Πολιτική αλλά με ανθρωποκεντρική ματιά, πολυβραβευμένη ταινία που αφηγείται τη συνάντηση δυο περιθωριοποιημένων ανθρώπων, μιας τρανς και ενός επαναστάτη, στο πλαίσιο της αιμοσταγούς δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή. 

Ασφαλώς πολιτική, θα μπορούσε όμως να διαβαστεί και σαν μια συγκινητική ιστορία σχεδόν ανεπίδοτης αγάπης, ατμοσφαιρική και χαμηλότονη που ανυψώνεται χάρη στη σπαραχτική ερμηνεία του πρωταγωνιστή της Alfredo Castro.

«Δεν έχω όνομα, δεν έχω φίλους, μόνο εραστές» λέει σε μια στιγμή η γερασμένη και σκληραγωγημένη στις δυσκολίες της ζωής, παρηκμασμένη drag queen. Η ιδιαιτερότητά της καταδικαστέα από όλα τα καθεστώτα εκείνης της εποχής, φασιστικά δημοκρατικά ή κομμουνιστικά. Μόνο της καταφύγιο είναι η «οικογένεια»των τρανς αλλά και τα λεπτεπίλεπτα κεντήματα που φτιάχνει κατά παραγγελία για τις γυναίκες των αξιωματικών της χούντας καθώς ονειροπολεί ακούγοντας νοσταλγικά τραγούδια άλλης εποχής!

Αυτά ως τη στιγμή που ο έρωτας, με τη μορφή ενός επαναστάτη εισβάλλει στη ζωή της. ‘Ενας μεξικανός επαναστάτης που για τις ανάγκες του αγώνα έρχεται στη Χιλή, οργανώνει την απόπειρα κατά του δικτάτορα και ύστερα αναχωρεί για την Κούβα, συνδέεται και ως ένα βαθμό χρησιμοποιεί τη μεσόκοπη τρανς που κατοικεί σε ένα σπίτι-ερείπιο από τους πρόσφατους μεγάλους σεισμούς, δεν έχει ταξιδέψει πουθενά, δεν έχει δει καν τη θάλασσα στη ζωή της! 

 Η πολιτική συνειδητοποίηση της τρανς στην κορυφαία σκηνή της ταινίας όπου βαδίζει αγέρωχα στην διαδήλωση απέναντι στους οπλισμένους στρατιώτες, πορεύεται μαζί με την άλλη συνειδητοποίηση, της ρήξης κάθε δεσμού με το δικτατορικό καθεστώς (χαρακτηριστική η τελευταία σκηνή όπου πετάει το κεντημένο τραπεζομάντηλο στη θάλασσα που επιτέλους αντικρύζει), της υπεράσπισης της διαφορετικότητάς της, της υπεράσπισης της ελευθερίας της ύπαρξής της στη ίδια της τη χώρα.

Πολυβραβευμένη σε διεθνή φεστιβάλ κέρδισε το βραβείο (και την αγάπη) του κοινού στο 61ο on line Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο 2020.

Ιδιαίτερη μνεία για το νοσταλγικό, μουσικό θέμα της ταινίας

Κείμενο : Μαριάννα Καραβασίλη