Ο Claude Frollo της Παναγίας των Παρισίων, ο θρησκόληπτος, ιδιοτελής και δολοπλόκος ήρωας του μυθιστορήματος του Victor Hugo στην κινηματογραφική προσέγγιση της Disney.

 Είμαι της άποψης ότι οι villain είναι το αλατοπίπερο των ταινιών, των κόμικς, των σειρών, της μυθολογίας. Είναι γοητευτικό το να προσπαθείς να διεισδύσεις στην ψυχοσύνθεση ενός κακού, να προσπαθείς να ανακαλύψεις για ποιο λόγο συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο και ποιο είναι το κίνητρό του.

Η Disney χάρισε υπέροχες στιγμές ψυχαγωγίας με άφθονες δόσεις… κακίας. Λατρεμένοι κακοί που ξεστόμισαν θρυλικές ατάκες, κακοί που αγαπήθηκαν και άφησαν το αποτύπωμά τους στις αγαπημένες παιδικές ταινίες.

Από τον Σκαρ μέχρι την Κρουέλα Ντε Βιλ, από την Ούρσουλα μέχρι το Μαύρο Φάντασμα, ποιον κακό αγάπησες ποιο πολύ; Παρά την κακία του, ποιον διάσημο «κακό» ξεχώρισες, ο οποίος έδωσες στιγμές κακίας που έμειναν αθάνατες και έκαναν πιο ενδιαφέρουσα την ταινία;

Για εμένα πραγματικά, ο πιο ενδιαφέρων κακός είναι ο Δικαστής Φρόλο από την κλασική πια ταινία, Η Παναγία των Παρισίων.

Ο Φρόλο είναι ένας σύγχρονος Φαρισαίος, από αυτούς που ο Χριστός είχε κατακεραυνώσει πολλές φορές στα κηρύγματά του. Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι, αυτοί που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Που μένουν στο Γράμμα του Νόμου, αλλά έχουν αφήσει την ουσία του που είναι η αγάπη, το έλεος, η ευσπλαχνία.

Ο Φρόλο είναι ένας άνθρωπος θρησκευόμενος, απομακρυσμένος όμως από την ουσία της πίστης. Χρησιμοποιεί  αυτήν  για να υποστηρίζει το μίσος και το ρατσισμό του προς ανθρώπους, ενώ παράλληλα ορέγεται σεξουαλικά την Εσμεράλδα την οποία κυνηγά μανιωδώς για να δολοφονήσει.

(Ο Κλαύδιος Φρολό κρατά στην αγκαλιά του το βρέφος Κουασιμόδο στα σκαλιά της Παναγίας των Παρισίων το 1480. Εικονογράφηση του Λικ-Ολιβιέ Μερσόν).

Θεωρεί τον εαυτό του σωστό πιστό, αλλά έχει γαντζωθεί στην εξουσία και την ηδονή της κυριαρχίας, της οποίας μεγαλύτερό του θύμα είναι ο «άσχημος» αλλά καλόκαρδος Κουασιμόδος. Είναι ο θρησκευτικός ταγός ο οποίος κατηγορεί για ανηθικότητα τους άλλους, τη στιγμή που ο ίδιος είναι σεξουαλικά πεινασμένος και προσπαθεί να το κρύψει πίσω από κηρύγματα ηθικής.

Ο Φρόλο είναι ένας θρησκευτικός ταγός που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με πολλούς θρησκευτικούς αρχηγούς  της εποχής μας. Κατηγορεί άλλους ανθρώπους για να καλύψει τις δικές του νευρώσεις, έχει λησμονήσει το νόημα της πίστης και έχει μείνει στην επιφάνεια.

Ο ίδιος κατηγορεί ως ανήθικη την Εσμεράλδα επειδή ενδόμυχα την ποθεί. Υποστηρίζει μία θρησκεία που διδάσκει το «αγαπάτε αλλήλους», αλλά ο ίδιος μισεί οτιδήποτε δεν μπορεί να χωρέσει στον αφυδατωμένο, θρησκόληπτο κόσμο του.

Για αυτούς του λόγους, θεωρώ τον Φρόλο έναν ενδιαφέροντα κακό. Δε σε έκανε να τον συμπαθήσεις διότι δεν ανέφερε καμία κλασική ατάκα αλλά ούτε και είχε κάποια «χαλαρή» προσωπικότητα όπως ο Τζαφάρ τον οποίο λατρεύεις.  Ή όπως η Κρουέλα που η κακία της σε κάνει να γελάς. Η ωμή, πηχτή του κακία τον καθιστά αντικείμενο μίσους, η υποκρισία του συμβολίζει εκείνους που παγιδεύονται στο γράμμα του Νόμου.

Η θρησκοληψία απομακρύνει από την πραγματική ουσία. Τυφλώνει τα μάτια της ψυχής, παγιδεύει σε μία στείρα τήρηση από φόβο και όχι από αγάπη.

Ο Κλαύδιος Φρόλο είναι ένας εξαιρετικός κακός που καταφέρνει να σε προβληματίσει για την υποκρισία. Την οποία και ο ίδιος ο Χριστός καταδίκασε στους Γραμματείς και Φαρισαίους και, σίγουρα, θα καταδίκαζε και στον ίδιο.

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη