Βιβλία που διάβασε, αγάπησε και μοιράζεται μαζί μας μια νεαρή συγγραφέας. Αλλά καλύτερα να αφήσουμε την Φραντσέσκα Νίγκρο να μας συστηθεί και να μας τα συστήσει.
Ενδέχεται ο τίτλος να είναι λίγο παραπλανητικός. Θέλω να πω, δεν είμαι συγγραφέας ακόμη. Τουλάχιστον στο επάγγελμα. Γιατί στην ψυχή είμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να κρατάει στο χέρι το πρώτο του βιβλίο. Μεγάλωσα με τη λογοτεχνία στη ζωή μου και οφείλω να ευχαριστήσω θερμά τον παππού μου για αυτό, που δεν έχανε την ευκαιρία σε κάθε του επίσκεψη να μας φέρει ένα δώρο, ένα δώρο που εγώ εκτιμούσα περισσότερο από τις δύο αδερφές μου. Ίσως δεν τους έδινα την ευκαιρία, το άρπαζα αμέσως και το έκανα δικό μου, ανήκε μόνο σε εμένα και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να το πάρει, ούτε να το δανειστεί.
Έχω ξεκάθαρη μνήμη του πρώτου βιβλίου που διάβασα, αυτού που παρέμεινε από τα αγαπημένα μου μέχρι και σήμερα και το έχω ξεφυλλίσει αμέτρητες φορές. Ήταν "Ο Μάγκας" της Πηνελόπης Δέλτα. Ο τρόπος γραφής της Δέλτα με ενθουσίασε, τον καταλάβαινα -είχα κάνει μια απόπειρα να διαβάσω Καζαντζάκη στην τρίτη δημοτικού και απέτυχα- και ίσως η αγάπη μου για τα ζώα, και συγκεκριμένα τα σκυλιά, με έδεσε με ένα βιβλίο όπου κεντρικός αφηγητής ήταν ένας κατοικίδιος σκύλος.
Συνέχισα το λογοτεχνικό μου ταξίδι στο δημοτικό με την αγαπημένη Άλκη Ζέη : "Η μωβ ομπρέλα", "Η Κωνσταντίνα και οι Αράχνες της", "Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου". Κάθε φορά που διάβαζα κάποιο βιβλίο, φανταζόμουν δικές μου παρόμοιες ιστορίες και προσπαθούσα να τις αποτυπώσω στο χαρτί, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Ανολοκλήρωτα έμεναν. Άργησα πολύ να ολοκληρώσω το πρώτο δικό μου μυθιστόρημα. Για την ακρίβεια, αυτό έγινε μόλις τον περασμένο Νοέμβρη. Ακόμη δεν έχω τολμήσει να το στείλω σε κάποιον εκδοτικό οίκο, μόλις, ωστόσο, πάρω αυτή την απόφαση, σίγουρα θα σας ενημερώσω. Από μικρό παιδί, κάθε μέρα μέχρι και σήμερα, γεμίζουν το μυαλό μου χιλιάδες ιστορίες που θα μπορούσαν αν αναπαριστούν σε μερικές κόλες Α4. Λίγες είναι αυτές που ακολουθούν το δρόμο προς την καρδιά μου και ακόμη λιγότερες αυτές για τις οποίες βάζω όλη μου τη διάθεση, όλο μου το μεράκι, για να τις κάνω πραγματικότητα μέσα από την γραφή και ίσως ύστερα την ανάγνωση.
Αλλά πολυλογώ και κουράζω. Έχω το συνήθειο μερικές φορές να παρεκκλίνω άθελά μου από το αρχικό θέμα. Λέω και λέω και δεν έχω σταματημό. Λοιπόν, που είχα μείνει; Α, ναι. Βιβλία. Δεν έπαψα ποτέ να διαβάζω. Τελειώνοντας το δημοτικό είχα την τύχη να μου προταθούν δύο αριστουργήματα με θεματολογία τα δεινά του Β Παγκοσμίου Πολέμου: "Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ", μιας νεαρής Γερμανίδας Εβραίας που αναγκάστηκε με την οικογένειά της να κρυφτεί προκειμένου να μην σταλθούν σε γκέτο από τους Γερμανούς και "Το Αγόρι με τη Ριγέ Πιτζάμα" του Τζον Μπόϊν, για το οποίο δεν θέλω να μαρτυρήσω λέξη. Ακόμη και αν το έχετε δει στην αξιόλογη ταινία όπου έγινε τίμια αναπαράσταση του περιεχομένου, σας παρακαλώ προσωπικά να το διαβάσετε. Ακόμη θα βρείτε τα δάκρυά μου στις σελίδες τους.
