Το όνομά του έγινε το συνώνυμο του τρόμου στη μεγάλη οθόνη. Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ (1899-1980), θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες μορφές της μεγάλης οθόνης, ένας πραγματικός καινοτόμος των ταινιών τρόμου.
Το σύντομο αυτό ποίημα του Σεφέρη, θεωρήθηκε (και θεωρείται) από πολλούς ότι έχει πηγή έμπνευσης ένα πολύ όμορφο ακρογιάλι της Κύπρου.
Δώδεκα η ώρα το βράδυ, αργά. Βάζω να δω για ακόμα μία φορά την αγαπημένη μου ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Ένα λυρικό κείμενο της Νιόβης Σανταμά μαζί με φωτογραφίες της ίδιας.
Sophie's Choice! Θυμηθήκαμε μια σπουδαία κινηματογραφική δημιουργία του Άλαν Πάκουλα, του 1982 με πρωταγωνιστές την Μέριλ Στρηπ και τον Κέβιν Κλάιν, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Στάιρον με θέμα τη ζωή μιας Πολωνέζας επιζήσασας του ολοκαυτώματος.
Θυμάμαι τόσο έντονα τον κινηματογράφο ΑΘΗΝΑ της Πατησίων, φίσκα γεμάτο από κόσμο να παρακολουθεί με αγωνία το δράμα του μικρού Τι Τζέι και του πατέρα του.
Ανθρώπινες φιγούρες από κορμούς δένδρων που εντυπωσιάζουν για έναν ιδιαίτερο λόγο!
Ο Jackson Pollock, πρωτεργάτης του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, δεν πιστεύει πως η τέχνη έχει κανόνες· η τέχνη είναι άναρχη, αρχίζει και τελειώνει όποτε εκείνη το θελήσει.
Καλός ο Τισιανός, καλός ο Βερονέζε, ωραίος ο Τζορτζόνε αλλά απ’όλους αυτούς τους Ιταλούς ζωγράφους που μεγαλούργησαν μεταξύ 15ου και 17ου αιώνα, εγώ προτιμώ τον σκοτεινό Καραβάτζο -σκοτεινό στα χρώματα των έργων του, σκοτεινό και στην περιπετειώδη ζωή του.
Στις 29 Μαίου του 1912 δόθηκε στο Παρίσι η πρεμιέρα του μπαλέτου “Το απομεσήμερο ενός φαύνου“ που έμελλε να μείνει στην ιστορία γιατί άλλαξε μια για πάντα το ύφος του χορού με τον μοντερνισμό του.