Τέχνες

Διαβάζοντας την βιογραφία της Γαλλίδας ζωγράφου Élisabeth Vigée Le Brun (1755-1842), γραμμένη από μια σύγχρονη Γερμανίδα συγγραφέα, την Renate Feyl, αλλά και την αυτοβιογραφία της καλλιτέχνιδας που υπάρχει στο ίντερνετ στο πρωτότυπο καθώς και σε αγγλική μετάφραση, ένοιωσα ενθουσιασμένη από την γνωριμία μου μαζί της.

Τους ζωγράφους και τους καλλιτέχνες γενικά τους φανταζόμαστε ανθρώπους με μεγάλα πάθη και ταραχώδη ζωή. Συνήθως είναι πράγματι έτσι, αν σκεφτούμε τον Picasso με τους έρωτές του, τον Dali με τις εκκεντρικές του εμφανίσεις, τον Van Gogh με το κομμένο αυτί και τόσους άλλους. Πού και πού, όμως, εμφανίζονται μεγάλοι ζωγράφοι που έχουν απλώς το ταλέντο και την εργατικότητά τους να τους οδηγεί. Που διάγουν βίο ήρεμο, παντρεμένοι με την ίδια γυναίκα σ’όλη τους τη ζωή.

Μια ρομαντική περιπέτεια στα γαλανά νερά μας, μια εκθαμβωτική πρωταγωνίστρια και ένα τραγούδι που έγινε διεθνής επιτυχία!

Είναι από την Γκάνα, μένει στην Γκάνα και είναι γεννημένος το  1995. Φωτογραφίζει αποκλειστικά με το iPhone του και εντυπωσιάζει!

Με αφορμή το καινούργιο βιβλίο της  Μαριλένας Ζ. Κασιμάτη, δρ Ιστορίας της Τέχνης και επιμελήτριας της Εθνικής Πινακοθήκης (1984-2018) η οποία είχε επίσης επιμεληθεί και μια έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης για τον Τσίλλερ, ακολουθεί ένα κείμενο της Λητώς Σεϊζάνη από το 2010 

Το gothic μυθιστόρημα της Mary Shelley στον κινηματογράφο. Από τον Μπόρις Καρλόφ  έως τον Ντε Νίρο ο μύθος του Φρανκενστάιν έχει ζωντανέψει στην μεγάλη οθόνη πολλές φορές και έχει αγαπηθεί από τους θεατές!

Ο τίτλος είναι δάνειο από μια φράση της παλιάς και πολύ καλής ταινίας του Brian de Palma, “Blow out”.

Ερωτικό τρίο σε mainstream ταινία του 1933, γίνεται; Και βέβαια γίνεται και με έναν τρόπο εξαιρετικό και διόλου σκανδαλιστικό μάλιστα. 

Πριν την Φρίντα Κάλο υπήρξε ο Γκωγκέν. Γιατί τους παραλληλίζω; Έχουν κι οι δυό κάτι το ναϊφ στα θέματά τους, στην εξωτική βλάστηση που περιβάλλει τα πρόσωπα στους πίνακές τους, έντονα χρώματα που δημιουργούν και έντονα αισθήματα στον θεατή.

Αφού άρχισα να βαριέμαι τις αμέτρητες σειρές που ίσως και να έχουν αρχίσει να γίνονται κουραστικές κι αφού εξάντλησα όλες τις καινούργιες ταινίες, έστρεψα το βλέμμα μου στο “σιγουράκι”, τον παλιό ασπρόμαυρο κινηματογράφο.