα. 

Ερωτικές καντρίλιες ήταν ο ελληνικός του τίτλος και θα έλεγα είναι και απολύτως επιτυχημένος, πράγμα σπάνιο. Η κωμωδία Design for living, σε σκηνοθεσία του μεγάλου Ernst Lubitsch (The Shop Around the Corner,  Ninotchka, To Be or Not To Be) με πρωταγωνιστές τους Gary Cooper, Fredric March και την Miriam Hopkins. Το σενάριο είναι του Ben Hecht, βασισμένο σε θεατρικό έργο του Noel Coward. Κι αυτό εδώ το σημείο, το διασκευασμένο σενάριο δηλαδή, είναι και αυτό που κυρίως του καταμαρτυρούν οι πολέμιοί του. Ότι δηλαδή το σενάριο του Hecht απέχει πολύ από τον διάλογο του Coward. Αυτά ως προς τα αρνητικά. 
Γιατί εγώ π.χ. που δεν ξέρω κιόλας το πρωτότυπο, ενθουσιάστηκα μ’αυτό που είδα. Σήμερα, εν έτει 2020, μια ασπρόμαυρη κωμωδία 87 ετών με ενθουσίασε τόσο πολύ που δεν έχω σταματήσει να την σκέφτομαι. Με εντυπωσίασε το πνεύμα της, με έκανε και γέλασα, με συνεπήραν οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών και με καθήλωσε η ικανότητα του σκηνοθέτη να φτιάξει μια τόσο τολμηρή και “σέξυ” ταινία, σατυρίζοντας τα ήθη της εποχής και κατακεραυνώνοντάς μας με την μια ειρωνεία μετά την άλλη.  

Η ιστορία; Δυο νεαροί και όμορφοι αμερικανοί επίδοξοι καλλιτέχνες, ένας ζωγράφος κι ένας θεατρικός συγγραφέας, φίλοι και συγκάτοικοι σε μια σοφίτα στο Παρίσι, γνωρίζονται στο τραίνο με μια νεαρή και όμορφη και πανέξυπνη καλλιτέχνιδα την Gilda. Σύντομα οι δυο φίλοι καταλαβαίνουν πόσο ερωτευμένοι είναι με την Gilda και παρόλο που αρχικά συμφωνούν να την ξεχάσουν και να μην αφήσουν μια γυναίκα να χαλάσει ην φιλία τους, τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή όταν αυτή αποφασίζει να τους επισκεφτεί στην μικρή τους ¨καλλιτεχνική” γκαρσονιέρα. Γιατί και η Gilda είναι εξ ίσου γοητευμένη και ερωτευμένη και με τους δύο κι επειδή αρνείται να μπει στην διαδικασία να επιλέξει τους προτείνει να κάνουν μια συμφωνία κυρίων και να συζήσουν και οι τρεις μαζί υπό τον όρο “no sex” όμως. Η ιστορία εκτυλίσσεται  με πολλές εξελίξεις, ανατροπές και ευτράπελα που απ΄τη μια σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια κι απ΄την άλλη να λες “μα λέγονταν τέτοια πράγματα το 1933;;;”. Προφανώς και λέγονταν και γίνονταν κι επειδή ακόμα ήταν η pre-code εποχή, γυρίζονταν και σε ταινίες. Δεν είναι μια απλή κωμωδία με σεξουαλικά υπονοούμενα. Εξ άλλου, δεν έχει υπονοούμενα. Ό,τι θέλουν να πουν το λένε καθαρά. Σκεφτόμουν πως αν γυριζόταν σήμερα αυτή η ταινία, μάλλον θα εστίαζε στο ερωτικό τρίο και θα χανόταν το πνεύμα του έργου. Η ανοιχτόμυαλη και απελευθερωμένη (αλλά όχι ανήθικη ή “εύκολη”) γυναίκα που αγαπάει πραγματικά δύο (ναι δύο, γιατί όχι; ) άντρες και μένει μαζί τους, τους προσφέρει ψυχική ηρεμία και τους βοηθά να πετύχουν τα όνειρά τους. Και οι δυο φίλοι που αγαπούν αυτή την γυναίκα αλλά και την φιλία τους και προσπαθούν τα φτάσουν ψηλά χωρίς όμως να αλλοιωθούν ούτε και να αλλοτριωθούν. Αυτό ακριβώς νομίζω, τελικά είναι το νόημα αυτής της ταινίας. Να καταφέρεις να ζήσεις μια ζωή ωραία, με σεβασμό προς τους άλλους και κυρίως προς τον εαυτό σου. O Ernst Lubitsch κατάφερε να μας δείξει όλα αυτά τα ωραία με μαεστρία, πολύ χιούμορ και ευθύτητα. Η Miriam Hopkins στον ρόλο της Gilda “κεντάει” κυριολεκτικά, είναι μια απόλαυση. Η αρχική σκηνή της γνωριμίας των τριών στο τραίνο όπου οι δυο φίλοι κοιμούνται κι αυτή απλώνει τα πόδια της ανάμεσά τους για να βολευτεί και βγάζει το μπλοκάκι για να τους σκιτσάρει είναι “το κάτι άλλο” . Κι όταν αργότερα πεσμένη πάνω στο κραββάτι, με νάζι και αφοπλιστική ειλικρίνεια τους λέει "It's true we have a gentleman's agreement, but unfortunately I am no gentleman", " "Είναι αλήθεια ότι κάναμε μια συμφωνία κυρίων, αλλά ατυχώς εγώ δεν είμαι κύριος" μας αφοπλίζει κι εμάς τους θεατές.  
Επαναλαμβάνω, 1933!!! Μην το χάσετε κι ας μην είναι πιστό στο θεατρικό του Noel Coward. 

Σημείωση: Pre-Code Hollywood αποκαλείται η χρονική περίοδος του αμερικάνικου κινηματογράφου ανάμεσα στην καθιέρωση των ομιλούντων φιλμ (1929) και την επιβολή του Κώδικα Οδηγιών λογοκρισίας στις κινηματογραφικές παραγωγές, γνωστού ως "Hays Code" (1934).

Κείμενο: Marlykon