Η αυτόματη φωτογράφιση

Η αυτόματη φωτογράφιση

Το 1889, στην Παγκόσμια Έκθεση στο Παρίσι, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία μια αυτόματη φωτογραφική μηχανή, έκθεμα του κ Enjalbert.

Το 1912, λειτουργεί ο πρώτος αυτόματος φωτογραφικός θάλαμος στο Παρίσι όπως μαρτυρά μία φωτογραφία στα Εθνικά Αρχεία. Τα πρώτα περίπτερα φωτογραφίας λειτουργούν στη Νέα Υόρκη το 1924, με πρωτοβουλία του Αμερικανού εφευρέτη τους, Anatol Marco Josepho.

Το 1941, στην Κατοχή, η γαλλική εταιρεία Photomaton προσφέρει τις υπηρεσίες της (αλλά δεν κερδίζει τελικά την αγορά) για να φωτογραφίσει τους απελαθέντες. Το μόττο της λέει, «Πιστεύουμε ότι η συγκέντρωση ορισμένων κατηγοριών ατόμων της εβραϊκής φυλής σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα οδηγήσει στο «φακέλωμα». Ως ειδικοί στα θέματα που σχετίζονται με την ταυτότητα, θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή σας στην αξία των αυτόματων μηχανών Photomaton που μπορούν να φωτογραφίσουν χιλιάδες ανθρώπους σε έξι πόζες και αυτό σε μια μόνο μέρα εργασίας. Η ιδιαίτερη ποιότητα του χαρτιού δεν επιτρέπει καμιά επεξεργασία ή παραπλανητική αλλοίωση».

 

 

Το 1950, στη Γαλλία, οι καμπίνες για αυτόματη φωτογράφιση γνωρίζουν πραγματική άνθιση. Είναι εξοπλισμένες με φλας, το οποίο ενεργοποιείται αυτόματα σε τακτά χρονικά διαστήματα μετά από την εισαγωγή των κερμάτων στο μηχάνημα. Μία κουρτίνα είναι πίσω από το πρόσωπο που φωτογραφίζεται. Χωρίς να χρησιμοποιείται φιλμ, η κάθε διαδικασία καταλήγει σε μία σειρά από τρία, τέσσερα, πέντε ή έξι διαφορετικά πορτραίτα ταυτότητας σε φωτογραφικό χαρτί και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, όσο δηλαδή απαιτείται για να ολοκληρωθεί η διαδικασία εμφάνισης ( περίπου τέσσερα λεπτά). Αρχικά οι φωτογραφίες αυτές είναι αποκλειστικά σε ασπρόμαυρο, ύστερα στη δεκαετία του ’70 και σε έγχρωμο. Σήμερα, οι παλαιότερες συσκευές είναι πόλος έλξης για τους τουρίστες και τους νέους. Τις συναντάμε ξανά στο Βερολίνο, στη Γενεύη, στη Λωζάννη και πιο πρόσφατα στο Παρίσι. Μάλιστα, το 2012, το Μουσείο των Ηλυσίων στη Λωζάννη παρουσίασε την έκθεση «Πίσω από την κουρτίνα: η αισθητική του Photomaton».

 

 

Οι καμπίνες εμφανίζονται επίσης αρκετά συχνά στον κινηματογράφο. Στη ταινία του Maurice Tourneur «Σαμψών» το 1936 ξεχωρίζει ένας φωτογραφικός θάλαμος και ίσως να είναι η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Πολύ πιο πρόσφατα, το συναντάμε ως σημαντικό στοιχείο στην ταινία του Jean-Pierre Jeunet, Αμελί. Το 1996, ο Γάλλος φωτογράφος Luc Delahaye συγκεντρώνει «αυτόματες φωτογραφίες» από άστεγους που συνάντησε στο μετρό του Παρισιού, σε ένα βιβλίο με τίτλο Πορτραίτα. Οι φωτογραφίες αυτές έγιναν έκθεση την ίδια χρονιά. Ακόμα και οι Roland Topor, Yves Tanguy, Michel, Willy, Billy Childish και o Andy Warhol ενσωμάτωσαν τις ασπρόμαυρες εξάδες σε κάποια έργα τους.

 

 

Οι σουρεαλιστές είδαν σ’αυτό το μηχάνημα κάτι παρόμοιο με την αυτόματη γραφή. Για παράδειγμα, το παιχνιδιάρικο βιβλίο του Yves Tanguy μας δείχνει πόσο άνετοι και ελεύθεροι νοιώθουμε «πίσω από την κουρτίνα». Είχε καταλάβει ότι τελικά με την πρώτη ευκαιρία ο καθένας θα καθόταν στο μηχάνημα-φωτογράφο για να κάνει τις καλύτερες γκριμάτσες του!

 Πρώτη Δημοσίευση : www.peopleandideas.gr

 


Εκτύπωση   Email