Ωστόσο με το σχολείο και τις υποχρεώσεις ο χρόνος και η όρεξή μου λιγόστευε, έχανα τον εαυτό μου. Ξανά βρήκα αυτή τη δίψα τη χρονιά του 2020-21, όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, όπου ξέσπασε και η πανδημία του Covid19 και η καραντίνα ναι μεν μας πλήγωσε και μας μαράζωσε, αλλά κάτι που ξεχνάμε είναι πως βρήκαμε χαμένο χρόνο με την οικογένειά μας, την οποία τείνουμε να αμελούμε, αλλά και με ξεχασμένα χόμπι μας και πράγματα που ειλικρινά αγαπάμε. Κάποιοι από εμάς, όχι όλοι. Μερικοί δεν τα είχαν χάσει ποτέ. Στην καραντίνα έγραψα αυτό το πρώτο μου βιβλίο, και, όπως ξεκίνησα να λέω, άρχισα να διαβάζω μανιωδώς ξανά. Ένα από εκείνα που με στιγμάτισαν και ίσως με ώθησαν να αντιληφθώ επιτέλους το “πεπρωμένο” μου ήταν τα εξής.
"Το Λάθος" του Αντώνη Σαμαράκη. Το διάβασα στην τρίτη λυκείου μετά από πρόταση μιας φιλολόγου, την οποία δεν είχα σε καμία συμπάθεια, ήταν, όμως, από τις καλύτερες επιλογές που έχω κάνει σε αυτό τον τομέα.
"Το Πράσινο Μίλι" του Στίβεν Κινγκ, του προσωπικού αγαπημένου μου ξένου συγγραφέα. Αποφάσισα να το διαβάσω αφού είδα την εξαιρετική ταινία βασισμένη σε αυτό, όπου πρωταγωνιστεί ο Τομ Χανκς, και δεν με απογοήτευσε. Ακόμη ένα βιβλίο στο οποίο θα βρεθούν τα δάκρυά μου μέσα.
"Η κλέφτρα των βιβλίων" του Μάρκους Ζούσακ. Συνταρακτικό, αποκαρδιωτικό και πηγή τροφής για σοβαρή σκέψη. Είμαι σε θέση να δηλώσω πως η αναπαράστασή του σε ταινία, ενώ συγκινητική και καλογυρισμένη, δεν συγκρίνεται με το συναίσθημα που αποδίδει το βιβλίο.
"Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη" της Έμιλι Μπροντέ. Νομίζω κάθε μου λέξη πάνω στο στολίδι της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα είναι περιττή.
Τιμητική Αναφορά, επιπλέον, στην αγαπημένη μου Αγκάθα Κρίστι και συγκεκριμένα στο τελευταίο της που διάβασα πρόσφατα, "Η Ατέλειωτη Νύχτα". Έκανα το λάθος να το υποτιμήσω, να το αποκαλέσω συνηθισμένο και έως και βαρετό, αλλά η βασίλισσα του αστυνομικού μυθιστορήματος μου απέδειξε στα τελευταία δύο κεφάλαια με την ανατροπή της πως δεν έχω αποκτήσει ακόμη το δικαίωμα να κρίνω εγώ εκείνη, παρά μόνο να την θαυμάζω.
Τι νόημα έχει αυτός ο μακρύς και ίσως βαρετός, ανούσιος μονόλογος; Ούτε εγώ ξέρω. Φαντάζομαι ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την αγάπη μου για την λογοτεχνία, τη γραφή και πάνω από όλα την ανάγνωση. Θα επιθυμούσα κλείνοντας να υπενθυμίσω σε όλους τους νέους συγγραφείς εκεί έξω, που μάλλον φοβούνται όπως έτρεμα εγώ, να κάνουν αυτό που τόσο λαχταρούν, να γράψουν τις μοναδικές ιστορίες τους και να μην αφήσουν κανέναν να τους πείσει για το αντίθετο. Υπενθυμίζω, όμως, πως ακόμη και εμείς οι συγγραφείς, πάνω από όλα είμαστε αναγνώστες!
Κείμενο : Φραντσέσκα Νίγκρο