Το 1914, μεσούντος του Μεγάλου Πολέμου, ο ιταλός σκηνοθέτης Giulio Antamoro γύρισε μια ταινία με θέμα την ζωή του Ιησού Χριστού. Aπό τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, μέχρι την Ανάσταση και την Ανάληψη Του. Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν το 1915 και τον επόμενο χρόνο, το Christus, παρουσιάστηκε στους κινηματογράφους.

Ασπρόμαυρο και βουβό φυσικά, τo CHRISTUS είχε γυριστεί εξ ολοκλήρου στην Αίγυπτο (πρώτη ιταλική ταινία που γυρίστηκε σε μια ξένη χώρα). Είχε θεαματικές σκηνές πλήθους με πάνω από 2000 κομπάρσους και πρωτοποριακά για την εποχή τεχνολογικά ευρήματα και «εφέ» (όπως η τελική σκηνή της Ανάληψης του Χριστού στους ουρανούς), που την εποχή εκείνη ενθουσίασαν το κοινό.  Είναι το πρώτο έργο στον κόσμο που αφηγείται πλήρως την ζωή του Χριστού και μάλιστα δείχνει και το πρόσωπό του (σε κάποια προγενέστερα έδειχναν μόνον την πλάτη του). Όμως όταν είχε έρθει η στιγμή να βγεί το έργο στους κινηματογράφους, οι παραγωγοί διαπίστωσαν ότι κάποιες σκηνές είχαν καταστραφεί. Έτσι ανέθεσαν την «επιδιόρθωση» του φιλμ σε έναν άλλον σκηνοθέτη, τον Enrico Guazzoni. Στον «ορίτζιναλ» όμως σκηνοθέτη Giulio Antamoro, δεν άρεσαν οι «διορθωμένες» σκηνές του Guazzoni και προσέφυγε στα δικαστήρια. Η ταινία πάντως βγήκε στις αίθουσες τον Νοέμβριο του 1916. Την πρεμιέρα μάλιστα στον κινηματογράφο Augusteo της Ρώμης, παρακολούθησε και η βασίλισσα Έλενα, και γενικά είχε πολύ μεγάλη επιτυχία, τόση που παίχτηκε και σε πολλές άλλες χώρες και με την ίδια απήχηση.

Το CHRISTUS είναι βασισμένο σε ποίημα του Fausto Salvatori (1870 – 1929 ποιητής και λιμπρετίστας και μαθητής του Gabriele D’ Annunzio) που παρήγγειλε ειδικά για την περίσταση ο σκηνοθέτης. Το έργο, χωρίζεται σε τρία μέρη που ο σκηνοθέτης αποκάλεσε “Mυστήρια” (Misteri). Το πρώτο μέρος είναι  η Γέννηση και η παιδική ηλικία μέχρι την φυγή στην Αίγυπτο, το δεύτερο μέρος είναι η Δημόσια ζωή του Ιησού μέχρι την θριαμβευτική είσοδο στην Ιερουσαλήμ και το τρίτο χωρίζεται κι αυτό σε τρία επί μέρους : Τα Πάθη, Τον Θάνατο και Την Ανάσταση.

Μια άλλη πρωτοτυπία της ταινίας είναι ότι διανθίζεται με πολλά tableaux vivants, αναπαραστάσεις δηλαδή με ζωντανά ακίνητα πρόσωπα γνωστών ζωγραφικών πινάκων (στην προκειμένη περίπτωση). Βλέπουμε λοιπόν, στην διάρκεια του έργου τον Ευαγγελισμό του Fra Beato Angelico, τον Μυστικό Δείπνο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, την Μεταμόρφωση του Ραφαήλ, την Βάπτιση του Χριστού του Perugino και πολλά-πολλά άλλα.

Η πρωτότυπη μουσική ήταν του don Giocondo Fino, αλλά δυστυχώς στο πέρασμα του χρόνου χάθηκε. Έτσι όταν το 2000, το Christus παίχτηκε ,σαν ιστορικό μνημείο πλέον, στο 57ο φεστιβάλ της Βενετίας, η μουσική κάλυψη ήταν του Marco Frisina (καθολικός ιερέας και συνθέτης).

Στην διάρκεια των φετινών δύσκολων Πασχαλινών ημερών, θα άξιζε ίσως να πάτε στο YouTube και να δείτε το CHRISTUS, την ώρα που στην τηλεόραση θα παίζει, για εκατομμυριοστή φορά τον (υπέροχο) Ιησού από τη Ναζαρέτ ή τον Μπεν Χουρ (αν τα παίζει δηλαδή κι αυτά και δεν έχει αποκλειστικά και μόνον δυσάρεστες και αγχωτικές ειδήσεις). Βλέπεται ευχάριστα, ξυπνά πραγματικά το θρησκευτικό μας συναίσθημα, έχει ιστορικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον!

Κείμενο: Marlykon

Πρώτη δημοσίευση: www.peopleandideas.gr