Το όνομά της δεν είχε τύχει να το ακούσω πριν βρεθώ στη Γερμανία αλλά εκεί είναι πολύ διάσημο και έχει δοθεί σε πολλούς δρόμους και σχολεία. Η Käthe Kollwitz (1867-1945) υπήρξε γλύπτρια και ζωγράφος με σπουδαίο έργο και τραγική ζωή.

Σπούδασε στο Βερολίνο και στο Μόναχο, παντρεύτηκε τον γιατρό Καρλ Κόλλβιτς, ο οποίος προσέφερε κοινωνικό έργο θεραπεύοντας τους απόρους. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τον Χανς και τον Πέτερ. Το καλλιτεχνικό έργο της Καίτε Κόλλβιτς έγινε γνωστό όταν εκείνη συμμετείχε στην Μεγάλη Έκθεση Τέχνης του Βερολίνου το 1893 με κάποιες χαλκογραφίες της. Το 1910 ξεκίνησε ν'ασχολείται με τη γλυπτική.

Το πρώτο μεγάλο πλήγμα για την Κόλλβιτς ήρθε το 1914 όταν ο γιός της Πέτερ έπεσε στο μέτωπο της Φλάνδρας. Κάπου μεταξύ 1914 και 1932 δούλεψε το έργο με τίτλο Ζεύγος γονιών που πενθεί. Η απώλεια του παιδιού της την έκανε να στραφεί προς τα κινήματα της Ειρήνης και του σοσιαλισμού χωρίς, όμως, να αφιερωθεί σε ένα κόμμα, όπως ο σύζυγός της. Για εκείνην η τέχνη έπρεπε να υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες της εποχής. Με την άνοδο του ναζισμού, βρέθηκε και το όνομά της στη λίστα των "εκφυλισμένων καλλιτεχνών" ενώ η ίδια και ο άντρας της δέχτηκαν απειλές από το καθεστώς.

Το 1940 πέθανε ο σύζυγός της ενώ το 1942 ο εγγονός της έχασε και αυτός τη ζωή του στο μέτωπο, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σπίτι της στο Βερολίνο καταστράφηκε και έτσι χάθηκαν πολλά έργα της. Η Καίτε Κόλλβιτς πέθανε 16 μέρες πριν το τέλος του πολέμου.

Σήμερα υπάρχουν στη Γερμανία μουσεία αφιερωμένα σ'εκείνην όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει την εμπνευσμένη καλλιτεχνική της δημιουργία. Τα έργα της απηχούν κατά τη γνώμη μου την σκοτεινή περίοδο του Γκόγια, αντανακλώντας την θλιβερή της ζωή και την μαύρη εποχή της ανθρωπότητας, την οποία γνώρισε με τόσο τραγικό τρόπο. Υπάρχει απελπισία, απαισιοδοξία αλλά και δύναμη σ'αυτά που φιλοτέχνησε. Ήταν σίγουρα ένα μεγάλο ταλέντο στον χώρο της τέχνης. Στα θέματά της φαίνεται ο σεβασμός της για τους ανθρώπους, ιδιαίτερα για τους πονεμένους και τους κατατρεγμένους.  Η μητέρα με τα δύο παιδιά, Η μητέρα που προσεύχεται, σε όλα της τα έργα είναι διάχυτος ο πόνος αλλά και το ταλέντο της μεγάλης αυτής μορφής της τέχνης.

Επίκαιρο και σήμερα δυστυχώς το έργο της, επίκαιρα τα διδάγματα από την ζωή της. Στον πόλεμο της Ουκρανίας αποδεκατίζονται γιοί και εγγονοί κάποιων ανθρώπων από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές που πήγαν στο μέτωπο εθελοντικά ή με το ζόρι. Ο πόλεμος είναι η ντροπή και το αίσχος του ανθρωπίνου γένους. 

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

www.litoseizani.com