Τέχνες

Σκέψεις για την ταινία "Άγριες φράουλες" του Μπέργκμαν

Πολιτική αλλά με ανθρωποκεντρική ματιά, πολυβραβευμένη ταινία που αφηγείται τη συνάντηση δυο περιθωριοποιημένων ανθρώπων, μιας τρανς και ενός επαναστάτη, στο πλαίσιο της αιμοσταγούς δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή. 

Τη Φρίντα Κάλο την πρωτάκουσα την δεκαετία του ’80, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι. Στη συνέχεια διάβασα αρκετά πράγματα γι’ αυτήν, πήρα κι ένα βιβλίο με τους πίνακές της, είδα μια έκθεση έργων της στο εξωτερικό, είδα και την ταινία για τη ζωή της.

Παρατηρώντας κάποια έργα του Γύζη, αναρωτήθηκα αν πρόκειται για τον σπουδαιότερο Έλληνα ζωγράφο της (σχετικά) σύγχρονης εποχής, και απάντησα στον εαυτό μου "μάλλον ναι". Βέβαια υπάρχουν και άλλοι, καλοί και αγαπημένοι, όπως ο Λύτρας και ο Ιακωβίδης και ο Παρθένης και ο Κόντογλου και ο Παπαλουκάς και ο Σπυρόπουλος και ο Τσαρούχης και τέλος πάντων πολλοί και διάφοροι, καλλιτέχνες ών ουκ έστι αριθμός με λίγα λόγια, που μας έχουν συνεπάρει προσφέροντάς μας στιγμές έκπληξης και θάμβους. Συνεχίζει ευτυχώς να παράγει η μικρή μας χώρα και εικαστικούς καλλιτέχνες και ποιητές, οπότε η πνευματική τροφή δεν μας λείπει ποτέ.

Οι ταινίες με ρομαντικούς έρωτες, πάντοτε συνεπαίρνουν τις ανθρώπινες ψυχές, ειδικά τις πιο ρομαντικές. Ειδικότερα, οι ταινίες εκείνες που έδειξαν την αγνή πλευρά του έρωτα. Εκείνου που ξεγυμνώνει τις ψυχές και δεν περικλείεται μόνο στη σαρκική ικανοποίηση.

Αναζητώντας κάτι μέσα στον απέραντο ωκεανό του διαδικτύου, βρέθηκα να διαβάζω για μια ζωγράφο του συνδέσμου των Προρραφαηλιτών που ήταν ελληνικής καταγωγής. Γνωστότεροι εκπρόσωποι του συνδέσμου αυτού ήταν τα αδέλφια Ροσσέττι και περισσότερο ο Δάντης Γαβριήλ Ροσσέττι (1828-1882), Άγγλος ζωγράφος και ποιητής, που υπήρξε και ιδρυτής του συνδέσμου. Τα σονέττα του θεωρούνται από τα τελειότερα της αγγλικής γλώσσας.

Αν σας έλεγαν πως ένα παιδικό παραμύθι με δύο αδελφές στο οποίο η μία σκοτώνει την άλλη είναι αλήθεια, πώς θα αισθανόσασταν; Αν τελικά πιστεύατε πως ο μύθος αυτός θα αναβιώσει με την Κόκκινη Βασίλισσα να επιστρέφει για να σκοτώσει επτά ανθρώπους για εκδίκηση με το τελευταίο θύμα να είστε… εσείς;

Όταν ήταν καλή, ήταν ωραία. Όταν όμως ήταν κακιά και υποδυόταν τη femme fatale, ήταν ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗ!

Πώς να μιλήσεις για θαύματα στη σημερινή εποχή και να μην προκαλέσεις θυμηδία; Κατ’αρχήν, τί ορίζουμε ως θαύμα; Η ταινία "Δεκαπενταύγουστος" του Κωνσταντίνου Γιάνναρη προσεγγίζει το θέμα και συγκινεί με την αλήθεια της.

Το σπίτι του Άλμπρεχτ Ντύρερ στη Νυρεμβέργη βρίσκεται σε μια ανηφοριά της παλιάς πόλης, κοντά στα τείχη. Σήμερα είναι μουσείο, στο οποίο δεν υπάρχει κανένα αυθεντικό έργο του καλλιτέχνη, μόνο αντίγραφα από τους πιο διάσημους πίνακές του, τις ξυλογραφίες, τις χαλκογραφίες και τα υπόλοιπα έργα του. Παρ’όλ’αυτά αξίζει να το δει κανείς γιατί η ατμόσφαιρα του κτιρίου, -που υπέστη ζημιές κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά δεν καταστράφηκε ολοσχερώς-  παραπέμπει στην εποχή που έζησε ο ζωγράφος οπότε ο επισκέπτης έχει πολλά να μάθει για τη ζωή και το έργο του.