Ένας κοινωνικά απαγορευμένος έρωτας στην Αμερική των 60’ς. Από τις πρώτες ταινίες που μίλησαν για την πάλη ανάμεσα στο ρατσισμό και την αγάπη. Μια ταινία που λατρεύτηκε από το κοινό της εποχής.

Το «φυσιολογικό» και το «μη φυσιολογικό» είναι περισσότερο έννοιες συνυφασμένες με κοινωνικές πεποιθήσεις οι οποίες διαμορφώνονται μέσα στις ιστορικές περιόδους και εξελίσσονται μεταγγίζοντας νέα δεδομένα.

Η υπόθεση της ταινίας τοποθετείται στην Αμερική της εποχής όπου οι έγχρωμοι, οι μαύροι δε θεωρούνταν άνθρωποι ίδιας αξίας με τους λευκούς, αποκαλούνταν υποτιμητικά «νέγροι», δεν μπορούσαν καν να καθίσουν στο ίδιο κάθισμα λεωφορείου με έναν λευκό!  Ο γάμος μεταξύ διαφυλετικών ατόμων δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτός, σε κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ ήταν και απαγορευμένος δια νόμου.

Στο «Μάντεψε ποιος θα έρθει το βράδυ» ένα ώριμο και ευκατάστατο ζευγάρι καλείται να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει προκαταλήψεις, φόβους και στεγανά που κοινωνικές πεποιθήσεις δεν κατάφεραν να ξεδιαλύνουν επί αιώνες. Η οικογενειακή αγάπη, οι δεσμοί ανάμεσα σε γονιούς και τη μοναχοκόρη, όλα θα μονομαχήσουν για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που κηλιδώνει την εικόνα ενός επερχόμενου «τέλειου» γάμου: το μαύρο χρώμα του γαμπρού.  Αμφιβολίες για την ευτυχή έκβαση του γάμου, λόγω των κοινωνικών προκαταλήψεων,  έχουν όμως και οι γονείς του γαμπρού.

Αγαπώ διαχρονικά τη συγκεκριμένη ταινία, ακόμα και αν θεωρώ πως αν έλειπαν από αυτή οι παρουσίες μυθικών προσωπικοτήτων της Έβδομης Τέχνης, θα μπορούσε να μοιάσει με μία συνηθισμένη ταινία οικογενειακού τύπου. Τη θεωρώ μία εξαίσια περιγραφή των κοινωνικών προκαταλήψεων της δεκαετίας του ’60, την οποία ενδυναμώνουν οι αξεπέραστες παρουσίες «ιερών τεράτων» της μεγάλης οθόνης: της Κάθριν Χέπμπορν, του Σπένσερ Τρέισι, του Σίντνεϊ Πουατιέ. 

Σημαντικές πληροφορίες που δυναμώνουν την αξία της ταινίας είναι πως πρόκειται για την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Spencer Tracy, δεκαεπτά μόνο μέρες πριν το θάνατό του. Στο τέταρτο Όσκαρ της καριέρας της, η Katharine Hepburn, με δάκρυα πραγματικά αποχαιρετά τον έρωτα της ζωής της στην ομιλία του στο τέλος της ταινίας, συμβολίζοντας τον αποχωρισμό ενός παθιασμένου έρωτα που σημάδεψε την Έβδομη Τέχνη και ενός ειδυλλίου που άφησε Ιστορία ως ένας από τους παθιασμένους έρωτες όλων των εποχών.

Το Μάντεψε Ποιος θα έρθει το Βράδυ/Guess Who’s Coming to dinner, διαπνέεται από πλούσια παρασκηνιακά στοιχεία και ένα καστ που έχει τη δύναμη από τη λάσπη να δημιουργήσει ένα διαμάντι. Ο Sidney Poitier που χαρακτηρίστηκε Μάρτιν Λούθερ Κινγκ των ταινιών, δείχνει με την ερμηνεία του καταξιωμένου μαύρου γιατρού που είναι διαφορετικό να σέβεσαι τον κόπο των γονιών σου για να σε μεγαλώσουν και διαφορετικό να μην τους επιτρέπεις να ορίσουν τη ζωή σου. Επειδή δεν ανήκεις σε αυτούς, στη σαθρή κοινωνία και τις πεποιθήσεις της, στους φόβους των άλλων. Αλλά στο καλύτερο Αύριο.

 Ένας  αξεπέραστος Sidney Poitier που-απευθυνόμενος στον πατέρα του-αναφωνεί μία από τις σπουδαιότερες φράσεις στον Παγκόσμιο Κινηματογράφο, μία γροθιά στον ρατσισμό: «σκέφτεσαι τον εαυτό σου ως έγχρωμο, εγώ τον σκέφτομαι ως άνθρωπο»(But you think of yourself as a colored man. I think of myself as a man).

Ένα δριμύ κατηγορώ σε πεποιθήσεις που στοίχειωσαν αιώνες, υποβίβασαν ανθρώπους και απαγόρευσαν την ευτυχία τους και την ελεύθερη ζωή τους.

 Μία ευκατάστατη οικογένεια, μία πέτρα του σκανδάλου και οι γονείς του, ένας προοδευτικός ιερέας και μία επίσης έγχρωμη υπηρέτρια. Όλοι σε μία πάλη ανάμεσα στο ρατσισμό και την αγάπη. Τι από τα δύο θα επικρατήσει;

Σίγουρα, ένα έργο που αξίζει να δεις, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει.

  Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη