Τέχνες

Γεννημένη στο Βερολίνο το 1908 έγινε διάσημη τόσο σαν φωτογράφος προσωπικοτήτων από τον χώρο της Τέχνης και των Γραμμάτων κυρίως, όσο και σαν φωτορεπόρτερ στην Γαλλία και σε πάνω από 80 χώρες στο διάστημα της μακρόχρονης καριέρας της. Υπήρξε πρωτοπόρος στην φωτογραφία τεκμηρίωσης.

Ένας κοινωνικά απαγορευμένος έρωτας στην Αμερική των 60’ς. Από τις πρώτες ταινίες που μίλησαν για την πάλη ανάμεσα στο ρατσισμό και την αγάπη. Μια ταινία που λατρεύτηκε από το κοινό της εποχής.

Γράφει κάπου ο Σόμερσετ Μωμ (W.Somerset Maugham): «Υπάρχει στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης ένας πίνακας του Ολλανδού ζωγράφου Μόντριαν που αποτελείται από μερικές μαύρες γραμμές και από μια κόκκινη που διαιρεί το άσπρο φόντο σε παραλληλόγραμμα και σε τετράγωνα. Για κάποιο λόγο που δεν έχω καταφέρει ν’ανακαλύψω, άπαξ και τον δεις, δεν μπορείς να τον ξεχάσεις. Κάτι σε στοιχειώνει με παράξενο τρόπο. Δεν έχει κανένα νόημα και γιατί σε ενοχλεί έτσι και ταυτόχρονα σου δίνει ικανοποίηση, δεν το ξέρεις. Είναι λες και θα μπορούσες να πάρεις κι εσύ έναν χάρακα, ένα σωληνάριο με μαύρη μπογιά κι ένα άλλο με κόκκινη, και να το ζωγραφίσεις. Προσπάθησε».

Τις προάλλες είδα ένα ντοκυμανταίρ για την Άννα Μανιάνι. Ήξερα ότι ήταν πολύ καλή ηθοποιός αλλά στο τέλος της σύντομης αυτής βιογραφικής εκπομπής, κατάλαβα πως ίσως ήταν η πιο μεγάλη ηθοποιός του 20ού αιώνα.

Στο σύγχρονο σταρ σύστεμ η περίπτωση του Keanu Reeves είναι ιδιαίτερη. Γιατί στις μέρες μας δεν αρκεί να είσαι μόνο όμορφος ή καλός ηθοποιός, αλλά και άνθρωπος!

Το 1908, ο θεατρικός συγγραφέας Alexandre Bisson, έγραψε το έργο Madame X το οποίο ανέβηκε στο θέατρο δυο χρόνια αργότερα, τόσο στο Παρίσι όσο και στη Νέα Υόρκη, στο Broadway και μάλιστα με πρωταγωνίστρια την Σάρα Μπερνάρ!

Όλοι ως παιδιά είχαμε κάτι που μας φόβιζε, μας έκανε να κουκουλωνόμαστε στο κρεβάτι μας προσπαθώντας να μας κάνουμε αοράτους με σκοπό να «μη μας δει». Για άλλους ήταν ο μπαμπούλας, για κάποιους άλλους κάποιο εξωτικό τέρας των παραμυθιών, για άλλους ένα φάντασμα ή μία υπερφυσική οντότητα που δε γινόταν ορατή  από το ανθρώπινο μάτι.

Μερικά μουσεία της Γενεύης διατηρούν τον παλιομοδίτικο χαρακτήρα τους και δεν έχουν υποκύψει ακόμα στα ψηφιακά και διαδραστικά μέσα. Έχουν δηλαδή τα εκθέματά τους ακόμα μέσα στις αρχικές τους βιτρίνες και τις επεξηγήσεις σε μικρές ετικέτες δίπλα τους.

Το όνομα της ζωγράφου Séraphine Louis ή Séraphine de Senlis ήταν άγνωστο στον πολύ κόσμο μέχρι το 2008 που παίχτηκε στην Γαλλία μια ωραία ταινία για την ζωή της.

Από το 1956 που γύρισε την πρώτη του ταινία  έως την τελευταία το 2010, ο Γουάλας έπαιξε σε πάνω από 90 ταινίες, και τί ταινίες! Μια εντυπωσιακή καριέρα για έναν χαμαιλέοντα της υποκριτικής!