Το σεξ πουλάει. Αυτό είναι γνωστό, για αυτό και η σύγχρονη κουλτούρα και τέχνη σε όλες της τις εκφάνσεις δεν παραλείπει να το συμπεριλαμβάνει σε κάθε της καλλιτεχνική δημιουργία.
Θα λέγαμε πως η βία, το σεξ και το δράμα κυριαρχούν σε όλα τα τηλεοπτικά, κινηματογραφικά, καλλιτεχνικά θεάματα του σήμερα. Και τα τρία αγγίζουν με τον τρόπο τους τον μέσο θεατή ή τηλεθεατή, ο οποίος παγιδεύεται ευκολότερα σε ζητήματα που άπτονται των άγριων ενστίκτων και της ερωτικής διάθεσης και επιθυμίας και καταλήγει να παρακολουθεί το εκάστοτε θέαμα με ενδιαφέρον. Η έξαψη των αισθήσεων και η προσπάθεια ευαισθητοποίησης του εσωτερικού κόσμου με την προβολή ενός συγκινησιακά φορτισμένου σεναρίου, πάντοτε γοητεύει την ευαίσθητη, ρομαντική φύση του ανθρώπου. Μα όλα τα αριστουργήματα του Κινηματογράφου περιείχαν σκηνές έντονης αναπόλησης, θλίψης, απώλειας, απελπισίας, βάζοντας ένα ακόμα λιθαράκι στο αριστουργηματικό τους σενάριο και την αριστοτεχνική τους σκηνοθεσία.
Οι πιπεράτες σκηνές πλέον κυριαρχούν σε κάθε κινηματογραφική παραγωγή, όπου η σεξουαλική πράξη αποδίδεται χωρίς να μένει τίποτα κρυφό ή ταμπού, με ένα μότο τύπου «απαγορεύεται το απαγορεύεται».
Κάποτε οι Beatles σόκαραν τον συντηρητισμό της Βρετανικής κουλτούρας όταν τραγουδούσαν «I wanna hold your hand». Και σήμερα, βλέπουμε το fuck να κυριαρχεί σε κάθε στίχο ενός καινούργιου μουσικού κομματιού. Κάποτε ο Clark Gable στο «It happened one night» σόκαρε τον συντηρητισμό των κινηματογραφικών παραγωγών της δεκαετίας του ’40 όταν εμφανίστηκε σε μία σκηνή φορώντας μόνο το παντελόνι και με γυμνό το πάνω μέρος του σώματος. Και σήμερα, το γυμνό κυριαρχεί άφθονο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι ερωτικές σκηνές δεν έχουν λόγο ύπαρξης στις ταινίες, μπορεί να χαλάνε και τις περισσότερες στις οποίες συμπεριλήφθηκαν. Κρατάω μία ένσταση όμως, επειδή σε συγκεκριμένες (όπως το Βασικό Ένστικτο), χρειάστηκε να υπάρχει μία βίαιη σεξουαλική σκηνή, επειδή το θέμα της ταινίας περιστρεφόταν γύρω από μία δολοφόνο που σκότωσε έναν ροκ σταρ με παγοκόφτη στη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Έπρεπε να υπάρξει αυτή η αγωνία του θεατή σχετικά με το αν ο καυτός και αδυσώπητος χαρακτήρας της Σάρον Στόουν επαναλάβει την ίδια, για αυτό και οι ακραίες ερωτικές σκηνές είχαν σκοπό να μας προβληματίσουν και να μας δημιουργήσουν την εσωτερική αγωνία και διχογνωμία για το αν είναι αυτή η δολοφόνος ή όχι.
