Μια ιστορική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου.
Μιλάμε για τον βραβευμένο με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1934 Λουίτζι Πιραντέλλο και το έργο του «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε». Μέσα από την ενδιαφέρουσα σκηνική ματιά -που προϋποθέτει άλλωστε εξ’ ορισμού το έργο αυτό- του Δημήτρη Μαυρίκιου και πλαισιωμένη ηχητικά από τη μουσική του μεγάλου Μάνου Χατζηδάκι, υπό την μουσική διασκευή του Νίκου Κηπουργού, η παράσταση αυτή αποτελεί μια ιδιόμορφη εισαγωγή του θεατή στη θεατρική κουζίνα. Πρόκειται για μια παράσταση αρκετά αυτοαναφορική και ταυτοχρόνως εναρμονισμένη με το ρυθμό που ο ίδιος ο Πιραντέλλο αποδίδει στο κείμενό του.
Οι συντελεστές από τα τεχνικά και κινηματογραφικά έως και τα τραγουδιστικά και υποκριτικά μέρη (όπου συναντάμε ενδεικτικά τον Γιάννη Βογιατζή, τη Γιούλικα Σκαφιδά, τη Λυδία Φωτοπούλου, τη Ράνια Οικονομίδου και πολλούς ακόμα ερμηνευτές) αγκαλιάζουν με το ταλέντο τους και κυρίως με σεβασμό την παράσταση αυτή που παρουσιάστηκε την θεατρική περίοδο 2018-2019 στο Εθνικό Θέατρο.
Το έργο αυτό είναι μια συνεχής μεταφορά-κίνηση, ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα από τα οποία περνούν οι ηθοποιοί κατά την ερμηνευτική διαδικασία και την αποπεράτωση μιας παράστασης, ενώ παράλληλα φωτίζει πολυπλεύρως το ρόλο του σκηνοθέτη στη διαδικασία αυτή. Ορίζει ως ζωή την ισορροπία μεταξύ κίνησης και ακινησίας, μια σειρά από εναλλασσόμενα γεγονότα, ενώ θέτει την τέχνη στη βάση του βασιλείου της τέλειας δημιουργίας κι ύστερα επιδίδεται σε αυτή την κίνηση, του ανθρώπου-ηθοποιού-ρόλου ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη, το φθαρτό και το άφθαρτο, το φαίνεσθαι και το είναι.
Ένα έργο ως προς την υπόθεσή του μελοδραματικό, που προσπαθεί να συνδέσει την υπόθεση με τη σκηνική διαδικασία, που καθώς μας συστήνει τη Μομίνα, μας γνωρίζει την ίδια τη Γιούλικα, που καθώς χαστουκίζει τον Παλμίρο μας φέρνει πιο κοντά στον Βογιατζή. Είναι μια ευκαιρία για κάθε θεατή που θέλει να δυσκολέψει τον εαυτό του και να μπει για λίγο στην θέση των συντελεστών μιας παράστασης, να βιώσει για μια βραδιά το συσχετισμό του ηθοποιού ως ρόλο και του ηθοποιού στην καθημερινότητα του.
Αυτό ακριβώς το βίωμα είναι που υπογραμμίζει τη μοναδικότητα της τέχνης του θεάτρου, γιατί όπως γράφει ο Πιραντέλλο «Και κάθε βράδυ τα λόγια που έγραψε κάποιος θα γίνονται μπρος στα μάτια σας πράξη και ζωή» .
Κείμενο: Ελπίς Αραβαντινού Ζαφείρη