The Holdovers, “Τα παιδιά του χειμώνα” ο ελληνικός, όχι και πολύ εύστοχος, τίτλος της τελευταίας ταινίας του Alexander Payne. Ωραίος κλασσικός κινηματογράφος, χωρίς εντυπωσιασμούς και δηθενιές. Και με εντυπωσιακές ερμηνείες!

Θα μπορούσες να την πεις χριστουγεννιάτικη ταινία, αλλά δεν είναι. Θα μπορούσες να την πεις και κωμωδία, αλλά σίγουρα δεν είναι. Τα παιδιά του χειμώνα είναι ένα κλασσικό κοινωνικό – ψυχολογικό δράμα, όχι από αυτά που σε κάνουν να κλαις και να υποφέρεις, αλλά απ’αυτά που σε καθηλώνουν μπροστά στην οθόνη και σε κάνουν να μην θες να τελειώσουν.

Χριστούγεννα του 1970, σε ένα ιδιωτικό σχολείο – οικοτροφείο της Μασσαχουσέτης. Ένας ιδιόρρυθμος και αυστηρός καθηγητής ιστορίας (Paul Giamatti), ένας ευφυής αλλά "ανήσυχος" μαθητής ( ‎Dominic Sessa )  και μια χαροκαμμένη μαγείρισσα του σχολείου ( ‎Da'Vine Joy Randolph) ξεμένουν εκεί για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Όλοι τους εξ ανάγκης. Ο δάσκαλος, αφού δεν έχει οικογένεια και υποχρεώσεις, «χρεώνεται» τον μαθητή που δεν τον θέλει ο πατριός του σπίτι και η χήρα μαγείρισσα, που πρόσφατα έχασε και τον γιό της στο Βιετνάμ, δεν έχει πού να πάει. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη, καταλαβαίνουμε ότι σιγά-σιγά οι τρεις μοναχικοί και καταθλιπτικοί “holdovers” θα έρθουν πιο κοντά και με κάποιο τρόπο θα δεθούν. Και όντως, οι τρεις υπέροχοι πρωταγωνιστές, μέσα από ξεσπάσματα, ψυχοπλακώματα, αυτοεξευτελισμούς, υποχωρήσεις και μικρές ατομικές επαναστάσεις, αρχίζουν να νοιώθουν και να εκτιμούν ο ένας τον άλλον. Βγαίνουν λίγο από το καβούκι τους, προσπαθούν να δώσουν στους εαυτούς τους μια δεύτερη ευκαιρία, “το παλεύουν” τέλος πάντων.

Η σκηνοθεσία και η όλη κινηματογράφηση του Holdovers, θυμίζουν δεκαετία ’70, την δεκαετία στην οποία εκτυλίσσεται το έργο. Τα θέματα που θίγει όμως είναι διαχρονικά. Η μοναξιά, η ανασφάλεια, η οικογένεια, η κατάθλιψη, όλα είναι και σημερινά προβλήματα. Ίσως σήμερα και να είναι πιο έντονα. Τα Χριστούγεννα λειτουργούν μόνον ως αφορμή για την ιστορία και τα κωμικά επεισόδια είναι τόσα όσα και στην πραγματική ζωή και σε κάνουν να γελάς για λίγο, ίσως και να σκεφτείς ότι «α κι εμένα μου είχε τύχει κάτι τέτοιο».

Ο Alexander Payne πιάνει στα χέρια του το σενάριο του David Hemingson με τους εξαιρετικούς διαλόγους και φτιάχνει ένα γλυκόπικρο δράμα που είναι και λίγο road movie, δίνει τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες σε τρεις φο-βε-ρούς ηθοποιούς, ντύνει το σύνολο με απολύτως ταιριαστά 70s τραγούδια (Cat Stevens, The Temptations, Tony Orlando, Shocking Blue, Artie Shaw) και ιδού στην οθόνη ένα παλιομοδίτικο (με την καλή έννοια) έργο, αληθινό, συναρπαστικό σαν την ίδια την ζωή, με νόημα και σκέψεις που σε συγκινούν, σε προβληματίζουν, σε κάνουν και να γελάς. Σίγουρα πάντως είναι το είδος της ταινίας που δεν θέλεις να τελειώσει.

Κείμενο: Marlykon