Όσες φορές παρακολούθησα τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς έρωτες του κινηματογράφου, ποτέ δεν είδα ακραίες σκηνές με σεξ, ποτέ δεν είδα σκηνές με γυμνό και σεξ βασικά. Είδα έναν Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ να κοιτάζει με πάθος την Ίνγκριντ Μπέργκμαν στην Καζαμπλάνκα με ένα βλέμμα που «γδύνει» περισσότερο από το γυμνό κορμί σε ένα κρεβάτι. Είδα έναν Ρετ Μπάτλερ να σηκώνει στα χέρια του την Σκάρλετ Ο’ Χάρα και να τη μεταφέρει στην κρεβατοκάμαρα, δίχως η κάμερα να δείξει τίποτα παραπάνω, με αυτή τη σκηνή να θεωρείται από τις πιο σεξουαλικά προκλητικές όλων των εποχών. Είδα την Audrey Hepburn να γέρνει στην αγκαλιά του Gregory Peck στο «Διακοπές στη Ρώμη» και με έκαναν να αναφωνήσω «θέλω και εγώ να ζήσω έναν τέτοιο έρωτα».
Χωρίς σεξ, χωρίς γυμνό, χωρίς ακραία αποτύπωση σεξουαλικής δραστηριότητας. Γιατί το πάθος φαινόταν στα μάτια. Και οι μεγαλύτεροι έρωτες της οθόνης δεν είχαν γυρίσει σκηνές με σεξ. Και όμως, αυτές οι ταινίες ακόμα και σήμερα έμειναν σύμβολα του παράφορου ερωτικού πάθους.
Προσωπικά, σε μεγάλο βαθμό, δε μου αρέσουν οι ερωτικές σκηνές σε ταινίες. Οι περισσότερες πλέον υπάρχουν σε ένα σενάριο επειδή γνωρίζουμε πως οτιδήποτε αφορά αυτό πουλάει, από μία ολοκληρωμένη σκηνή μέχρι ένα υπονοούμενο. Δεν αμφιβάλλω πως μερικές φορές πρέπει να υπάρχουν, όταν το σενάριο και η πλοκή της ταινίας είναι τέτοια, στην οποία δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρουσίασης μίας πραγματικότητας (όπως όταν έχουμε να κάνουμε με μία απιστία ή έναν φόνο την ώρα της ερωτικής πράξης). Στην «Ολέθρια Σχέση», για παράδειγμα, έπρεπε να υπάρξει η ερωτική σκηνή της απιστίας, η οποία ήταν το κλειδί για την εξέλιξη της πλοκής της ταινίας. Μια ταινία που αποκαθήλωνε τις ηθικές αρχές μίας πουριτανικής τότε Αμερικάνικης κοινωνίας, η οποία περίμενε την ηθική κάθαρση στην πράξη της μοιχείας.
Ωστόσο, τις περισσότερες φορές, οι ερωτικές σκηνές ήταν αχρείαστες, ουκ ολίγες φορές μάλιστα, πολλοί σκηνοθέτες αναλώθηκαν σε αυτές, μη δίνοντας βάθος και ουσιαστικότερο νόημα στην ταινία.
Η πραγματική πρόκληση είναι να καταφέρεις να δημιουργήσεις την αίσθηση του έρωτα, δίχως να αναλωθείς σε ερωτικές σκηνές. Να καταφέρεις να δείξεις το ερωτικό πάθος το οποίο ξεχειλίζει από τα μάτια – όπως έκαναν οι σπουδαιότερες και πιο κλασικές ταινίες. Καμία, ούτε η Ελίζαμπεθ Τέιλορ στην Κλεοπάτρα δεν αναλώθηκε σε ατελείωτο γυμνό. Γιατί ο ερωτισμός έβγαινε παντού, στα μάτια, στα χέρια, στην κίνηση του σώματος, δίχως να προκαλέσει με ακραίο γυμνό για λίγη εμπορική επιτυχία παραπάνω.
Περιμένω να ακούσω και άλλες γνώμες για την ύπαρξη ή όχι σκηνών ερωτικών σε ταινίες. Κατά τη γνώμη μου, οι περισσότερες υπάρχουν για να υπάρχουν. Προκαλούν για να προκαλούν.
Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη