Ένα αεροπλάνο συντρίβεται υπό μυστηριώδεις συνθήκες με έναν εκατομμυριούχο να βρίσκει τραγικό θάνατο. Μία σύζυγος η οποία ξοδεύει την ώρα της με έναν εραστή σε παράνομα κρεβάτια του πάθους, μία διαθήκη που περιμένει να ανοιχτεί, μία ερωμένη που εμφανίζεται και απαιτεί και εκείνη μερίδιο. Μία διαθήκη και μία περιουσία η οποία ίσως και είναι η αιτία για τους διαδοχικούς φόνους που ξεκινούν να πραγματοποιούνται.

 Μία επίσκεψη στην Ελλάδα (!!), ένας φόνος στο Κολωνάκι και ένα αστυνομικός ονόματι Σταύρος να αναλαμβάνει την εξιχνίαση του μυστηρίου.

 Αυτό πραγματεύεται το τζάλο του Sergio Martino, ‘’ The Case of the Scorpion's Tail (Italian: La coda dello scorpione / Tail of the Scorpion). Μία ταινία  του 1971 γυρισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της στην Ελλάδα, στην πρωτεύουσα Αθήνα. Μεγάλη χαρά πάντοτε να διαπιστώνεις πως στη χώρα σου επιλέγονται για γύρισμα ταινίες, ειδικότερα μυστηρίου και σασπένς.

Έχω εκφράσει πολλές φορές την αγάπη μου για το είδος λογοτεχνίας και ταινιών τζάλο που άκμασε στην Ιταλία τις δεκαετίες ’70, ’80, ’90, με τους Ιταλούς να βάζουν τα πρώτα μικρά (βασικά, μεγάλα!) λιθαράκια στο οικοδόμημα των ταινιών τρόμου. Με το μυστήριο, την άγρια απεικόνιση φόνων, την έντονη σεξουαλικότητα, έναν κατά συρροή δολοφόνο, να αποτελούν την πηγή έμπνευσης όλων των μεταγενέστερων θρίλερ του Κινηματογράφου, τα οποία είχαν πολλά μέρη. Από το Halloween, μέχρι το Friday the 13th, μέχρι το Child’s Play και τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις λεύκες. Όλα συνέχισαν την παράδοση των τζάλο και βλέπουμε στο Friday the 13th σκηνές φόνου εμπνευσμένες από τη βιαιότερη ταινία του ‘’πατέρα’’ του Ιταλικού τρόμου στον κινηματογράφο Mario Bava, A Bay of blood.

Οι τζάλο ταινίες σκηνοθετήθηκαν από μερικούς εκ των καλύτερων Ιταλών σκηνοθετών, οι οποίοι άφησαν το αποτύπωμά τους ιδιαίτερα στο τζάλο είδος. Από τον Mario Bava, μέχρι τον Lucio Fulci και από τον Sergio Martino μέχρι τον Dario Argento, οι οποίοι δημιούργησαν μερικά από τα πιο επιδραστικά τζάλο όλων των εποχών.

Το Tail of the scorpion σε σκηνοθεσία Sergio Martino, είναι ένα αρκετά καλό τζάλο θα έλεγα (θα είμαι ειλικρινής, έχω δει και ορισμένα τα οποία μου άρεσαν περισσότερο), αλλά αξίζει να το δει κάποιος που αγαπάει το είδος και του αρέσουν οι ταινίες μυστηρίου. Περιέχει άγρια απεικόνιση φόνων, καλή ανατροπή, ωραία σκηνοθεσία που αναδεικνύει όμορφα μέρη μίας πιο αγνής Αθήνας του ’70 που σε εμάς που δεν τη ζήσαμε, μας βγάζει μία αίσθηση μεγαλύτερη οργάνωσης και καθαριότητας. Και φυσικά, την όμορφη μουσική του Bruno Nicolai, ο οποίος μαθήτευσε δίπλα στον μέγιστο Ennio Morricone.

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη